رهبر ایران

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
رهبر جمهوری اسلامی ایران
Emblem of Iran.svg
نشان دولتی جمهوری اسلامی ایران
Seyyed Ali Khamenei.jpg
متصدی کنونی
آیت‌الله سید علی خامنه‌ای

از ۱۳ خرداد ۱۳۶۸
لقب ولی امر (مسلمین جهان)
امام (امت)
رهبر (معظم) انقلاب (اسلامی)
مقام معظم رهبری
(حضرتِ) آقا
اقامت‌گاه بیت رهبری، تهران، ایران
نامزدکننده مجلس خبرگان رهبری
درازی دوره نامحدود
دارندهٔ افتتاحی آیت‌الله سید روح‌الله خمینی
بنیادگذاری ۱۳ آذر ۱۳۵۸ (رسمی)
۱۲ بهمن ۱۳۵۷ (غیررسمی)
نخستین دارنده آیت‌الله سید روح‌الله خمینی
وب‌گاه leader.ir/langs/fa/
جمهوری اسلامی ایران
Emblem of Iran.svg

سیاست و حکومت ایران


رهبر جمهوری اسلامی ایران بالاترین مقام رسمی در جمهوری اسلامی ایران است که اغلب با عنوان «رهبر انقلاب (اسلامی)» یا «مقام معظم رهبری» و یا «ولی امر مسلمین» از او یاد می‌کنند. رهبر ولی فقیه است.

بر طبق قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران رهبر که ولی امر و امام امت[۱] است این منصب را عهده‌دار است که با رأی دوسوم نمایندگان مجلس خبرگان رهبری به‌مدت نامحدود برگزیده می‌شود؛ اما براساس اصل صد و یازدهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، درصورتی‌که رهبر از انجام وظایف خود ناتوان شود و یا یکی از ویژگی‌های رهبری را از دست دهد، مجلس خبرگان رهبری می‌تواند وی را از مقام خود برکنار یا خلع کند.

رهبر که ولایت مطلق دارد، سیاست‌های کلیِ نظام و نظارت بر اجرای آن را بر عهده دارد و از جمله وظیفه‌های او گماشتن برخی سمت‌های اساسی کشور است.

شرایط و صفات رهبری[ویرایش]

اصل ۱۰۹ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:

  • صلاحیت علمی لازم برای افتاء در ابواب مختلف فقه.
  • عدالت و تقوای لازم برای رهبری امت اسلام.
  • بینش صحیح سیاسی و اجتماعی، تدبیر، شجاعت، مدیریت و قدرت کافی برای رهبری.
  • درصورت تعدد واجدین شرایط فوق، شخصی که دارای بینش فقهی و سیاسی قوی‌تر باشد مقدم است.

اصل سابق:

شرایط و صفات رهبر یا اعضای شورای رهبری:

  • صلاحیت علمی و تقوایی لازم برای افتاء و مرجعیت.
  • بینش سیاسی و اجتماعی و شجاعت و قدرت و مدیریت کافی برای رهبری

وظایف و اختیارات رهبری[ویرایش]

اصل ۱۱۰ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:

رهبر می‌تواند بعضی از وظایف و اختیارات خود را به شخص دیگری تفویض کند.

اصل سابق وظایف و اختیارات رهبری:

  • تعیین فقهای شورای نگهبان.
  • نصب عالیترین مقام قضایی کشور.
  • فرماندهی کلی نیروهای مسلح به ترتیب زیر:
  • نصب و عزل رئیس ستاد مشترک.
  • نصب و عزل فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.
  • تشکیل شورای عالی دفاع ملی، مرکب از هفت نفر از اعضای زیر:
رئیس‌جمهور.
نخست‌وزیر.
وزیر دفاع.
رئیس ستاد مشترک.
فرمانده کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی.
دو مشاور به تعیین رهبر.
  • تعیین فرماندهان عالی نیروهای سه‌گانه به پیشنهاد شورای عالی دفاع.
  • اعلام جنگ و صلح و بسیج نیروهای به پیشنهاد شورای عالی دفاع.
  • امضای حکم ریاست‌جمهور پس از انتخاب مردم صلاحیت داوطلبان ریاست‌جمهوری ازجهت دارا بودن شرایطی که در این قانون می‌آید باید قبل از انتخابات به تأیید شورای نگهبان و در دورهٔ اول به تأیید رهبری برسد.
  • عزل رئیس‌جمهور با در نظر گرفتن مصالح کشور، پس از حکم دیوان عالی کشور به تخلف وی از وظایف قانونی یا رأی مجلس شورای ملی به عدم کفایت سیاسی او.
  • عفو یا تخفیف مجازات محکومیت، در حدود موازین اسلامی، پس از پیشنهاد دیوان عالی کشور.

رهبر

انتخاب رهبری[ویرایش]

اصل ۱۰۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:

و رهبر کبیر انقلاب جهانی اسلام و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی «قدس سره الشریف» که از طرف اکثریت قاطع مردم به مرجعیت و رهبری شناخته و پذیرفته شدند، تعیین رهبر به‌عهده خبرگان منتخب مردم است. خبرگان رهبری دربارهٔ همه فقها واجد شرایط مذکور در اصول پنجم و یکصد و نهم بررسی و مشورت می‌کنند هر گاه یکی از آنان را اعلم به احکام و موضوعات فقهی یا مسایل سیاسی و اجتماعی یا دارای مقبولیت عامه یا واجد برجستگی خاص در یکی از صفات مذکور در اصل یکصد و نهم تشخیص دهند او را به رهبری انتخاب می‌کنند و در غیر این صورت یکی از آنان را به عنوان رهبر انتخاب و معرفی می‌نمایند. رهبر منتخب خبرگان، ولایت امر و همه مسئولیت‌های ناشی از آن را برعهده خواهد داشت. رهبر در برابر قوانین با سایر افراد کشور مساوی است.

در اصل ۱۰۷ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران آمده‌بود:

هر گاه یکی از فقهای واجد شرایط مذکور در اصل پنجم این قانون از طرف اکثریت قاطع مردم به مرجعیت و رهبری شناخته و پذیرفته شده باشد، همانگونه که در مورد مرجع عالیقدر تقلید و رهبر انقلاب آیت‌الله العظمی امام خمینی چنین شده است، این رهبر، ولایت امر و همه مسئولیتهای ناشی از آن را بر عهده دارد، در غیر این صورت خبرگان منتخب مردم دربارهٔ همه کسانی که صلاحیت مرجعیت و رهبری دارند بررسی و مشورت می‌کنند، هر گاه یک مرجع را دارای برجستگی خاص برای رهبری بیابند او را به عنوان رهبر به مردم معرفی می‌نمایند، وگرنه سه یا پنج مرجع واجد شرایط رهبری را به عنوان اعضاءی شورای رهبری تعیین و به مردم معرفی می‌کنند.

برکناری رهبر[ویرایش]

اصل ۱۱۱ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران:

هر گاه رهبر از انجام وظایف قانونی خود ناتوان شود. یا فاقد یکی از شرایط مذکور در اصول پنجم و یکصد و نهم گردد، یا معلوم شود از آغاز فاقد بعضی از شرایط بوده‌است، از مقام خود بر کنار خواهد شد. تشخیص این امر به عهده خبرگان مذکور در اصل یکصد و هشتم است. در صورت فوت یا کناره‌گیری یا عزل رهبر، خبرگان موظفند، در اسرع وقت نسبت به تعیین و معرفی رهبر جدید اقدام نمایند. تا هنگام معرفی رهبر، شورایی مرکب از رئیس‌جمهور، رئیس قوهٔ قضائیه و یکی از فقهای شورای نگهبان انتخاب مجمع تشخیص مصلحت نظام، همه وظایف رهبری را به طور موقت به عهده می‌گیرد و چنانچه در این مدت یکی از آنان به هر دلیل نتواند انجام وظیفه نماید، فرد درگیر به انتخاب مجمع، با حفظ اکثریت فقهاء، در شورا به جای وی منصوب می‌گردد. این شورا در خصوص وظایف بندهای ۱ و ۳ و ۵ و ۱۰ و قسمت‌های (د) و (ه) و (و) بند ۶ اصل یکصد و دهم، پس از تصویب سه چهارم اعضاء مجمع تشخیص مصلحت نظام اقدام می‌کند. هر گاه رهبر بر اثر بیماری یا حداکثر دیگری موقتاً از انجام وظایف رهبری ناتوان شود، در این مدت شورای مذکور در این اصل وظایف او را عهده‌دار خواهد بود.

اصل سابق:

هر گاه رهبر یا یکی از اعضای شورای رهبر یا یکی از اعضای شورای رهبری از انجام وظایف قانونی رهبری ناتوان شود یا فاقد یکی از شرایط مذکور در اصل یکصد و نهم گردد از مقام خود بر کنار خواهد شد. تشخیص این امر به عهده خبرگان مذکور در اصل یکصد و هشتم است.

مقررات تشکیل خبرگان برای رسیدگی و عمل به این اصل در اولین اجلاسیه خبرگان تعیین می‌شود.

رهبران جمهوری اسلامی ایران[ویرایش]

نخستین رهبر یا ولی فقیه ایران بعد از انقلاب ایران (۱۳۵۷) در سال ۱۳۵۷ (۱۹۷۹ میلادی) سید روح‌الله خمینی بود. وی رهبر انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ نام گرفت و اولین مجلس خبرگان رهبری در سال ۱۳۶۴ حسین‌علی منتظری را به‌عنوان قائم مقام رهبری برگزید. اما اختلافات شدید او با خمینی موجب شد تا وی در فروردین ۱۳۶۸ از این مقام برکنار شود.

پس از درگذشت سید روح‌الله خمینی، در جلسه مجلس خبرگان رهبری، سید علی خامنه‌ای به رهبری انتخاب گردید.[۲] به گفته هاشمی رفسنجانی مهمترین موافق رهبری جمعی در این مجلس خود آیت‌الله خامنه‌ای بود و حتی اعلام کرده بود که چون ولایت فرد را قبول ندارم، کاندیدای رهبری نمی‌شوم. اما در مرحله اول رأی گیری بیش از بیست نفر به شورای رهبری رأی دادند و ۴۵ نفر با رهبری فرد موافق بودند.[۳] سپس برای انتخاب رهبر بین خامنه‌ای و سید محمدرضا گلپایگانی که اعضای جامعه مدرسین حوزه علمیه قم او را پیشنهاد می‌کردند، رأی‌گیری شد.[۴] خامنه‌ای ۶۸ رأی، گلپایگانی ۱۳ رأی آورد و حدود ۱۳ نفر هم رأی ندادند. نقل قول هاشمی از روح‌الله خمینی که توانایی سید علی خامنه‌ای را برای رهبری تأیید کرده بود، نقش مهمی در اعتماد خبرگان به سید علی خامنه‌ای داشت.[۵]

مسئله مهم در این انتخاب شرط مرجعیت بود؛ چراکه سید علی خامنه‌ای مرجع تقلید نبود. طبق اولین قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران رهبر باید مرجع تقلید می‌بود و «شورای بازنگری قانون اساسی» هنوز کار بازنگری در قانون اساسی جمهوری اسلامی را به پایان نرسانده بود؛ و عملاً در این انتخاب قانون اساسی و شرایط رهبری در نظر گرفته نشد.[۶]

نام تصویر زادروز-مرگ دریافت سمت پایان سمت
سید روح‌الله خمینی

Portrait of Imam Khomeini.jpg

۳۰ شهریور ۱۲۸۱–۱۳ خرداد ۱۳۶۸ ۱۲ آذر ۱۳۵۸ (۳ دسامبر ۱۹۷۹) ۱۳ خرداد ۱۳۶۸ (۳ ژوئن ۱۹۸۹)
سید علی خامنه‌ای

Seyyed Ali Khamenei.jpg

تیر ۱۳۱۸ - تاکنون ۱۴ خرداد ۱۳۶۸ (۴ ژوئن ۱۹۸۹) رهبر فعلی

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]