گویش
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
گویش به شکل‌هایی از یک زبان گفته می‌شود که تفاوت‌هایی آوایی یا دستوری دارند اما استفاده‌کنندگان دو گویش متفاوت هم‌چنان بتوانند سخن یکدیگر را درک کنند.
اگر وجه ممیزهٔ بین دو زبان‌گونه‌ی یک زبان عمدتاً در سطح واژگان و تا حدودی در سطح ساختار (نحو) باشد، این دو گونه؛ دو گویش متفاوت از یک زبانند.[۱]
گویش بر چهار دسته است:
- گویشی که به مکان جغرافیایی وابسته‌است مانند گویش بوشهری، مازندرانی و... برای زبان فارسی و به آن گویش جغرافیایی گویند
- گویشی که مربوط به طبقهٔ اجتماعی خاصی است مانند گویش بازاریان و واعظان و... که به آن گویش اجتماعی گفته می‌شود
- گویشی که مربوط به ادوار گذشته‌است مانند گویش زمان قاجار در زبان فارسی که به آن گویش تاریخی می‌گویند.
- گویشی که به آن گویش معیار گویند[۲]
منبع[ویرایش]
- ↑ زبان و گونه‌های زبانی، وحید رنجبر، ۱۳۸۸
- ↑ زبان فارسی (۱)، سال اول دبیرستان - چاپ ۱۳۸۶.
