کادربندی
به محل و چگونگی قرارگیری عناصر موجود در یک صحنه٬ در عکس یا تابلوی نقاشی٬ کادربندی گفته میشود.[نیازمند منبع]
با وجود این که دوربینھا و تجھیزات عکاسی روزبروز خودکارتر و دقیقتر میشوند، ھنوز تفاوتھای بسیاری بین عکسھای یک عکاس آماتور و یک عکاس حرفه‌ای وجود دارد. یکی از نکات مھمی که یک عکس حرفه‌ای و با ارزش را از یک عکس ضعیف و آماتوری متمایز میکند، کادربندی و ترکیب بندی صحیح عکس است.
محتویات
انواع کادر بندی[۱][ویرایش]
کادر افقی[ویرایش]
پرکاربردترین نوع کادربندی٬ کادربندی افقی است. این کادر با حالت عناصری که در امتداد خط افق گسترده شده اند،متناسب است.
کادر عمودی[ویرایش]
کادربندی عمودی، پویاتر از افقی است. بنابراین موضوعها در آن پر جنب و جوش تر به نظر می‌رسد. این کادر با حالت موضوعهایی که شکل کلی آنها با عمودی است٬ مانند مناره‌ها و... همخوانی بیشتری دارد.
کادر مربعی[ویرایش]
به دلیل تساوی بین اضلاع این کادر، بیننده به تساوی به چهار ضلع و زاویه آن جلب می شود. این نوع کادربندی کمتر از سایر انواع یاد شده به کار برده میشود.
بهبود کادر بندی[ویرایش]
برای بهبود کادربندی تصاویر٬ معمولاً عکاسان از اصول زیر بهره می‌برند:
- قانون یک‌سوم - (قرار دادن سوژه روی خطوط یک سوم)
- قانون نقاط طلایی - (قرار دادن نقاط کلیدی سوژه - مانند چشم‌ها - روی نقاط طلایی تصویر)
- ایجاد حالت S - (انحنای سوژه)
- ایجاد حالت X - (برخورد سوژه با عوامل محیط در طول قطرهای کادر)
- بررسی پس زمینه و پیش زمینه تصویر - (تنظیم دیافراگم٬ عمق میدان و نوع کادر عکس)
- استفاده از کادرهای طبیعی - (استفاده از عناصر موجود - مانند پنجره - به عنوان کادر در تصویر)
- استفاده از قاعده فرد - (گنجاندن سوژه در کادر با ضریب اعداد فرد)
