سید کریم امیری فیروزکوهی
| سید کریم امیری فیروزکوهی | |
|---|---|
| زادروز | ۱۲۸۹ خورشیدی فرح‌آباد (فیروزکوه) |
| پدر و مادر | سید مصطفی‌قلی منتظم‌الدوله |
| مرگ | ۱۳۶۳ تهران |
| ملیت |  ایران |
| جایگاه خاکسپاری | آستانه امامزاده طاهر در صحن حضرت عبدالعظیم |
| پیشه | شاعر |
| فرزندان | امیربانو، شهلا، انوشه، سید مصطفی قلی |
سید کریم امیری فیروزکوهی (زادهٔ ۱۲۸۹ در فرح‌آباد (ساری) – درگذشتهٔ ۱۳۶۳ خورشیدی در تهران) از شاعران معاصر ایرانی بود.
زندگی[ویرایش]
سید کریم امیری فیروزکوهی فرزند سید مصطفی‌قلی منتظم‌الدوله از سادات فیروزکوه بود. در فرح‌آباد فیروزکوه متولد شد. پدرش از رجال اروپا رفته عهد مظفری و آشنا به تمدن جدید و جد اعلایش امیر محمد حسین خان سردار از جمله فاتحان هرات و بانی دبستان خیریه ایتام در تهران بود که به دبستان فیروزکوهی مشهور است. امیر در هفت سالگی به تهران آمد. پدرش همان سال درگذشت و او تحت تربیت مادر قرار گرفت. تحصیلات ابتدائی و متوسطه را در تهران در «مدارس سیروس»، «ثروت»، «سلطانی» و «کالج آمریکایی» گذراند. سپس به تحصیل منطق و کلام و حکمت همت گماشت واز محضر استادانی چون «آقا شیخ عبدالبنی کجوری» و «آقا سید حسین مجتهد کاشانی» استفاده کرد.
امیری فیروزکوهی شاعر غزل و قصیده و از شیفتگان صائب بود و به سبک هندی شعر می‌سرود. در شعر به «امیر» تخلص می‌کرد. در زبان عربی تبحر داشت و به آن زبان نیز شعر می‌سرود.
در تهران درگذشت و در آستانه امامزاده طاهر در صحن حضرت عبدالعظیم مدفون گردید.
زندگی شخصی[ویرایش]
- دخترش: امیربانو کریمی
- نوه‌اش: علی مصفا
کتاب‌شناسی[ویرایش]
- ترجمه «مکاتیب نهج البلاغه»
- ترجمه‌ای از «نفس‌المهموم» حاج شیخ عباس محدث قمی
- «وجیزةفی علم‌النبی»، رساله‌ای فلسفی که در مجله جاودان خرد چاپ شده
- «دیوان اشعار» در دوجلد که به همت دخترش امیر بانو کریمی (مصفا) چاپ شده است،
- تصحیح و مقدمه بر «دیوان صائب»
- منظومه «عفاف نامه»، در لزوم حجاب
- «احقاق‌الحق» در حمایت از شعرای صفوی و دفاع از سبک هندی.
نمونه شعر[ویرایش]
| آزاده را جفای فلک بیش می‌رسد | اول بلا به عاقبت اندیش می‌رسد | |
| از هیچ آفریده ندارم شکایتی | بر من هر آنچه می‌رسد، از خویش می‌رسد | |
| چون لاله یک پیاله ز خون است روزیم | کان هم مرا ز داغ دل ریش می‌رسد | |
| با خار نیز چون گل بی خار بوده‌ام | ز آن رو به جای نوش، مرا نیش می‌رسد | |
| رنج غناست آنچه نصیب توانگرست | طبع غنی به مردم درویش می‌رسد | |
| دست از ستم مدار، کز این خلق نادرست | خیری اگر رسد، به ستمکیش می‌رسد | |
| امروز نیز محنت فردا ست روزیم | آن بنده‌ایم که رزق من از پیش می‌رسد | |
| چیزی نمی‌رسد به تو بی خون دل ((امیر)) | جان نیز بر لب تو به تشویش می‌رسد |
منابع[ویرایش]
- ↑ نجف زاده بارفروش، محمدباقر. برگزیده متون ادب پارسی. تهران: آوای نور، ۱۳۸۵. شابک ISBN۹۶۴-۵۸۱۹-۶۳-۶.
- از نیما تا روزگار ما (۵۳۰-۵۳۷)
- سخنوران نامی (۱/۳۵۸-۳۶۶)
- سخنوران نامی معاصر (۱/۳۶۸-۳۷۵)
- فرهنگ سخنوران (۹۳)
- مؤلفین کتب چاپی (۵/۶۱-۶۲).
