بوئین و میاندشت
| بوئین و میاندشت | |
|---|---|
 |
|
| کشور |  ایران |
| استان | اصفهان |
| شهرستان | بوئین و میاندشت |
| بخش | بخش مرکزی |
| سال شهرشدن | بعد از ۱۳۵۰[۱] |
| مردم | |
| جمعیت | ۱۰٬۲۵۶ نفر (۲٬۹۰۵خانوار)[۲] |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۲۴۱۰ متر از سطح دریا |
| اطلاعات شهری | |
| شهردار | عبدالرضا سپیانی |
| ره‌آورد | لبنیات، سیب زمینی و ... |
| پیش‌شماره تلفنی | ۰۳۱۵۷۵۲ |
| تابلوی خوش‌آمد به شهر | |
 بوئین و میاندشت
|
|
بوئین و میاندشت شهری در استان اصفهان ایران است.
این شهر مرکز شهرستان بوئین و میاندشت است و براساس سرشماری مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۰، جمعیت آن ۱۰٬۲۵۶ نفر (۲٬۹۰۵خانوار) بوده‌است.
این شهر متشکل از محله های بوئین و میاندشت و همچنین ششجوان، *[۳] از شمال به روستای ازناوله، از جنوب به روستای داشکسن و از غرب به شهر افوس منتهی می‌شود.[۴]
تاریخچه[ویرایش]
هستهٔ اولیه شهر از دو مکان جغرافیای بویین و میاندشت تشکیل شده است، که بنیادگذاران هر دو، از گرجی‌های زمان شاه عباس اول هستند که توسط خود او از گرجستان به ایران تبعید شدند و به دستور او عده‌ای از جنگاوران آن‌ها جهت حفظ منطقهٔ فریدن و همچنین پایتخت (اصفهان) از حملات اقوام لر و کرد در فریدن ساکن شدند.[۵]
این دو مکان (بویین و میاندشت) در گذشته‌ای نه چندان دور با فاصله، و در دو سوی رودخانه قرار داشتند. احداث شاهراه اصفهان – لرستان (در سال‌های قبل از ۱۳۵۰) و عبور آن از این دو روستا، رشد و توسعهٔ این دو را فراهم نمود. ایجاد تاسیسات خدماتی، بازرگانی، ساختمان‌ها و اماکن، فاصلهٔ این دو مرکز را از میان برداشته و به هم پیوستن این دو مکان، هستهٔ اولیهٔ شهر بویین و میاندشت را ایجاد نمود. در سال ۱۳۷۷ یک محله دیگر به نام «ششجوان» به آن افزوده شد که همان روستای ششجوان پیشین می‌باشد که در غرب بویین و میاندشت قرار داشت.[۶]
وجه تسمیه[ویرایش]
بوئین را صاحب نظران به معنای «انبار» دانسته‌اند. مولف سیمای شهر اراک به نقل از استاد دهگان گوید: نام اولیه شهر آستانه، بویین کرج بوده که به آن بویین کره نیز می‌گفتند، بویین به معنای انبار و کره به معنای محصول می‌باشد.[۷]
میاندشت که به سبب واقع شدن در میان دشت نسبتاً وسیعی به این نام موسوم گشته است در میان گرجی‌ها به نام تُرِلی (toreli) موسوم است که یک کلمهٔ گرجی و به معنای «اهل ماه» می‌باشد.[۸]
جغرافیا[ویرایش]
از جمله علل وجودی این مکان جغرافیایی می‌توان بهره‌برداری از آب رودخانه و چشمه‌های متعدد اطراف و نیز زمین‌های حاصلخیز اطراف رودخانه را نام برد. وجود ۱۲ رشته قنات و ۱۵ دهانه چشمه نقش منابع آب را در ایجاد و توسعهٔ این مکان به خوبی روشن می‌سازد. از سویی دیگر این مکان از دیرباز مرکزیتی بوده است برای داد و ستد کالا و نیز ارتباط بین روستاها و نیز تامین مایحتاج اولیهٔ عشایر چهارلنگ در ییلاق را تا حدودی عهده دار بوده است.[۹]
مردم[ویرایش]
به طور کلی ۵ قوم در بوئین و میاندشت زندگی می‌کنند و به همین علت المانی متشکل از ۵ پایه در میدان ورودی شمالی شهر قرار دارد که نمادی از ۵ قوم: گرجی، ارمنی، ترک، لر و عرب می‌باشد.
از نظر زبان‌های گفتاری، همهٔ ساکنین فارسی را در حد تسلط بلدند و هرکس بیشتر به زبان مادری خود صحبت می‌کند. یعنی همه فقط به فارسی صحبت می‌کنند به جز عدهٔ کمی از مردم محلهٔ بویین و اکثر مردم محلهٔ میاندشت که علاوه بر زبان گرجی به فارسی نیز صحبت می‌کنند.[۸]
تمامی مردم این شهر مسلمان و از مذهب شیعه هستند و به همه دوازده امام اعتقاد دارند.
پانویس[ویرایش]
- ↑ میرمحمدی، جغرافیای تاریخی فریدن.
- ↑ «نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۹۰». درگاه ملی آمار ایران. بازبینی‌شده در ۳ آبان ۱۳۹۳.
- ↑ روستای ششجوان که در سال ۱۳۷۷ جزو شهر بوئین و میاندشت شده است.
- ↑ شهرداری بوئین ومیاندشت
- ↑ مولیانی، جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران، ۲۳۰.
- ↑ میرمحمدی، جغرافیای تاریخی فریدن، ۱۲۹.
- ↑ محتاط، سیمای اراک، 26.
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ مولیانی، جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران، ۲۳۶.
- ↑ میرمحمدی، جغرافیای تاریخی فریدن، ۱۳۰.
منابع[ویرایش]
- مولیانی، سعید. جایگاه گرجی‌ها در تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران. اصفهان: یکتا، ۱۳۷۹ ISBN 964-7016-26-3. خانهٔ کتاب.
- رحیمی، ملک محمد. «گرجی‌های ایران». اصفهان:یکتا، ۱۳۷۹.
- سپیانی، محمد. «ایرانیان گرجی». اصفهان: کتاب فروشی آرش، ۱۳۵۸.
- دلاواله، پیترو. «سفرنامه پیترو دلاواله». ترجمه شعاع الدین شفا. تهران: ۱۳۴۸.
- میرمحمدی، حمیدرضا. «جغرافیای تاریخی فریدن». خوانسار: ارمغان قلم، ۱۳۷۹.
- مرکز آمار ایران، سرشماری عمومی نفوس و مسکن، مهرماه ۱۳۷۰، فریدن، نتایج تفصیلی ۳-۱۲۹
- محتاط، محمدرضا. سیمای اراک:جامعه‌شناسی شهری. چاپ اول. تهران: انتشارات آگاه، ۱۳۶۸.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
