استانهای ایران در سال ۱۳۹۳ در طبقهبندی جدید توسط وزارت کشور جمهوری اسلامی ایران در قالب ۵ منطقه بر حسب عوامل همجواری، محل جغرافیایی و اشتراکات قرار گرفتند. هر منطقه یک دبیرخانه دائمی دارد که شهرهای تهران، اصفهان، تبریز، کرمانشاه و مشهد به ترتیب محل دبیرخانه مناطق ۱ تا ۵ هستند. این طبقهبندی، یک طبقهبندی داخلی مربوط به وزارت کشور است و نباید با تقسیمات کشوری در ایران که مصوب مجلس شورای اسلامی هستند اشتباه گرفتهشود.[۱]
یکی از اهداف اصلی این تقسیمبندی، این است که دولت به جای توسعه استانها، منطقهها را توسعه دهد. استانهای یک منطقه، هر ۲ ماه یک بار و به صورت چرخشی در استانهای منطقه با هم جلسهای برای حل مسائل و مشکلات منطقه دارند.[۲]