مسجد عتیق
لحن یا سبک این مقاله بازتابدهندهٔ لحن دانشنامهای استفادهشده در ویکیپدیا نیست. |
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
این نوشتار به هیچ منبع و مرجعی استناد نمیکند. |
مسجد جامع عتیق شیراز، کهنترین و نخستین مسجد شیراز است که به آن مسجد جمعه، مسجد الاقصی، مسجد آدینه و مسجد جامع هم میگویند. این مسجد یکی از عجیبترین مساجد است؛ که بنای زیرین آنرا متعلق به قبل از اسلام میدانند. این مسجد در شرق حرم شاهچراغ قرار گرفته و از داخل حیاط شاهچراغ و از طریق بازار نوساز، راهی به آن وجود دارد. گفته میشود این مسجد در دوره بیست ساله سلطنت عمر و لیث صفاری در سال ۲۸۱هـ. ق ساخته شده است. در طی هزار سال اخیر این مسجد چندین بار، از جمله در زمان اتابکان، در زمان سلطان ابراهیم میرزا پسر شاهرخ گورکانی، در دوره صفویه و در سال ۱۳۱۵ توسط عدهای از مردم و با همکاری اداره باستانشناسی تعمیر و بازسازی شده است. مسجد جامع عتیق هم اکنون به عنوان مسجدی تاریخی و آباد مطرح است.
محتویات
باورهای مردم[ویرایش]
۱. مردم شیراز بر این باور هستند که در زیر خدایخانه اژدهای خفته (عصای موسی) وجود داشته است .(عام)
۲. بر این باور هستند که قبله قبل از تغییر به این سمت بوده و به این مسجد مسجدالاقصی نیز میگویند .(خاص)
۳. این مسجد تغییر کاربری داده شده و ابتدا آتشخانه بوده است .(خاص)
۴. عیسی در این مسجد به همراه میکائیل و اسرافیل نزول کرده است.(خاص)
دیوار ندبه[ویرایش]
در سمت جنوب این مسجد دیواری قرار گرفته که به دیوار ندبه مشهور است؛ برای تمایز این دیوار با سایر دیوارها علامت تک پیک یا سرو به صورت کاشی کاری آبی رنگی مشخص شده است.
گفته میشود این دیوار محلی بوده که براق در هنگام عروج پیامبر از این محل حرکت کرده است.
خدایخانه (دارالمصحف)[ویرایش]
وسط حیاط مسجد دارالمصحف یا خدای خانه یا کعبه ثانی یا بیت المقدس یا دروازه زمان قرار دارد. عمارت خدای خانه و ایوانهای آن، دارای ۱۲ متر طول و ۱۰ متر عرض است و مساحت اتاقی که در وسط آن قرار گرفته است به ابعاد ۸ متر طول و ۶ متر عرض است که از سنگ و گچ ساخته شده است.
در ضلع شرقی و غربی این اتاق، دو سنگ مشبک قرار دارد و در دو ضلع جنوبی و شمالی آن، هر کدام یک در ورودی است که بر روی در ضلع شمالی خاتمکاری صورت گرفته است. در چهار گوشه خدای خانه، چهار ستون مدور مغازه مانندی وجود دارد که نمای بیرونی آن از سنگهای مکعب شکل آجر مانندی است که لابه لای آن سنگهای رنگین به کار رفته و با گچ نصب شده است و روی سنگهای ازاره پایین نیز نقش و نگارهایی دیده میشود. بر بالای این عمارت، کتیبههایی به خط ثلث شامل اشعار عربی در وصف قرآن نوشته شده است و اساس این ساختمان فقط برای کتابت قرآن بوده است زیرا در زمانهای قدیم چاپخانه وجود نداشته است؛ لذا این عمارت برای کاتبان و حافظان قرآن در سال ۷۵۲ هجری قمری در زمان شاه شیخ ابواسحاق اینجو ساخته شد و تنها یک بار در ۱۳۱۶ خورشیدی مرمت شد.
در این عمارت یک جلد قرآن ۳۰ پاره جزء به جزء مربوط به دوره شاه اسماعیل صفوی که در گوشه تمام صفحات آن نوشته مسجد جامع عتیق و چند قرآن تک جزئی وجود داشته است.
اکنون تمام این قرآنها در موزه پارس شیراز نگهداری میشوند.
پیش از اسلام[ویرایش]
کاوشهای باستانشناسی نشان میدهد که بنای این مسجد بر روی عبادتگاه قدیمی قرار گرفته است؛ اما به علت محدودیت در کاوشها، مشخص نیست که این عبادتگاه دقیقا متعلق به کدام دوره است؛ اما این واضح است که طرح مسجد جامع عتیق از الگویی ماقبل خود بهره برده است.
ضلع شمالی (رو به قبله)[ویرایش]
ضلع شمالی این مسجد دارای دو درب شمال شرقی و شمالی، یک ایوان و شبستان است.
درب شمالی این مسجد به دروازه امام معروف است و کتیبهای بر فراز آن قرار گرفته است که در دوره صفوی و در سال ۱۰۳۱ هجری قمری به خط علاءالدین جوهری نگاشته شده است. این کتیبه تاریخ مرمت مسجد را در سال مذکور بیان میکند. سردرب شمالی مسجد با کاشی مقرنسکاری شده است.[۱]
بر روی چهار کتیبه نام دوازده امام بر روی کاشی نگاشته شده و در جرزهای دو طرف این سردرب نصب شده است.
در میانه این ضلع تاقنمای بلندی قرار دارد که آن را تاق مروارید گویند. این تاق دارای دو گلدسته بلند و زیباست و سقف آن با آجر مقرنس کاری شده است. طرف مغرب این تاقنما دالان در شمالی (در دوازده امام) و پنج تاقنمای دیگر است. پشت آنها شبستانی با پهنای کم ساخته شده که هم اکنون دفتر مسجد در آن قرار دارد. در شرق تاق مروارید شبستانی بزرگ قرار دارد که دارای پنج در آهنی است و محراب آن از سنگ میباشد.
ضلع غربی (رو به آفتاب)[ویرایش]
در ضلع غربی این مسجد، درب ورودی حرم آستان مقدس شاهچراغ قرار گرفته است و این ضلع دارای رواقهای ۱۰ دهانه است که در انتهای آن یک درب ورود به شبستان ضلع جنوبی قرار دارد.
ضلع جنوبی (پشت به قبله)[ویرایش]
در میان این ضلع، تاقنمای پهن و بلندی است که چون در قرن گذشته خراب شده بود در سال ۱۳۴۸ خورشیدی آن را دوباره ساخته اند.
پشت آن نیز شبستانی باریک و قدیمی است که هر دو سوی آن دو طبقه است و سقف آن آجری میباشد و در آخر آن محرابی قرار دارد که منبر چوبی ۱۳ پله ای نیز در کنار آن قرار دارد؛ در دو سوی محراب دو ستون سنگی مارپیچ وجود دارد و سقف محراب با کاشی آبی مقرنس کاری شده است.
شبستان اصلی و نوساز مسجد[ویرایش]
در مغرب سردر جنوبی، شبستان بزرگ و جدیدی ساخته شده است.
این شبستان دارای یک منبر دوازده پله ای از جنس آهن و سنگ مرمر است. محراب زیبای آن نیز در سمت راست منبر قرار دارد. روی دیوارها و محراب آن ۱۳ آیه و احادیث نبوی بر روی کاشی با خط ثلث و نسخ نوشته شده است.
ضلع شرقی (پشت به آفتاب)[ویرایش]
در میان این ضلع تاقنمای پهن و بلندی است که در پیشانی آن کاشی کاریهای زیبایی انجام گرفته است. در درون آن هفت تاقنمای کوچک و یک راه پله است و در سمت چپ آن چهار تاقنمای کوچک و ایوانی در پشت آنها قرار دارد. در سمت راست آن نیز چهار تاقنمای کوچک است که یکی از آنها در خروجی مسجد است. در ضلع شرقی این مسجد شبستانی مخروبه را مشاهده میکنیم که کاملاً بلااستفاده بود، کف آن از شن و ماسه پر شده و دیوارهای آن تخریب شده است.
این شبستان زمانی محل اقامه نماز بوده و سپس در سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۶۱ خورشیدی تبدیل به کانون فرهنگی مسجد و کتابخانه شد اما از آن سال به بعد دیگر غیرقابل استفاده شد.
در ضلع شرقی، یک ایوان و دو رواق سه دهنه به چشم میخورد و در یکی از این رواقها درب دیگری مشاهده میشود که باز هم به کوچههای بینالحرمین راه دارد و وضعیت این راهرو کمی بهتر از درب قبلی بود اما باز هم نیاز به مرمت فراوانی دارد. در بالای ایوان این ضلع کتیبههای فراوانی از آیات قرآن اعم از سوره جمعه و آیه تطهیر به چشم میخورد.[۲]
منابع[ویرایش]
مرتبط[ویرایش]
|
|