گاهشماری بابلی، تقویمی خورشیدی-مهی بوده‌است. بنابراین آغاز سال آن‌ها با فصول سال هماهنگی نداشت و هرگاه تقویم، بیش از حد از سال خورشیدی عقب می‌افتاد، منجمان سلطنتی، ماه سیزدهم را به سال می‌افزودند. پس از قرن‌ها مشاهده و رصد ستارگان آسمان، به اختلاف میان سال خورشیدی و سال قمری پی بردند و سال‌های کبیسه منظم برقرار کردند.
محاسبات آن‌ها در تنظیم سال‌های کبیسه، بعدها پایهٔ تقویم در سرزمین‌های سوریه، بین‌النهرین، ایران دورهٔ اشکانی، چین و نیز سرزمین‌های یهودی‌نشین شد.
سال تقویم بابلی با بهار آغاز می شود و به سه فصل یا (Reš) شامل فصل آغازین، فصل میانی و فصل پایانی و 12 ماه یا (Araḫ) و یک ماه کبیسه تقسیم می شود . از آنجا که ماه سیزدهم به آشور،خدای اصلی آشوریان ، اختصاص یافته می توان نتیجه گرفت که این تقویم ابتدا در زمان بابلیان ایجاد شده و سپس توسط آشوریان مورد استفاده قرار گرفته است. همچنین نام ماهها در این تقویم از زمان تبعید یهودیان به بابل وارد تقویم عبری شده است. نام برخی از ماهها همچون ایار، تموز، آو، ایلول، تشرین و آذار در تقویم آشوریان یا تقویم سریانی نیز که در عراق و شام مورد استفاده است، از تقویم بابلی اقتباس شده است.
