مجذوب تبریزی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
محمد بن‌محمدرضا مجذوب تبریزی (درگذشتهٔ ۱۰۹۳ هجری قمری) شاعر پارسی‌گوی سدهٔ یازدهم قمری و از جمله شاعران سبک هندی است.[۱]
محتویات
تأثیر و تأثر[ویرایش]
تأثیر مجذوب از حافظ، سعدی و فردوسی بسیار است و عناصر بسیاری از تعالیم مولوی نیز در اشعار وی دیده می‌شود.[۲]
آثار[ویرایش]
آثار او در سدهٔ حاضر تاکنون سه بار به چاپ رسیده:
- مثنوی شاهراه نجات، تهران: وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۴۵.[۳]
- دیوان عارف نامی مولانا محمدجعفر قراگوزلو کبودرآهنگی همدانی معروف به مجذوب‌علی‌شاه کبودرآهنگی ، (تصحیح:) کاظم کاظم‌زاده ایرانشهر، تهران: انتشارات اقبال، ۱۳۶۱.[۴]
این اثر تا سال ۱۳۸۷ چهار بار با نام اشتباه تجدیدچاپ گردید و سپس ناشر با اشاره به این‌که آن چاپ شامل بخش‌هایی از دیوان اشعار مجذوب تبریزی بوده و اشتباهاً به نام مجذوب‌علی‌شاه کبودرآهنگی به چاپ رسیده، برای اصلاح اشتباه، تصحیح جدیدی ارائه داد:
- دیوان مجذوب تبریزی، (تصحیح:) سجاد رسولی نوده، تهران: انتشارات اقبال، ۱۳۹۰.[۵]
نمونه شعر[ویرایش]
| یک شب آتش در نیستانی فتاد | سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد | |
| شعله تا سرگرم کار خویش شد | هر نی‌ای شمع مزار خویش شد | |
| نی به آتش گفت: کاین آشوب چیست؟ | مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟ | |
| گفت آتش بی‌سبب نفروختم | دعوی بی‌معنی‌ات را سوختم | |
| زانکه می‌گفتی نیم با صد نمود | همچنان در بند خود بودی که بود | |
| مرد را دردی اگر باشد خوش است | درد بی‌دردی علاجش آتش است |
پی‌نوشت[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- مجذوب تبریزی، محمد. مثنوی شاهراه نجات. تهران: وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۴۵.
