مسجد النبی
مختصات: ۲۴°۲۸′۰۶″ شمالی ۳۹°۳۶′۳۹″ شرقی / ۲۴.۴۶۸۳۳۳° شمالی ۳۹.۶۱۰۸۳۳° شرقی
| مسجد النبی | |
|---|---|
| حرم پیغمبر | |
 |
|
| اطلاعات | |
| مکان |  عربستان سعودی، مدینه |
| مختصات | ″۶، ′۲۸، °۲۴ شمالی و ″۳۹، ′۳۶، °۳۹ خاوری |
| مذهب | شیعه و سنی |
| پایه‌گذاری‌شده در | سال نخست ه. ش |
| پایه‌گذار | محمد و صحابه |
| گرداننده | أخبار وکالة الرئاسة العامة لشؤون المسجد النبوی |
| روحانی | د. علی. عبدالرحمن الحذیفی |
| معماری | |
| سبک معماری | اسلامی |
| گنجایش | ۶۰۰٬۰۰۰ (۱٬۰۰۰٬۰۰۰ در هنگام حج) |
| مساحت | ۹۸٬۵۰۰ متر مربع |
| گنبد(ها) | ۱۹۷ |
| بلندی گنبد (از بیرون) | نزدیک به ۸٫۹ متر (بلندترین گنبد) |
| مناره(ها) | ۱۰ |
| بلندی مناره | ۱۰۵ متر |
مسجد النبی یا مسجد نَبوی یا مسجد پیغمبر، یکی از سه مسجد مهم مسلمانان است. همچنین چون آرامگاه پیامبر اسلام در آن واقع شده‌است به حرم محمد یا حرم نبوی نیز مشهور است و زیارتگاه‌های مهم مسلمانان به شمار می‌رود.
مسجد نبوی مسجدی تاریخی مدینه است که در خاور شهر مدینه بنا شده‌است. مسجد را پیامبر اسلام در سال نخست هجری و در نخستین روزهای ورود به مدینه به دست خود و به همراهی مهاجرین و انصار ساخت. آرامگاه پیامبر اسلام، که در منزل او واقع بود، پس از توسعه مسجد در آن قرار گرفت. این مسجد از معروف‌ترین مسجدهای مسلمانان و از مهم‌ترین زیارتگاه‌هایشان به شمار می‌آید.
| گسترش یافتن | تاریخ گسترده‌سازی | دوران | به فرمان/اجرا کننده | مساحت کلی (متر مربع)[۱] | درصد افزایش | تعداد درها | تعداد مناره‌های اذان | ملاحظات |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ساخت مسجد | ۱ (قمری) ۶۲۲ (میلادی) |
پیامبری محمد | محمد | ۱٬۰۵۰ | - | ۳ | - | آغز ساخت |
| یکم | ۷ (قمری) ۶۲۸ (میلادی) |
پیامبری محمد | محمد | ۲٬۴۷۵ | ۱۳۶٪ | ۳ | - | پس از غزوه خیبر |
| دوم | ۱۷ (قمری) ۶۳۸ (میلادی) |
خلافت راشدین | عمر بن خطاب | ۳٬۵۷۵ | ۴۴٫۴٪ | ۶ | - | ساخت صحن (البطیحاء) برای مسجد |
| سوم | ۲۹ (قمری) - ۳۰ (قمری) ۶۴۹ (میلادی) - ۶۵۰ (میلادی) |
خلافت راشدین | عثمان بن عفان | ۴٬۰۷۱ | ۱۳٫۹٪ | ۶ | - | پایان گسترش قسمت جنوبی |
| چهارم | ۸۸ (قمری) - ۹۱ (قمری) ۷۰۷ (میلادی) - ۷۱۰ (میلادی) |
خلافت امویان | عمر بن عبدالعزیز به دستور ولید بن عبدالملک |
۶٬۴۴۰ | ۵۸٫۲٪ | ۲۰ | ۴ | خانه‌های محمد را به درون مسجد آورده شد ساخت مناره برای نخستین بار ساخت محراب تو خالی برای اولین بار |
| پنجم | ۱۶۱ (قمری) - ۱۶۵ (قمری) ۷۷۹ (میلادی) - ۷۸۲ (میلادی) |
خلافت عباسیان | مهدی | ۸٬۸۹۰ | ۳۸٪ | ۲۴ | ۳ | - |
| ترمیم و بهبودسازی | ۶۵۴ (قمری) ۱۲۷۵ (میلادی) |
پایان خلافت عباسیان شروع سلطنت مملوک مصر |
آن را مستعصم شروع و بیبرس تکمیل کرد |
۸٬۸۹۰ | ۰٪ | ۲۴ | ۳ | پس از آتش‌سوزی اول |
| ترمیم و بهبودسازی | ۸۸۱ (قمری) ۱۴۷۶ (میلادی) |
سلطنت مملوک مصر | قایتبای | ۸٬۸۹۰ | ۰٪ | ۲۴ | ۳ | - |
| ششم | ۸۸۶ (قمری) - ۸۸۸ (قمری) ۱۴۸۱ (میلادی) - ۱۴۸۳ (میلادی) |
سلطنت مملوک مصر | قایتبای | ۹٬۰۱۰ | ۱٫۳٪ | ۴ | ۴ | پس از آتش‌سوزی دوم مسجد |
| ترمیم و بهبودسازی | ۹۴۷ (قمری) ۱۵۴۰ (میلادی) |
امپراتوری عثمانی | سلیمان یکم | ۹٬۰۱۰ | ۰٪ | ۴ | ۴ | - |
| هفتم | ۱۲۶۵ (قمری) - ۱۲۷۷ (قمری) ۱۸۴۹ (میلادی) - ۱۸۶۰ (میلادی) |
امپراتوری عثمانی | عبدالمجید یکم | ۱۰٬۳۰۳ | ۱۴٫۴٪ | ۵ | ۵ | عمارت اصلی در امپراتوری عثمانی |
| هشتم | ۱۳۷۲ (قمری) - ۱۳۷۵ (قمری) ۱۹۵۲ (میلادی) - ۱۹۵۵ (میلادی) |
عربستان سعودی | ملک عبدالعزیز | ۱۶٬۳۲۷ | ۵۸٫۵٪ | ۱۰ | ۴ | هزینه ۵۰ میلیون ریال سعودی |
| نهم | ۱۴۰۶ (قمری) - ۱۴۱۴ (قمری) ۱۹۸۵ (میلادی) - ۱۹۹۴ (میلادی) |
عربستان سعودی | فهد بن عبدالعزیز | 98,327 و۲۳۵٬۰۰۰ صحن‌ها |
۵۰۲٪ | ۴۱ | ۱۰ | بیش‌ترین گسترش |
محتویات
تاریخچه[ویرایش]
مسجد در زمان محمد[ویرایش]
آهنگ ساخت مسجد[ویرایش]
پس از پایان بنای مسجد قبا، محمد و مهاجران مکی، در میان استقبال پرشور انصار و مدینه، راهی مدینه شد. همهٔ قبایل مسلمان‌شدهٔ یثرب و پیرامونش، ضمن خوش‌آمدگویی به پیامبر، از او می‌خواستند تا در خانه و قبیله و منازلشان سکنی گزیند، ولی محمد ضمن اظهار مهر به لطف شیفتگان راه و رسمش، انتخاب محل سکونت را به قضای الهی سپرده‌بود. ستور (مرکب)، کنار خانهٔ ابوایوب انصاری زانو زد و محمد آن‌جا مستقر شد و دعایی بدین مضمون خواند: «رَبِّ اَنزلنی مُنزَلاً مُبارَکاً، وَاَنتَ خَیرُالمُنزلینَ» یعنی «پروردگارا! در فرودگاهی خجسته فرودم آور، و تو بهترین فرودآورندگانی»[۲]
ساخت نخستین بنای مسجد[ویرایش]
محمد از سهیل و سهم، یا سرپرستشان، و یا طایفهٔ بنونجار خواستار خریدن مربد شد تا در آن‌جا خانه و مسجدش را بنا نهد. تاریخ‌نگاران به گواه منابع معتبر هم‌نظر اند که در ساخت نخست مسجد، محمد هم‌دوش با دیگر صحابهٔ بزرگ مهاجرین و انصار، بنا می‌کرده‌است. بیهقی به روایت عبدالله بن عمر که مورد تصریح امام بخاری در صحیح قرار گرفته، اشارهٔ خاصی می‌کند که: «مسجد پیامبر دارای دیوارها و پایه‌هایی از خشت خام بود و سقفش با شاخه‌های درخت پوشیده و ستون‌هایش تنه‌های خرما بود.»
از دیدگاه الاقشهری، به استناد گفتهٔ عبداللهَ عمر، بنای مسجد در آن روزگار، سه درب داشته‌است: دربی سوی دیوار جنوبی مسجد، دربی به نام «عاتکه» در شمال دیوار باختری -که به باب‌الرحمة مشهور است- و درب سوم همان درب جبرئیل فعلی است که میانهٔ دیوار خاوری مسجد قرار داشته‌است.
ستون‌ها[ویرایش]
در مسجد نبوی از ابتدا ستونهایی شناخته شده و معروف وجود داشته‌اند. از جمله ستون مُخَلَّقه (نمازگاه پیامبر) و ستون مهاجران یا ستون عایشه، ستون توبه، ستون السّریر، ستون مَحْرَسْ (منسوب به علی)، ستون وُفود، مقام جبرئیل (در خانه علی و فاطمه زهرا)، ستون تهجد و ستون حنّانه (که طبق نقلها در فراق پیامبر گریست)[نیازمند منبع] می‌باشند.[۳]
تغییر قبله[ویرایش]
پس از تغییر سوی قبله از بیت‌المقدس (شمال مسجد) به کعبه (جنوب مسجد)، پیامبر دربِ گشوده در دیوار جنوبی را مسدود کرد و درب دیگری گشود که شاید گفتهٔ حافظ محمد بن محمود بن نجار[۴] با واقعیت مطابق باشد که درب در دیوار شمالی و روبه‌روی دربی بوده‌است که پس از تغییر قبله بسته شده‌بود.
بیهقی[۵] از عباده روایت می‌کند که: «انصار مالی را گرد آورده به حضور پیامبر آوردند و پیش‌نهادند که مسجد را بازساخته بیارایند، و گفتند تا کَی باید زیر این سقف که پوشال خرما است، نماز بگزاریم؟». محمد گفت: «سقف مسجد برادرم موسی نیز همچنین بود و من از روشش برنمی‌گردم».
نخستین گسترش‌ها[ویرایش]
بنای مسجد همچنان ترکیب و شکل نخستش را تا ۷ (قمری) نگه داشت و در این روزگار تغییری نکرد. در سال هفتم هجری پس از فتح دژهای خیبر (ابهام‌زدایی) به دست مسلمانان، سوی مدینه بازگشتند. ضرورت توسعهٔ مسجد به‌خاطر افزایش روزانهٔ جمعیت مسلمانان، در نظر پیغمبر و اصحابش آمد. به گفتهٔ جعفر محمد صادق[۶] محمد مسجد را از درازا و پهنا چنان فراخ کرد که چون مربع ۱۰۰× ۱۰۰ ارشی (ذرعی) درآمد.
با توجه به برابری نسبی اَرَش با متر، مساحت مسجد در سال هفتم می‌بایست ۲۴۳۳ متر مربع شده‌باشد و این متراژ عینی از بنای مسجد، طبق معیارهای نقشه‌ای که کارشناسان ترک در اواخر سدهٔ ششم خورشیدی که ۲۴۷۵ متر مربع ارایه داده‌اند، مطابقت محاسباتی دارد.
خاک‌سپاری محمد[ویرایش]
پس از مرگ محمد او را در منزلش به خاک سپردند. در جریان توسعه مسجد پیامبر، این مکان در مسجد واقع شد.[۷] پس از مرگ ابوبکر و عمر آنها را کنار آرامگاه پیامبر به خاک سپردند.
حرم در زمان عمر خطاب[ویرایش]
فراخ‌سازی حرم[ویرایش]
عمر با توجه به فراوانی و انبوهی مسلمانان در مسجد النبی و نبود جای به‌اندازه از بهر برگزاری فرایض و اعتکاف و نیایش و زیارت، تصمیم گرفت تعدادی از خانه‌های اطراف مسجد را برای توسعهٔ مسجد ویران کند.
خلیفهٔ دوم اهل سنت بهر اجرای نقشه، لازم دید که خانهٔ عباسِ عبدالمطلب را خراب کرده به مسجد بپیوندد، ولی عباس راضی به فروش یا بخششش نشد، پس درگیر شدند. پس از این که ابی بن کعب در حکمیتش حق را به عباس بن عبدالمطلب داد، وی گفت «اکنون که فرمان خدا روشن شد خانه‌ام را به مسلمانان می‌بخشم.» در هر صورت، خلیفهٔ دوم اهل سنت پس از دست‌یابی به خانهٔ عباس و خریداری بخشی از خانهٔ جعفرِ ابوطالب برادر علی بن ابی‌طالب مسجد را گسترد.
مورخان مدینه عموماً با توجه به حدیث پسر عمر که گفته‌است: «مسجدالنبی پس از توسعه در زمان خلیفهٔ دوم، درازایش از قبله به شام، ۱۴۰ آرش (ذراع) و از شرق به غرب ۱۲۰ آرش بوده‌است.» چنین نتیجه گرفته‌اند که عمر حدوداً به سمت جنوبی مسجد ۲۰ آرش افزوده و به سمت شامی یا شمالی مسجد ۴۰ آرش. چون قسمت خاوری دیوار مسجد، حجره‌های همسران قرار داشته، عمر در آن‌جا تصرف و تغیری به‌وجود نیاورد، پس مجموع کل مساحت توسعه‌یافته، حدود ۱۲۱۶ مترمربع بوده‌است و این مساحت بر اساس ذرع ید با آنچه را که مهندسان با متراژ بنای فعلی جهت تعیین حدود مسجد در زمان خلیفه دوم ارائه داده‌اند، یعنی ۱۱۰۰ مترمربع چندان اختلافی ندارد و می‌توان آن مستندات تاریخی را درست دانست.
درها[ویرایش]
پس از انجام این گسترش، در قرارگرفتن درهای بزرگ مسجد تغییراتی حاصل شد مگر درهای دیرینهٔ عاتکه، جبرئیل و شامی. دو در دیگر بدان افزود و مسجد شش‌دره شد:
- در مروان در دیوار باختری، که به «باب‌السلام» مشهور است. دوباره روبه‌روی همان جهتی که پیش‌تر بوده، جلوتر کشیده شد.
- در عاتکه در دیوار خاوری که «باب‌الرحمة» می‌نامندش.
- در جبرئیل در دیوار شرقی مسجد، همچنان باقی ماند. زیرا در آن سمت، توسعه یا تغییراتی صورت نپذیرفت.
- در زنان (نساء) ته شمالی دیوار خاوری مسجد بنا گشت، که به اختلاف آن را از ساخته‌های خلیفهٔ دوم اهل سنت گفته‌اند.
- دو در در دیوار شمالی یا سویهٔ شامی مسجد
خاک‌سپاری عمر[ویرایش]
پس از کشته شدن عمر، او را در کنار قبر محمد و ابوبکر به خاک سپردند. امروزه نیز قبر این سه هنوز در آن‌جاست.
حرم در زمان عثمانِ عفان[ویرایش]
افزایش روزافزون جمعیت مسلمانان در شهر مدینه و مهاجرت قبایل مسلمان سوی مدینه، فراخ‌سازی مسجد را دربایسته و ضروری کرده‌بود. بنای مسجد در زمان خلیفهٰ سوم اهل سنت فرسوده و دیوارها و ستون‌هایش رو به پوسیدگی نهاده‌بود. در سال ۲۴ ه. ق برابر ۲۳/۲۴ خ که شورای شش‌نفرهٔ عمر عثمان را به خلافت رساند، مردم مدینه دربارهٔ بیش‌بود مردمان و کمی جا در مسجد به‌ویژه در جماعت جمعه باش گفتگو کردند و خواستار گسترش مسجد شدند؛ او نیز پس از رای‌زنی با رای‌وران، پذیرفت.
عثمان ساختمان مسجد را تغییر داد و مساحتش را چندی افزود، دیوارهایش را با سنگ‌های نقش‌ونگاردار و ستون‌هایش را با سنگ‌های تراشیده و نگاشته بازساخت، و سقف را با چوب ساج ترمیم کرد. اساساً عثمان بنای مسجد النبی را از آن حالت نخستین و سادگی و بی‌آرایگی بیرون آورده‌است. ساختمان دیرین مسجد از بن برچیده بنای تازه با مساحتی بیش جای‌گزینش گردید. زهری گفت: «عثمان مسجدالنبی را توسعه داد و ده‌هزار درم سیم را از اموال خود صرف آن نمود.»
حرم در زمان امویان[ویرایش]
حرم در زمان عمرِ عبدالعزیز[ویرایش]
در سال ۸۶ قمری ولیدِ عبدالملک به خلافت رسید و عمر بن عبدالعزیز را به فرمانداری مکه و مدینه گماشت. بودجهٔ کلانی را در اختیارش گذاشت تا زمین و خانه‌هایی را که از بهر توسعه و نوسازی مسجد باید بدان پیوندد، بخرد. محمد بن جریر طبری در[۸] ذیل سخن از حوادث سال هشتادوهشتم می‌گوید: «درهمین سال ولید عبدالملک بگفت تا مسجد پیغمبر خدا ویران کنند و خانهٔ همسران پیغمبر را نیز ویران کنند و در مسجد بیندازند».
عمر عبدالعزیز طول مسجدالنبی را ۲۰۰ ذراع و عرض آن را از قسمت جنوبی ۲۰۰ ذراع و از قسمت شمالی به ۱۸۰ ذراع رسانید، یعنی سرجمع آنچه پس از توسعهٔ عثمان به مسجدالنبی افزوده عبارت است از ضلع جنوبی خاور به باختر مسجد، حدود پنجاه آرش، و بَرِ شمالی‌اش حدود چهل آرش و درازای مسجد از قبله به شام (جنوب به شمال) حدود چهل آرش. مساحت کل مسجد در زمان عمر بن عبدالعزیز روی‌هم حدود شش‌هزارو چهارصد و چهل متر مربع بوده‌است.
چهل کارگر رومی با یکصدهزار مثقال طلا، چندین بار کاشی‌های رنگارنگ، قندیل‌های درزنجیر زرین‌کشیده، بازسازی را به دوش داشتند و عمر عبدالعزیز در طول کار از پاداش و خلعت بی‌بهرهٔشان نمی‌گذاشت. ستونهای سنگی تراشیده با روکش‌های فلزی، دیوارهای بلند و گچ‌کاری‌شده و کاشی‌کاری آنها و برپایی دیواربست‌ها، نگارگری سقف و زیورآرایی‌اش به چوب ساج و جای‌گزینی بنای استواری سنگی به‌جای خانه‌های گلی محمد و… چنان مسجدی بنا نهاده شد که تا آن هنگام بنایی به‌سانش در جزیرهٔ عرب نبود. این بازسازی‌ها و نوسازی‌ها به گفتهٔ محمدِ جریر طبری، ابن زباله و ابن نجار از سال ۸۸ تا ۹۱ ه. ق برابر ۸۵ تا ۸۹ ه. خ به درازا کشید.
نخستین‌بار آیات قرآن بر کاشی‌ها و دیوارهای مسجدالنبی نوشته شد. ابن نجار تصریح کرده‌است که کل سوره‌های والشمس تا ناس را بر دیوارهای مسجد نگاشتند و چهار گلدسته در چهار گوشهٔ مسجد کردند که به گفتهٔ ابن زباله و دیگر مستندات، بزرگ‌ترین آنها ۶۰ آرش درازا داشت و کوچکترینشان منارهٔ باختری شامی بود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
پی‌نوشت و منابع[ویرایش]
- مدینه‌شناسی، سید محمدباقر نجفی، انتشارات مشعر، ج ۱، ص ۳۰ تا ۸۶
 |
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ مسجد النبی موجود است. |
|
||||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
