علی شریعتمداری

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
علی شریعتمداری
شناسنامه
زادروز ۱۳۰۲
زادگاه شیراز، ایران
فعالیت‌ها عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی
دین اسلام شیعه
فارغ التحصیل از کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تهران
کارشناسی ارشد از دانشگاه میشیگان
دکترا از دانشگاه تنسی
وزیر فرهنگ و آموزش عالی
از ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸
بعد از
قبل از
?
حسن حبیبی

علی شریعتمداری وزیر فرهنگ و آموزش عالی در دولت موقت مهدی بازرگان بوده‌است.[۱] وی همچنین عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی می‌باشد. دکتر شریعتمداری از اعضای شورای مرکزی حزب مردم ایران بوده که پس از انقلاب دیگر در این حزب فعالیتی نکرد.

وی مدرک کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تهران، کارشناسی ارشد را از دانشگاه میشیگان و دکترا را از دانشگاه تنسی دریافت نموده‌است.

وی استاد سابق دانشگاه شیراز و دانشگاه اصفهان است و هم اکنون عضو هیات علمی دانشگاه آزاد می‌باشد.

دكتر علي شريعتمداري تحصيلات ابتدايي و متوسطه خود را در شهر شيراز به پايان رسانيد و موفق به اخذ درجه ليسانس در دو رشته‌ي فلسفه و علوم تربيتي در سال 1332 و علوم قضايي در سال 1335 شد. وي كارشناسي ارشد رشته آموزش متوسطه را در سال 1336 از دانشگاه ميشيگان و دكتراي فلسفه، تعليم و تربيت و برنامه ريزي درسي را در سال 1338 از دانشگاه تنسي دريافت كرد.

دكتر شريعتمداري خدمات آموزشي خود را از آموزش و پرورش آغاز كرد و طي سال‌هاي 1321 تا 1328 به عنوان آموزگار و از سال 1330 لغايت 1335 به‌عنوان دبير به تدريس پرداخت. وي از سال 1339 به عنوان دانشيار علوم تربيتي دانشگاه شيراز و از سال 1343 به عنوان استاد علوم تربيتي دانشگاه اصفهان به تدريس مشغول شد و طي سال‌هاي 1344 تا 1346 به عنوان استاد مدعو در دانشگاه‌هاي اينديا و تنسي نيز به تدريس مشغول بود. دكتر شريعتمداري از سال 1358 تاكنون استاد تعليم و تربيت در دانشگاه تربيت معلم تهران است.

از اهم سمت‌هاي اجرايي دكتر شريعتمداري سرپرستي دانشكده علوم تربيتي دانشگاه اصفهان، عضويت در ستاد انقلاب فرهنگي، سرپرستي گروه علوم انساني شوراي عالي انقلاب فرهنگي، سرپرستي گروه‌هاي برنامه‌ريزي در شوراي عالي برنامه ريزي، كميته علوم تربيتي، شوراي خبرگان بدون مدرك، و عضويت در هيات مركزي گزينش استاد، شوراي آموزش و پرورش، و رياست فرهنگستان علوم جمهوي اسلامي ايران بوده است. دكتر شريعتمداري همچنين عضو شوراي پژوهش‌هاي علمي كشور، سرپرست موسسه تحقيقات تربيتي دانشگاه تربيت معلم و عضو شوراي پژوهشي دانشگاه اصفهان بوده است. وي سابقه عضويت در هيات رئيسه انجمن‌هاي ايراني تعليم و تربيت، فلسفه تعليم و تربيت، و نيز انجمن روانشناسي ايران را دارد. دكتر شريعتمداري مدال درجه يك علمي و نشان درجه يك تعليم و تربيت جمهوري اسلامي ايران را نيز دريافت كرده است و مدير مسئول چهار مجله علمي بوده است.

دكتر شريعتمداري مولف 24 جلد كتاب، مترجم 6 عنوان كتاب، مولف 70 عنوان مقاله علمي، اجتماعي، فرهنگي، مذهبي و مترجم 18 مقاله و مجله علمي بوده است. از جمله آثار استاد مي‌توان به كتاب‌هاي آموزش در حوزه و دانشگاه، روشنفكر كيست، تعليم و تربيت اسلامي، جايگاه علوم انساني در توليد علم، چگونگي ارتقاء سطح علمي كشور، نقد و خلاقيت در تفكر، نقد آرا برخي از دانشمندان معاصر، تعاليمات حضرت علي (ع) و نظر شهيد مطهري، و سياست و خردمندي اشاره كرد.

ويژگي ممتاز دكتر شريعتمداري، همراهي هميشگي فعاليت علمي، مذهبي و سياسي ايشان از ابتداي جواني تاكنون بوده است.

منابع[ویرایش]

  1. «دولت و انقلاب (۱)». روزنامه ایران، ۳۱ تیر ۱۳۸۱. 


دولت نخست موقت جمهوری اسلامی ایران
نخست وزیر: مهدی بازرگان
وزیران
ر. وزیر وزارت‌خانه ر. وزیر وزارت‌خانه
۱ شکوهیرجایی آموزش‌ و پرورش ۱۱ طاهری راه و ترابری
۲ اسلامی پست ۱۲ احمدزاده صنایع و معادن
۳ اردلانبنی‌صدر اقتصاد ۱۳ شریعتمداری آموزش عالی
۴ سنجابییزدی امور خارجه ۱۴ فروهر کار
۵ صدر بازرگانی ۱۵ حاج‌سیدجوادیصباغیان کشور
۶ سامی بهداری ۱۶ کتیرایی‌‏‎ مسکن
۷ میناچی ارشاد ۱۷ معین‌فر نفت
۸ ایزدی کشاورزی ۱۸ تاج نیرو
۹ مبشریحاج‌سیدجوادی دادگستری ۱۹ مدنیریاحیچمران دفاع
معاونان نخست وزیری
ر. معاون معاونت ر. معاون معاونت
۱ یدالله سحابی وزیرمشاور ۳ سمیعی محیط زیست
۲ عزت‌الله سحابی برنامه و بودجه ۴ شاه‌حسینی تربیت بدنی