شمشال
شِمشال نوعی ساز بادی و گونه‌ای نی فلزی است و از سازهای قدیمی در منطقۀ کردستان به‌شمار می‌رود. از قدیمی‌ترین و رایج‌ترین سازهای کردستان، شمشال است که درواقع همان نیِ چوپان است و مقام‌ها و نواهای محلی با آن اجرا می‌شود. شمشال در مراسم عروسی و شادی همراه با آواز (و انجام‌دادن رقص کردی به‌همراه آن) و گاهی هم با همراهی تنبک و دف و یا به‌صورت تک‌نوازی به‌کار می‌رود. این ساز در عزا نیز کاربرد دارد. قادر عبدالله‌زاده از نوازندەگان مشھور این نوع ساز در میان کُردھا بود.
محتویات
جنس شمشال[ویرایش]
امروزه از برنج یا مِسوار (لولۀ فلزی) ساخته می‌شود.
ساختمان شمشال[ویرایش]
ساختمان آن از یک استوانهً فلزی که دارای شش سوراخ در رو و یک سوراخ در پشت است تشکیل می‌شود. طول ساز بین ۴۵ تا ۵۰ سانتی‌متر است. قطر آن ۱٫۷۵ سانتی‌متر است.
صدای شمشال[ویرایش]
این ساز ازلحاظ نوع صدا و وسعت در زمرۀ سازهای بم با طنین خاص خود است.
طریقۀ نوازندگی[ویرایش]
با مایل گرفتنِ ساز برروی لب‌ها و ایجاد یک روزنۀ هوایی بین دو لب و برخورد این باریکه به تیغۀ سرِ ساز، صدا تولید می‌شود. رایج‌ترین صدایی که با شمشال ایجاد می‌شود صدای بم ترکیبی است. در بم ترکیبی صدای بم و زیرِ ساز با مهارتی بالا با یکدیگر ترکیب می‌شوند. از خصوصیات مهم شمشال که در نوازندگی از آن استفاده می‌شود، تکنیک تنفس برگردان است که نوازنده باید با مهارت بالا، همزمان که با بینی نفس می‌کشد، از ذخیرۀ هوای داخل دهان استفاده کند و نگذارد صدا قطع شود. با این کار، صدا تداوم می‌یابد و قطع نمی‌شود.
طرز ساختن شمشال در گذشته[ویرایش]
شمشال در گذشته از چوب و نی و نیز از استخوان بال عقاب ساخته می‌شده‌است. طرز ساختن در زمان‌های قدیم به این صورت بوده که ابتدا چهل تا پنجاه سانتی‌متر نی را بریده و داخل آن شیر ریخته و بعد از جذب شیر، داخل آن را روی لانۀ مورچه‌ای گذاشته تا محتویات داخل آن را کاملاً بخورند و پوستهٔ بسیار سبک و نازکی از آن باقی بماند. برای زیبایی و استحکام نی، تکه چوبِ تری از جنس آلبالوی وحشی را به ضخامت شمشال تهیه می‌کردند. پوست آن را به‌صورت حلقه‌هایی به اندازه‌هایی متساوی درمی‌آوردند و حلقه‌ها را به تناسبِ سلیقهٔ خود، به فاصله‌های موردنظر بر نی سوار می‌کردند و بدین‌صورت به شمشال زیبایی می‌دادند و استحکام آن چندبرابر می‌شد. البته ناگفته نماند که چون هوا داخل نی می‌رود تأثیر بسزایی در داخل صدای شمشال می‌گذارد. سپس از ۴ سانتی‌متر مانده به انتهای نی، به قطرِ نیم سانتی‌متر تعداد ۶ تا ۷ سوراخ به فاصله‌های ۳ سانتی‌متر تعبیه می‌شود. عالی‌ترین نوع شمشال را نوازندۀ آن می‌سازد.
نوازندگان شمشال[ویرایش]
از معروف‌ترین نوازندگان این ساز، می‌توان به قادر عبدالله‌زاده (۱۳۰۴-۱۳۸۸)، معروف به «قاله مه‌ره» اشاره کرد.
منابع[ویرایش]
- بوستان، بهمن و درویشی، محمدرضا، هفت اورنگ: مروری بر موسیقی سنتی و محلی ایران، تهران، انتشارات حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی، ۱۳۷۰
- سیمای میراث کردستان
پیوند به بیرون[ویرایش]
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
