ارسنجان

ارسنجان
ارسنجون
ارسنجان; ارسنجون
کشور	ایران
استان	فارس
شهرستان	ارسنجان
بخش	مرکزی
مردم
جمعیت	41476نفرالگو:منبع-جمعیت-مرکز آمار ایران1390
جغرافیای طبیعی
ارتفاع از سطح دریا	۱۶۳۸ متر
اطلاعات شهری
ره‌آورد	انار
	ارسنجان روی نقشه ایران; ۲۹°۵۴′۵۱″ شمالی ۵۳°۱۸′۲۷″ شرقی / ۲۹.۹۱۴۲° شمالی ۵۳.۳۰۷۵° شرقیمختصات: ۲۹°۵۴′۵۱″ شمالی ۵۳°۱۸′۲۷″ شرقی / ۲۹.۹۱۴۲° شمالی ۵۳.۳۰۷۵° شرقی

اَرسَنجان(به پارسی میانه: ارسنگان ) یکی از شهرهای استان فارس است و در فاصله ۱۲۰ کیلومتری شمال شرقی شیراز قرار دارد. این شهر در بخش مرکزی شهرستان ارسنجان قرار دارد.^[۱] بر اساس سرشماری سال 1390، جمعیت ارسنجان برابر با 41476 نفر بوده‌است^[۲].

پیرامون ارسنجان را جنگلهای سرسبز بناب و کوههای سربلند با مناظر بدیع احاطه کرده‌است. از مناظر دیدنی ارسنجان می‌توان به جنگلهای سرسبز طبیعی بناب، فیجان، خلیل بگ، تنگ شکن و چشمه سارها ارتفاعات دال نشین کوه‌های قلات، دریاچه طشک، غار ضحاک، چشمه شیرخون، پیر باصفا، تک درخت روییده بر سنگ (مروارید سبز) و باغهای سرسبز شمال و غرب جنوب ارسنجان اشاره کرد. با توجه به اینکه آب بناب از وسط جنگل با پوشش کانال در تمام فوصل سال جاری است مکان مناسبی جهت توسعه تفرجگاه می‌باشد. میتوان گفت بهشتی زیبا و سرسبز با مردمانی گرم و مهماندوست و با آب و هوایی بسیار دلنشین است .

وجه تسمیه[ویرایش]

اسم اولیه این شهرستان ارسنگان بوده، که از دو بخش ارسن به معنای خوش آب و هوا و گان به معنای جا و مکان تشکیل شده. بعد از یورش اعراب به ایران و تغییر زبان ایرانیان نام این شهر به ارسنجان تغییر یافته‌است.

ویژگی‌های تاریخی[ویرایش]

شهر ارسنجان در کتب گذشته همچون فارسنامه ناصری، آثار العجم فرصت الدوله شیرازی، بستان السیاحه زین العابدین صوفی، دائرةالمعارف علامه دهخدا از آن نام برده‌اند، اما تاریخ صحیح و دقیقی که بتوان بر آن استناد جست و سال بنای این شهر را دانست در دست نیست.^{[نیازمند منبع]}

شهرستان ارسنجان دارای بالغ بر چندین آثار باستانی، میراث فرهنگی و گردشگری مانند مسجد جامع، مدرسه سعدیه، ایوان قدمگاه مربوط به دوره هخامنشی، قلاتخوار، جمال آباد، تل مهره‌ای(کمال آباد)، قصر منوچهر، مربوط به دوره ساسانی، تل تیموریان و تل کاخ، سد دختر، چشمه گمبان و...^{[نیازمند منبع]}

شاعرانی چون میرزا محمود خان آغاز، میرزا مصطفی خان انجام، ناصر الدین خان سالار، سکینه آغازی ارسنجانی و دکتر مهدی حمیدی شیرازی از شاعران کهن ارسنجان هستند.

زبان، فرهنگ و آداب و رسوم، قومیتها[ویرایش]

زبان مردم این شهرستان فارسی است. اقلیت ترک زبان نیز در منطقه خان آباد زندگی میکنند.

درختان و پوشش گیاهی ارسنجان[ویرایش]

درختان این منطقه شامل درختان کهن بنه، الوک، بلوط، انجیر کوهی، گز، تنگز را شامل می‌شود و گیاهانی چون جاشیر، آویشن برگ پهن، آویشن برگ نازک، کنگر، قارچ کوهی، بن سرخ، پیازوک، پونه، نعنای وحشی، گل یخ، زعفران و بسیاری از این قبیل می‌باشد.

آثار تاریخی[ویرایش]

از آثار تاریخی این شهرستان می توان به آثار زیر اشاره کرد:

از دیگر آثار می توان به قلعه ی گچی مربوط به زمان اسماعیلیه ، آسیاب آبی تل سفید ، تنوره و برج آسیاب ملکشاه و سد دختر نام برد .

جاذبه های گردشگری[ویرایش]

از مناظر دیدنی ارسنجان می توان به موارد زیر اشاره نمود:

و باغ های سر سبز شمال ، غرب و جنوب اشاره کرد .

ره آورد ارسنجان[ویرایش]

از سوغات ارسنجان می‌توان اقلامی چون رب انار ارسنجان که زبانزد مردم در دنیاست را نام برد. از دیگر سوغات ارسنجان می‌توان از حلوای سین، آبنبات مشهور ارسنجان، زرد انار، سفیداب، بنه، اناردانه و تک یاد کرد.^[۳]