حنظله بادغیسی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| حنظله بادغیسی | |
|---|---|
| زمینهٔ کاری | شاعر |
| زادروز | بادغیس ، افغانستان |
| مرگ | ۲۱۹ هجری قمری بادغیس ، افغانستان |
| ملیت | ایرانی |
| محل زندگی | بادغیس |
| در زمان حکومت | طاهریان |
حنظله بادغیسی، شاعر قرن سوم هجری قمری و از نخستین شاعران و گویندگان زبان پارسی است که در عهد طاهریان می‌زیسته‌است. نظامی عروضی از قول احمد بن عبدالله خجستانی «دیوان» شعری به وی نسبت می‌دهد. از اشعار وی تنها پنج بیت شامل یک قطعه دو بیتی و یک مفرد به دست آمده‌است. در مجمع الفصحا آمده‌است که وفات حنظله در سال ۲۱۹ هجری قمری بوده‌است.
شعری از حنظله بادغیسی به روایت از کتاب چهار مقاله اثر نظامی عروضی سمرقندی:
| مهتری گر به کام شیر در است | شو خطر کن ز کام شیر بجوی | |
| یا بزرگی و عز و نعمت و جاه | یا چو مردانت، مرگ رویاروی |
عوفی نیز شعر زیر را به وی منسوب کرده‌است:
| یارم سپند، گرچه بر آتش همی فکند | از بهر چشم، تا نرسد مر ورا گزند | |
| او را سپند و آتش، ناید همی به کار | با روی همچو آتش و با خال چون سپند |
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ابراهیم زنگنه. تاریخ رجال شرق خراسان جلد اول (ولایت خواف از قرن اول تا قرن نهم هجری- قمری). چاپ ۱۳۷۰. نشر خاطره.
