سکندر لودی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
برای دیگر کاربردها، لودی (ابهامزدایی) را ببینید.
سکندر لودی | |
---|---|
سلطان دهلی | |
سلطنت | ۱۴۸۹–۱۵۱۷ |
درگذشته | ۲۱ نوامبر ۱۵۱۷ |
مدفن | دهلی نو |
بعد از | بهلول خان لودی |
قبل از | ابراهیم لودی |
دودمان | لودی |
پدر | سکندر لودی |
نظام خان سکندر لودی بن بهلول (درگذشت: ۲۱ نوامبر ۱۵۱۷) دومین فرمانروا از سلطانهای دهلی بود که حدود ۳ دهه بر بخش بزرگی از هندوستان فرمان راندند. سکندر از دودمان پشتونتبار لودی بود.
سکندر لودی بخش بزرگی از زمان فرمانرواییاش را در جنگ و لشکرکشی سپری کرد.
سکندر به زبان فارسی توجه داشت و خود به فارسی شعر میگفت و «گلرخی» تخلص میکرد. از جمله اصلاحاتی که در زمان خود انجام داد قرار دادن زبان فارسی به عنوان زبان حسابداری و دفتر حساب در هندوستان بود. او نخستین پادشاهی بود که زبان فارسی را در هند زبان رسمی دربار میکرد.[۱]
در زمان آشوب پیش از او، رواج زبان فارسی در هندوستان نیز دچار آشفتگی شدهبود و حاکمان پشتون با فارسی دشمنی میکردند. چنانچه آخوند درویزه در این باره مینویسد:
به حکم آنکه جهل و سختی بر افغانان غالب است هر که در زبان فارسی نطق و تکلم کند او را دشمن گیرند.
سکندر لودی در سال ۱۵۱۷ میلادی درگذشت و آرامگاه او در دهلی نو است.
منابع[ویرایش]
- ↑ مهدی غروی. هنر و مردم، ش. ۱۰۲و۱۰۳ (۱۳۵۰): ۲۶-۳۶. http://www.ichodoc.ir/p-a/CHANGED/102,103/html/102_26.HTM. بازبینیشده در ۱۲ اسفند ۱۳۹۳.
- بر پایه پیشگفتار: جمالی دهلوی، مثنوی مهر و ماه (۹۰۵ ه.)، مقدمه و تصحیح حسامالدین راشدی، راولپندی: مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان، ۱۳۵۳ خورشیدی. صص۱۸-۱۹.