یغنابی یا سغدی نو (Neo-Sogdian) زبانی ایرانی است که اقلیتی از سکنه دره یغناب در سرزمین تاجیکستان میان کوه‌های زرافشان و حصار، بدان سخن می‌رانند. این زبان بازمانده زبان سغدی قدیم است. زبان یغنابی از زبانهای ایرانی شاخه شمال شرقی ست و با زبانهای آسی و پشتو و زبانهای پامیری نزدیکی‌هایی دارد.[۱] این زبان به لحاظ قدمت و ملاحظات زبانشناختی بااهمیت می‌باشد.
یغنابی تنها بازمانده زنده‌ای است که از زبان سغدی به جای مانده و در آن مانند زبان سغدی هنوز می‌توان بن ماضی را از بن مضارع بنا کرد و علامت جمع نیز در آن t-است. از این رو با زبان آسی که علامت جمع در آن tA است شبیه‌است.
