ابلیس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو

ابلیس در آیین اسلام نام یکی از شیطان‌ها است.[۱]

گوستاو دوره, نگاره‌ای از شیطان ضد قهرمان کتاب بهشت گمشده جان میلتون c.1866.

در کتاب تاریخ طبری در روایاتی از ابن عباس نقل شده: ابلیس از فرشتگان بود و نامش عزازیل بود و در زمین ساکن بود. فرشتگان ساکن در زمین جن نام داشتند. ابلیس به عبادت همی کوشید و در دانش از همه پیش بود و به همین سبب مغرور شد و در برابر فرمان خدا عصیان نمود.[۲]

ابلیس در قرآن[ویرایش]

ابلیس در قرآن از نوع جن شناخته شده‌است.[۳] ابلیس از نزدیکان درگاه خداوند بود تا آنجا که در میان فرشتگان آمد و شد می کرد. پس از آفرینش آدم، خدا به همهٔ فرشتگان و همچنین به ابلیس دستور داد تا بر آدم سجده کنند.[۴] ابلیس به خاطر کبر از این کار سر باز زد.[۵] و خدا او را از خویش راند.[۶]

ابلیس از خدا درخواست مهلت تا روز قیامت کرد.[۷] و خدا به او تا روز مشخصی وقت داد.[۸] ابلیس به عزت خدا قسم یاد کرد که همه آدمیان مگر بندگان مخلصش را گمراه می کند.[۹] و خدا نیز وعده داد که جهنم را از او و همهٔ کسانی که از او پیروی می کنند پر خواهد کرد.[۱۰]

ابلیس، فرزندان و یارانش که شیطان نیز خوانده می‌شوند بارها در قرآن به عنوان دشمن آشکار آدمیان خطاب شده‌اند.[۳][۱۱] آنها می‌توانند، از جایی که آدمیان آنها را نمی‌بینند، آنها را ببینند.[۱۲] و انسان‌ها را به کارهای ناپسند وسوسه کنند، ولی با یاد خدا و پناه بردن به خدا آنها از انسان‌ها دور می‌شوند.[۱۳]

منابع[ویرایش]