این نمودار بر پایهٔ قانون کشورها است نه واقعیت، برای همین برخی کشورها که جمهوری‌های چندحزبی مطرح شده‌است معمولاً حکومت‌هایی خودکامه و اقتدارگرا مطرح می‌شود.
پادشاهی مشروطه نوعی از حکومت پادشاهی است که در آن (بر خلاف پادشاهی مطلقه) قدرت پادشاه مطلق نیست (بلکه "مشروط" است). حکومت سلطنتی مشروطه دارای قانون اساسی بوده و برای اداره کشور نهاد انتخابی (مانند مجلس‌های عوام یا خواص) دارد.
بنا بر آمار سازمان ملل متحد، ۷ کشور از ۱۰ کشوری که دارای بهترین شرایط زندگی در دنیا هستند با حکومت سلطنت مشروطه اداره می‌شوند.[۱] این نوع حکومت میزانی از دموکراسی و قانون‌گرایی را در خود دارد و معمولاً در اثر رفرم یا انقلاب در حکومت‌های پادشاهی، ایجاد می‌شود.
در سامانه دولتی انگلستان پادشاه به عنوان رئیس کشور نقش همبستگی ملی را دارا می باشد و در اداره کشور نقش تشریفاتی را بر عهده دارد. اداره کشور بر عهده نمایندگان پارلمان و دولت می باشد که با رای مستقیم مردم برگزیده می شوند. بریتانیا دارای دو مجلس به نام های عوام که دولت (نخست وزیر ) را منصوب و برکنار می کند و مجلس اعیان که مانند مجلس عوام حق قانون گذاری را دارد. سامانه دولتی بریتانیا برمبنای تقسیم قوا بر پا شده است و امکان دیکتاتوری در ان وجود ندارد.[۲]
