ابوعبدالله بدرالدین محمد بن عبدالله بن بهادر (یا محمد بن بهادر بن عبدالله به قول برخی) مشهور به الزَرکَشی (متولد ۷۴۵هـ/۱۳۴۴م در قاهره، مرگ ۷۹۵هـ/۱۳۹۲م) نویسندهٔ برجسته‌ای بود که در زمان تعالی فکری مصر تحت حکومت مملوک‌ها می‌زیست. او علم حدیث را در دمشق از ابن کثیر و فقه را در مدرسهٔ شافعی در قاهره آموخت. او به دلیل آنکه در جوانی گل‌دوزی یاد گرفته‌بود به الزرکشی مشهور گشت.[۱]
