گویش کُمزاری یا لارکی یکی از گویش‌های زبان لری است.[۳][۲] گستردگی این گویش در دو سوی تنگه هرمز است.[۳] ویژگی‌ها و واژگان مشترکی نیز میان این گویش و زبان فارسی وجود دارد.[۳]
به طور کلی جغرافیای گویش‌وران کمزاری در دو سوی تنگه هرمز است.[۳] بخشی از گویش‌وارن کمزاری در جنوب ایران و بخشی در شمال عمان ساکن هستند.[۳] کمزاری همچنین در روستای کمزار، شهر خصب و دبا در شبه جزیره مسندم در عمان و امارات متحده عربی نیز صحبت می‌شود.[۱]در لارک این زبان هنوز فرم اصلی خود حفظ نموده ولی در کمزار، خصب و دبا بعلت گستردگی استفاده از زبان عربی در اداره‌ها، مدرسه‌ها و رادیو تلویزیون، در کمزاری تعداد زیادی واژه عربی وارد شده‌است.
دانشنامه ایرانیکا و اتنولوگ گویش کمزاری را گویشی از زبان لری معرفی می‌کنند.[۲][۳]مالچانوا زبان شناس روس، عقیده دارد که کمزاری یکی از لهجه‌های اچمی است.[۴] با این حال کومزاری شباهت‌های زیادی نیز با گویش مینابی دارد. از دیگر ویژگی‌های کمزاری این است که برای سخنوران به گویش لری قابل فهم می‌باشد.[۳]
در گستره پراکندگی کمزاری در عمان عربی زبان رسمی است. ارتباط مستمر لرهای کُمزاری با عرب‌ها در عمان پیدایش مجموعه‌ای (بیش از ۳۰ درصد) از واژه‌های عربی در واژگان کمزاری و نیز پدیده تداخل آوایی (بیشکار از واژه کهن‌تر «پیشکار»، حین از واژه کهن‌تر «آهن» و غیره) در آواهای آن را سبب شد. در نحو کمزاری همانندی‌هایی با زبان عربی دیده می‌شود که احتمالاً به سبب رشد همگرایی این زبان‌ها است. مانند ساختارهایی با معنی «داشتن» با حرف اضافه حالت بایی: وای مه («با من») «من دارم»، مقایسه با: عربی مَعَهُ «با او» و نیز در ترکیب صفت و موصوف که در زبان عربی، صفت از لحاظ شمار و معرفه یا نکره بودن با اسم مطابقت می‌کند.[۱]
عمان: زبان شناخته شده در کنار زبان عربی.
ایران: زبان محلی شناخته شده بر طبق قانون اساسی
