زلقی یا زلکی یکی از طوایف شعبه یا جرگه چهارلنگ از ایل بختیاری می‌باشد. این ایل متشکل از چند طایفه بزرگ و دارای بیش از ۴۰ اولاد می‌باشد که هرکدام از تیره‌ها، به نوبه خود از چند اولاد، و هر اولاد از چند تش، وهر تش از چند کو، و هر کو از چند کر و بو یا خانوار، تشکیل شده است. معمولاً تیره‌های یک طایفه، دارای نیای مشترکی می‌باشند و یا به صورت نسبی یا سببی باهم پیوند خویشاوندی دارند. زلقی در معنی کلمه یعنی کمیاب و نادر. این کلمه در فارسی قدیم به معنی آنچه که یافت نشود، نایاب و ناپیدا بوده است.[۱][۲][۳][۴][۵][۶]
مناطق سکونت این طایفه در جنوب استان‌های مرکزی و شرق لرستان و شمال استان چهارمحال و بختیاری و نیز در شهرهای شمالی و شرقی استان خوزستان می‌باشد. همچنین در استان کرمان طوایفی از بختاری زلقی وجود دارند برای مثال شهاب الدین و غیاث الدین برادران بختیاری بودند که در سال ۱۱۲۰ ساکن دیار بافت در استان کرمان شده‌اند؛ و فامیل‌های امروزی شهابی نژاد و غیاثی ناشی از مهاجرت عده‌ای از بختیاریها به کرمان است. بختیاری‌های کرمان به زبان فارسی صحبت می‌کنند. اما با وجود دور افتادن از سرزمین بختیاری هنوز برخی از آداب و رسوم بختیاری زلقی را حفظ کرده‌اند.
شهرهای محل سکونت
برخی شهرهای محل سکونت این ایل عبارتند از الیگودرز، دورود، خمین، اندیمشک، دزفول، شوشتر، گتوند/ صالح شهر، مسجد سلیمان و هندیجان، هرچند به دلیل قرار این ایل در طول تاریخ در منطقه الیگودرز و نامگذاری بخش بزرگی از حوزه جغرافیایی این منطقه به نام بخش زلقی این گمان به وجود آمده است که سکونت‌گاه اصلی ایل زلقی بخش زلقی است اما شواهد تاریخی و جغرافیای انسانی این ایل حاکی از آن است که زلکی‌ها از دیر باز در اکثر مناطق لرستان بزرگ سکونت داشته‌اند.
