یحیی بن ابی‌منصور
بزیست فروزان یا ابوعلی یحیی بن ابی‌منصور (که پس از مسلمان شدن بدین نام مشهور شد)، اخترشناس بزرگ ایرانی است.
او در اصل از اهالی طبرستان بود که به بغداد مهاجرت کرد و در خدمت فضل بن سهل که از وزیران نامدار ایرانی بود، درآمد. از این رو دور‌ه‌ی زندگانی وی، به اواخر سده‌ی دوم و اوایل سده‌ی سوم باز می‌گردد. پس از کشته شدن فضل، او منجم دربار مامون شد. وی در رصدی که در سال ۲۱۵ هجری قمری، گروهی از اخترشناسان به دستور مامون انجام دادند شرکت داشت و بزرگ منجمان بحساب می‌آمد. گروهی از ریاضیدانان برجسته از جمله محمد بن موسی خوارزمی بر این کار نظارت داشتند.ابی منصور سرپرست گروه‌های نجومی‌ای بود که با رصد محیط زمین را یافتند.
تنها اثر نجومی وی، زیج ممتحن است.او نیز مانند بسیاری از همکاران خود، نتایج حاصل از رصدهای خود به همراه عداای از منجمان را در زیجی در رصدخانه‌ی شماسیه‌ی بغداد گرد آورد که نسخه‌ای از آن در دست است. پژوهش‌هایی که درباره‌ی این زیج به عمل آمده است، نشان می‌دهد که ابی‌منصور در محاسبه‌ی ماه‌گرفتگی و خورشیدگرفتگی، از روشی تقریبی استفاده کرده است که آثار بطلمیوس در آن دیده نمی‌شود. در ۸۲۹ - ۸۳۰ در بغداد به رصدهای نجومی پرداخت و کتاب‌های متعددی در نجوم نوشت و زیجی موسوم به زیج ممتحن مأمونی تألیف کرد. او در حدود ۸۳۱ میلادی درگذشت و در حلب سوریه به خاک سپرده شد.
هارون بن علی، نوه‌ی یحیی، درگذشته در ۹۰۰ - ۹۰۱ در بغداد، هم زیجی پرداخت که بسیار متداول شد، و ابزارهای نجومی ساخت.
منابع‌ها[ویرایش]
- ماه‌نامهٔ دانشمند، شمارهٔ ۵۵۷، اسفندماه ۱۳۸۸، ایرانیان اخترشناس، مریم خادمی و یاسمن قدیمی، صفحهٔ ۳۶
- جورج سارتون ، 'مقدمه بر تاریخ علم، ترجمه غلامحسین صدری افشار، شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
