سپندی سمرقندی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| ملا عبدالکریم سپندی سمرقندی | |
|---|---|
| نام اصلی | Мулло Абдулкарим Сипандии Самарканди |
| زادروز | ۱۸۲۹ میلادی سمرقند  ازبکستان |
| مرگ | ۱۹۰۹ میلادی سمرقند |
| محل زندگی | سمرقند |
| پیشه | شاعر |
| سبک نوشتاری | غزل، مخمس و رباعی |
| فرزندان | عبدالجلیل سپندی سمرقندی شاعر و خوشنویس |
سپندی سمرقندی از شاعران پارسی‌گوی و تاجیک اهل سمرقند در ازبکستان است که در قالب‌های غزل، مخمس و رباعی شعر سروده‌است. وی از شاعران معروف زمان خود بوده و دیوان اشعاری در حدود ۲٫۵۰۰ بیت داشته که اکنون در دسترس نیست.[۱] سپندی سمرقندی همچنین هجوهٔ کل‌ابراهیم را نیز سروده‌است.
نمونه اشعار[ویرایش]
| شب که آن دلبر مرا با خویشتن دمساز کرد | چشم شوخ و به انداز نیازم ناز کرد. | |
| باغبان حسن سرو قامت ناز ترا | در میان نونهال چمن ممتاز کرد. | |
| در حریم بزم وصلت رخصت نظاره نیست، | گر به روی مهر نتوان چشم حیرت باز کرد. | |
| از شکست ساغر دل ناله‌ای آمد به گوش، | چینی فغفور هم نتواند این آواز کرد. | |
| در دم از جور فلک غافل مباش، | باز در انجام سازد آنچه در انجام کرد. | |
| بهر او خود را سپندی سوختم چندان که چرخ، | صدهزار آینه از خاکسترم پرداز کرد. |
منابع[ویرایش]
- ↑ مسلمانیان قبادیانی، رحیم. «پسندی سمرقندی». بنیاد دائرةالمعارف اسلامی. بازبینی‌شده در ۲۴ مرداد ۱۳۹۱.
