دربارهٔ اینکه این شهر هنوز برجا است یا نه، اختلاف نظر وجود دارد. برخی بر این نظرند که ابیورد همان شهری است که امروزه بدان محمدآباد می‌گویند و در سمت باختری مرو واقع است. برخی نیز گفته‌اند که ابیورد کامل ویران شده و ویرانه‌های آن اکنون در کشور ترکمنستان، در حدود هشت کیلومتری غرب ایستگاه قهقهه، در مسیر راه‌آهن عشق‌آباد به مرو واقع است. به نوشته بارتولد، در نزدیکی‌های ابیورد کهنه، قریه دیگری هست که آن نیز در گذشته ابیورد خوانده می‌شود و اکنون پشتک نامیده می‌شود.
دربارهٔ وجه تسمیه ابیورد صاحب مرآت البلدان می‌نویسد: به عقیده عجم یک قطعه از خراسان را کیکاوس به آورد پسر گودرز اجاره داد و او در آن قطعه شهر ابیورد بنا نهاد و بر این نام موسوم کرد.
با توجه به حسن تدبیر و سیاست و تاکتیک نظامی نادرشاه افشار، هر محلی که به تصرف در می‌آمد از نظر حفظ و استحکام موقعیت و نفوذ خود از سرداران مورد اعتماد و نزدیکان و خویشاوندان خود استفاده می‌نموده که ایل ابیوردی که هم نسبت خویشاوندی با نادر شاه افشار داشته و هم با شجاعت و دلاوری دوش به دوش وی گام بر می‌داشتند در این قبیل موارد مورد استفاده سیاست نادری قرار می‌گرفتند به همین جهت در موقع تعقیب و شکست و قتل اشرف افغان و از بین بردن محمد تقی خان و میر حسین بیگ داروغه حاکم شیراز و غزل حاتم خان کرد بادلو از طرف نادرشاه فرد شایسته، رشید و لایقی بنام محمد علی بیگ قورت ابیوردی که هم برادر زن نادر شاه بود و هم در اردوکشی‌ها و فتوحوات نادر شاه سهم بسزائی داشته به حکومت در فارس منسوب می‌شود و ایل و تبارش مأمور حفظ نفوذ و قدرت او در منطقه فارس می شودند. در سال ۱۲۹۳ هجری قمری والی فارس مرحوم معتمد الدوله فرهاد میرزا محل کنونی را تیول ایل ابیوردی می‌داند و بنج آن را به کریم آقا پسر برخوردار می‌دهد که هنوز این بنج نزد فامیل کریم آقایی محفوظ مانده است (لازم است ذکر شود فامیل کریم آقایی هنگام بروی کار آمدن شناسنامه از برخوردار تغیر نام می‌دهند). برای اطلاعات بیشتر دربارهٔ افراد و چگونگی کوچ افراد از خراسان به فارس به کتاب از باورد یا ابیورد خراسان تا ابیورد یا ابوالورد فارس مراجعه نمایید. محقق و نویسندهٔ این کتاب، مرحوم استاد مظفر قهرمانی ابیوردی از بزرگان ابیوردی شیراز بوده است که در نویسندگی، شاعری از جمله افراد صاحب نام ابیوردی شیراز است.
↑در بیشتر منابع کهن از ابیورد با نام باورد یاد رفته.
انوشه، حسن (به سرپرستی). دانشنامه ادب فارسی: ادب فارسی در آسیای میانه. چاپ اول (ویراست دوم). تهران: سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ۱۳۸۰. ISBN 964-422-417-5 (جلد اول).
