عبدالقاهر جرجانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
عبدالقاهر بن عبدالرحمان ابوبکر جرجانی (405-474 ه.ق) زبانشناس و ادیب ایرانی قرن پنجم هجری و از نخستین پایهگذاران علم معانی و بیان است.[۱] [۲]
زندگی[ویرایش]
از زندگی او اطلاع چندانی در دست نیست. او در جرجان به دنیا آمد و خانواده او ایرانی بودند. جرجانی در همان شهر نزد ابوالحسین محمدبن حسن فارسی نحو آموخت. پس از مرگ استادش، در جرجان به تدریس پرداخت و در آنجا شاگردان بسیاری داشت. احمدبن عبداللّه مهابادی، ابوالحسن علیبنمحمد فصیحی، فضلبن اسماعیل تمیمی، محمدبن احمد ابیوردی، احمدبن ابراهیم شَجَری و خطیب تبریزی از شاگردان او بودند. او به عربی شعر میسرود و به گفته فیروزآبادی اشعار فراوانی داشت. او آثاری در زمینه علوم بلاغی برای اثبات اعجاز قرآن تألیف کرد. او همچنین به رابطه میان علم نحو و معنی پرداختهاست.[۳]
آثار[ویرایش]
- اسرارالبلاغة
- دلائل الاعجاز
- الرسالة الشافیة
- العُمْدَه
- المغنی
- المُقْتَصِد
- الایجاز
- التکملة
- التذکرة
منابع[ویرایش]
این یک مقالهٔ خرد پیرامون ادبیات است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون افراد است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |