کامیاران
 |
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. لطفاً با توجه به شیوهٔ ویکی‌پدیا برای ارجاع به منابع با ارایهٔ منابع معتبر این مقاله را بهبود بخشید. مطالب بیمنبع را میتوان به چالش کشید و حذف کرد. |
| کامیاران | |
|---|---|
 |
|
| کشور |  ایران |
| استان | کردستان |
| شهرستان | کامیاران |
| بخش | مرکزی |
| سال شهرشدن | ۱۳۴۴[۱][۲] |
| مردم | |
| جمعیت | ۵۹٬۹۰۷ نفر[۳] |
| جغرافیای طبیعی | |
| ارتفاع از سطح دریا | ۱۴۴۰ متر |
| اطلاعات شهری | |
| پیش‌شماره تلفنی | 087-3552[۴] |
| وبگاه | شهرداری کامیاران |
| تابلوی خوش‌آمد به شهر | |
کامیاران (کردی: Kamyaran) یکی از شهرهای استان کردستان و مرکز شهرستان کامیاران است که در فاصله ۶۵ کیلومتری جنوب سنندج و ۵۵ کیلوتری شمال شهر کرمانشاه واقع شده است.[۵] ویژگیهای عمومی، فرهنگی، مردم شناختی مردم این شهرستان نیز مانند سایر نواحی استان کردستان است و مردم آن به زبان کردی تکلم می‌کنند. زبان ساکنان این شهر کردی سورانی است، اما بخشی از مردم شهر از گویشوران هورامی و کلهری هستند.[۶]
پیشینه[ویرایش]
در دوره حکومت آشوریان کامیاران مطابق با ایالت خارخار، یکی از ایالات کشور آشور بود.[۷]
متعاقب جنگ جهانی اول که روس‌ها بخشی از کشور ایران در شمال و ترک‌ها بخش دیگری را در غرب اشغال کردند؛ در محرم سال ۱۳۳۴ قمری، نیروهای ایرانی به سرپرستی شونمام -کونسول آلمان در کرمانشاه- به فرماندهی سردار رشید و سنجرخان که از عشایر روانسر، جوانرود، گشکی و رمشتی تشکیل شده بود و تعدادی از مجاهدان به فرماندهی میرزا غفارخان زنوزی و یگان‌هایی از ژندارم‌های ایرانی به علاوهٔ یگان‌هایی از ارتش عثمانی به فرماندهی محی‌الدین بیگ به نیروهای روسیه به فرماندهی مامانوف در کامیاران حمله کردند. روس‌ها شکست سختی خورده و از راه سنندج به بیجار و از آنجا به زنجان عقب‌نشینی کردند.[۸]
تغییرات شهری[ویرایش]
طرح جامع شهر کامیاران در جلسهٔ مٰورخهٔ ۲ خرداد ۱۳۴۵ شورای عالی شهرسازی از سوی استاندار استان کردستان پیشنهاد شده و تصویب گردید.[۹]
آب و هوا[ویرایش]
کامیاران در فصول بهار و پاییز آب و هوای دلپذیری دارد[نیازمند منبع] اما زمستان‌های این شهر نسبتاً سرد و تابستان‌ها نیز گرم هستند.
گردشگری[ویرایش]
کامیاران دارای ۱۳۰ بنای تاریخی است که ۷۴ اثر آن به ثبت ملی رسیده است. کامیاران همچنین دارای ۳۰ منطقه نمونه گردشگری و ۴ روستای هدف گردشگری می‌باشد.که زیبا ترین آن روستایی به نام پلنگان (به زبان محلی پالنگان)است و به آثار طبیعی و همچنین معماری خانه های مردمانش مشهور است. همین پتانسیل‌های سبب شده است که کامیاران بیشترین درصد بازدید گردشگر در استان و بویژه در بخش گردشگری روستایی داشته باشد.[۱۰]
پانویس[ویرایش]
- ↑ «بانک اطلاعات تقسیمات کشوری». وبگاه رسمی وزارت کشور ایران. بازبینی‌شده در شهریور ۱۳۹۲.
- ↑ http://portal2.moi.ir/Portal/Home/Default.aspx?CategoryID=8f931308-c67e-4cf4-a5e7-3c1bbb1a6f32
- ↑ «سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰، جمعیت تا سطح آبادی‌ها بر حسب سواد» (فارسی). مرکز آمار ایران، ۱۳۹۰. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱۵ نوامبر ۲۰۱۲.
- ↑ http://tct.ir/?siteid=1&pageid=401&siteid=1
- ↑ [۱]
- ↑ پایگاه کرد کلهر
- ↑ اذکائی، «نساهان باستان»، ایران شناخت، ۸۷.
- ↑ بیات، «عباس خان سردار رشید و کردستان (1294 - 1304 شمسی)»، گنجینه اسناد، ۱۴–۱۵.
- ↑ مجموعه مصوبات شورای عالی شهرسازی و معماری ایران از بدو تأسیس تا پایان سال ۱۳۹۰، گردآوری و تنظیم وزارت راه و شهرسازی معاونت شهرسازی و معماری، دفتر طرح‌های کالبدی، دبیرخانهٔ شورای عالی شهرسازی و معماری ایران، تهران: مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی و شهرسازی و معماری: نصرالدین الیاس زاده مقدم، عارف اقوامی مقدم، ۱۳۹۰، شابک: 978-600-5392-20-3، ص ۷۷.
- ↑ «شناسایی ۱۳۰ اثر تاریخی در کامیاران / ثبت ۷۴ اثر تاریخی در فهرست ملی». خبرگزاری فارس، ۹۲/۰۷/۱۴. بازبینی‌شده در ۲۹ مارس ۲۰۱۴.
منابع[ویرایش]
- بیات، کاوه. «عباس خان سردار رشید و کردستان (۱۲۹۴–۱۳۰۴ شمسی)». گنجینه اسناد، ش. ۵و۶ (۱۳۷۱): ۲۰ تا ۳۴.
- اذکائی، پرویز. «نساهان باستان». ایران شناخت، ش. ۱۳ (۱۳۷۸): ۷۲ تا ۱۰۷.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
