این بخش از مقاله فاقد منبع و مأخذ است. شما میتوانید با افزودن منابع برطبق اصول تأییدپذیری و شیوهنامهٔ ارجاع به منابع، به ویکیپدیا کمک کنید. مطالب بیمنبع احتمالاً در آینده حذف خواهند شد.
تصویری از بهشهر اثر ژول لورن در ۱۸۴۸.
نام بهشهر پیش از دوره صفوی، تمیشه، نامیه، پنجهزاره، آسیابسر بودهاست. چون مادر شاه عباس، بهشهری بوده، وی با مسافرت به بهشهر، این شهر را پایتخت تابستانی خود ساخته و نام آن را به اشرفالبلاد، یعنی بهترین و شریفترین شهرها، تغییر دادهاست. او، کاخها و عمارتهایی را در بهشهر بنا نهاد. رکن الاسفار، از درباریان دوره ناصری، در سفرنامه خود وجه تسمیه دیگری را برای اشرف ذکر میکند. او معتقد است زمانی که شاه عباس این شهر را به صورت مدرن و امروزی بنا نهاد، پارهای از درباریان گفتند «هذا اشرف من فرح آباد» و همین کلمه به مذاق شاه خوش آمد.
بطور کلی ناحیه جنوبی دریای مازندران از گذشته بسیار دور از اهمیت سیاسی، تاریخی و نظامی فوقالعادهای برخوردار بودهاست. بررسی وکاوشهائی که در سواحل دریای خزر در مکانهائی مانند سابقه غارهای هوتو و کمربند (در نزدیکی بهشهر) انجام گرفتهاست، قدمت این ناحیه را به دوره غارنشینی و تقریباً ۱۰۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح به ثبت رساندهاست. تحقیقات دیگر موید آن است که در ادوار باستانی این منطقه یکی از حوزههای مهم تمدن قبل و بعداز تاریخ ایران بودهاست.
تحقیقات بعمل آمده از متون تاریخی نشان میدهد که در اواسط قرن سوم هجری قمری دین اسلام در شکل علویان در این ناحیه نفوذ یافتهاست. شهرستان بهشهر در ابتداء بعنوان یکی از روستاهای حائز اهمیت با نامهای نامیه، کبود جامه، تمیشه، قره طغان پنج هزاره، واشرف معروف بودهاست. در دوره صفویان، شکوفائی و رونق این ناحیه بیشتر گردید.
پس از احداث شهر، شاه عباس چندین هزار گرجی را به شهر اشرف کوچاند. شاه عباس هرگاه به مازندران میآمد اشرف را به دیگر نقاط آن ترجیح میداد. احتمالاً نخستین گروه نمایندگان سیاسی انگلستان در اشرف البلاد به حضور شاه عباس رسیدند. اشرف البلاد در اثر جنگهای داخلی حملات ترکمنها، افغانها و حملات سپاهیان زند صدمات فراوان دید و به طور پی در پی تخریب شد. نادر شاه هنگامی که اعزام جنگ با لزگیها بود مدتی را در این شهر سپری کرد. محمد حسن خان قاجار علاقه زیادی نسبت به آن داشت و غالباً در این شهر اقامت میکرد، سکنه این شهر از اقوام گوناگون تشکیل شده بود، از جمله مهاجران گرجی که شاه عباس آنها را از قفقاز کوچانده بود، همچنین گروهی از خانوادههای طالشی لنکران که از سواحل دریای خزر آمده بودند و جمعی هم از ثاتها که یکی از قبایل ایرانی بود.
بهشهر از مراکز تولید تخمه، روغن نباتی و صابون در ایران است و کارخانه چیت سازی آن نیز قدمت زیادی داشت که در سال ۱۳۸۲ ورشکست شد و به مرور زمان تخریب گردید.[۲] منطقهٔ ویژهٔ اقتصادی بندر امیرآباد نیز از مناطق اقتصادی روبهرشد در نزدیکی بهشهر است. همچنین کارخانه بهپاک بهشهر که یکی از بزرگترین تولید کنندگان روغن نباتی و سویا در خاورمیانه است، در این شهر قرار دارد.