تبری (اسلام)
تَبَرّیٰ (به عربی: تَبَرّی) که تبرّا خوانده میشود، یکی از فروع دین اسلام در مذهب شیعه بهمعنای بیزاری و دوریجستن از و دشمنیکردن با دشمنان خدا و دشمنان اهل بیت است.
در مذهب تشیع کسی نمیتواند شیعه باشد و بههمراه محبت اهل بیت، محبت دشمنانشان را هم در دل داشتهباشد.
در احادیث و روایات شیعه امر بر بیزاریجستن و صلحنکردن با دشمنان اهل بیت واجب است، و چون از فروع دین است، زمان و مکان ندارد. برای مثال، چند حدیث از روایات شیعه نقل میشود:
امام صادق: هیهات دروغ میگوید کسی که ادعای دوستی ما را میکند اما از دشمنان ما بیزاری نمیجوید. (بحارالأنوار، ج۲۷، ص۵۸)
امام رضا: هرکه مخالفان ما را با احترام یاد کند و به آنان کرامت کند، نه او از ماست و نه ما از اوییم. (الشیعه شیخ صدوق)
پیامبر خطاب به امیرالمؤمنین: شیعیان تو بر خط حق و استقامت استوارند و انسی با مخالفانشان ندارند. (اَمالی شیخ صدوق)
درواقع همهٔ موجودات از دو جنبهٔ ستیزهجویی و صلحطلبی تشکیل شدهاند و این دو کنار هم معنا و مفهوم پیدا میکنند، و هرگز نمیشود تبرّی را از دین حذف کرد، چون حلالِ محمد تا قیام قیامت حلال، و حرام محمد تا قیام قیامت حرام است، و اگر کسی چنین کاری را انجام بدهد (یعنی حذف تبرّی)، درواقع دین را تحریف کردهاست.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- تولّی و تبرّی، دانشنامهٔ رشد
پیوند به بیرون[ویرایش]
- تولّی و تبرّی، دانشکدهٔ علوم و حدیث
|
این یک مقالهٔ خرد پیرامون اسلام است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |