زراره
زُرارة بن أعیُن (ولادت حدود ۷۰ - وفات ۱۵۰ هجری قمری) از راویان حدیث و فقها و متکلمان بنام شیعه و از اصحاب محمد باقر و جعفر صادق بودهاست. نام او «عبدریه» است و زراره لقبش میباشد. و کنیه اش را گروهی ابوالحسن و برخی ابوعلی ذکر کردهاند. او احتمالاً در کوفه زاده شدهاست. بخش زیادی از عمرش را در کوفه زیست و همانجا درگذشتهاست.[۱][۲]
محتویات
نسب[ویرایش]
پدربزرگ زراره سلنسنْ، از راهبان مسیحی بوده و پدرش اعین نیز رومی است. پدر او برده خاندان شیبان بودهاست، که در اثر فراگیری قرآن، آزاد میشود.[۱]
مقام علمی[ویرایش]
ابن ندیم در الفهرست زراره را بزرگترین عالم شیعه در فقه، حدیث، کلام و شناخت مذهب تشیع دانستهاست.[۲] نجاشی در رجال خود وی را بزرگ و استاد شیعیان در زمان حیاتش معرفی میکند، که قارِی قرآن، فقیه، متکلم، شاعر و ادیب بوده و تمام خصائص دین و مزایای فضیلت در او جمع شده بود و راستگو، مورد اعتماد و در زمان خویش بر همه اصحاب مقدم بود.[۱]
وی از جمله اصحاب اجماع است، که از نظر دانشمندان شیعه هر چه روایت کند، راست و درست است.[۳] جعفر صادق او را از برترین اصحاب خود برشمرده و درباره اش گفتهاست: اگر زراره نبود، احادیث پدرم نابود میشد. [۲]
زراره تألیفات بسیاری داشتهاست، امّا فقط کتاب الاستطاعة والجبر والعهود به نام او ثبت شدهاست.[۱]
پانویس[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- یاران امامان زرارة بن اعین نوشته سید محمد جوادمهری