شالو

شالو، یا طایفه شالو؛ یکی از قدیمی‌ترین طوایف ایل بختیاری؛ از شاخه هفت‌لنگ و از باب دینارانی می‌باشد، که در بخش‌های جنوب و جنوب‌غربی ایران، در استان‌های خوزستان، چهارمحال و بختیاری و لرستان زندگی می‌کنند.

تاریخچه

قدیمی‌ترین سندی که درباره طایفه شالو بدست آمده‌است، مربوط به قرن هشتم هجری قمری می‌باشد، که بر اثر یک جابجایی منطقه‌ای، به اران و آذربایجان مهاجرت کرده، سپس بخشی از گیلان را به تصرف خود در آوردند. در آخر قرن هشتم، گروهی از آنان به موطن خود؛ منطقه فعلی بختیاری مهاجرت کردند و برای همیشه، در این دیار ماندگار شدند.

در تذکره امامزاده شاهزاده عبدالله، معروف به شاه قطب الدین، که در سال ۸۷۵ قمری نوشته شده، طایفه شالو اولین طایفه بختیاری بود، که در شمار مریدان این امامزاده قرار گرفته است.

تا اواخر دوران صفوی بخش کوچکی از مناطق بختیاری نشین، توسط حاکمان شالو اداره می‌شد، که معروفترین آنها "محمد خان شالو، عیسی خان و علی نقی خان شالو هستند.

طایفه شالو و مدملیل، دو طایفه بسیار قدیمی هستند، که در طول چند صد سال، به عنوان متحد و همراه هم در عرصه‌های تاریخی حضور و مشارکت فعال داشه‌اند.

طایفه شالو، در بین طوایف بختیاری یکی از اولین طوایفی است، که به مذهب شیعه روی آورد و در شمار یاران و پیروان سید احمد ملقب به شیخ تلغر از علمای مهاجر نجف شده و به همین دلیل چند صد سال است، که خود را مرید سادات هفت شهیدان می دانند و به سادات آن احترام و ارج زیادی می‌نهند. بیشترین زائر امامزادگان هفت شهیدان نیز، اعضای طایفه شالو هستند...

آثار تاریخی

معروف ترین آثار تاریخی در مناطق شالو نشین عبارتند از: پل تاریخی شالو، قلعه حیدرخان در رکعت، آثار و گور دخمه‌های دوره الیمایی در باجول، سنگ نبشته دوره صفوی در رکعت، آسیاب‌های بسیار قدیمی که به زیر آب رفتند. گدار بلوطک در منطقه شالو قرار دارد که هر سال عشایر از آن عبور می‌کردند.

آثار برجای مانده از حاکمان شالو عبارتنداز: قلعه شالو و مالو؛ در اندیکا، بناهای مخروبه در عقیلی و تالار و قبرستان قدیمی در عزیزآباد دیناران.

تقسیمات

تیره‌های طایفه شالو، عبارتند از:

• تیره شالو
• اولاد کل علی گدال (تیره محمدی)
• تیره راکی
• تیره فرهادی
• تیره میوند
• تیره عیسی محمد
• تیره حیدرخانی
• تیره لری
• تیره لوک
• تیره همدمی
• تیره ورلی
• تیره سیف الدین وند
• تیره محمدآقایی
• تیره سادات سید احمد
• تیره صادقی

• اولاد کربلایی درویش

محل زندگی

طایفه شالو از قرن هفتم تا اواخر دوران صفویه، بر بخش‌هایی از عقیلی، اندیکا، دیناران تا بهشت آباد و میانکوه، دنباله رودخانه کارون در پیرامون پل شالو، مالکیت داشته و در آنجا سکونت داشته‌اند.

در حال حاضر اعضای طایفه شالو در شهر ایذه و روستاهای چلکی، چهارتنگ، بیدزرد، موردفل،چهارده، رکعت، باجول، تنگ قاف، گویله، کلمت، زیرکوه و شالو در استان خوزستان ساکن هستند.

در استان چهارمحال و بختیاری نیز در روستاهای گل سفید، باجگیران،روستای گوشه اولاد کربلایی درویش بافامیل جعفری وعبدی چهارطاق، سلطان آباد و عده‌ای از آنها نیز در شهرهای اردل، جونقان، شهرکرد، فرخشهر و فلارد سکونت دارند. تیره مستقر در روستای گل سفید معروفترین آنها می‌باشد که بازماندگان محمد خان معروف به مومه خون می‌باشند. همچنین جمعی از آنان در شهرهای فلاورجان، فولادشهر، اصفهان، شاهین شهر، اهواز و مسجدسلیمان سکونت دارند.

بطور معمول عشایر آنها تابستان‌ها در ارتفاعات کوه سفید، دامنه‌های شمالی و غربی کوه منگشت، در استان خوزستان و سرتنگ، سبزکوه وارتفاعات سلطان آباد و سیلگون در استان چهارمحال و بختیاری و زمستان‌ها در دنباله رودخانه نزدیک پل شالو، مرغا، چهارتنگ، سی میلی و اطراف هفتگل و رامهرمز می‌گذرانند.

جستارهای وابسته

• هفت‌لنگ
• مردم بختیاری

منابع

• بختیاری، قائد. فرهنگ بختیاری