لری بالاگریوه‌ای

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
لری بالاگریوه‌ای

لوری بالاگه‌ری‌ویی‌ونه

گویشگاه‌ها:  ایران
استان‌های لرستان، خوزستان
شمار گویشوران:
خانواده: هندواروپایی
زبان هند و ایرانی
زبان ایرانی
   زبان ایرانی غربی
    جنوب غربی
     لری
      لری شمالی[۱][۲]
       لری بالاگریوه‌ای
کد زبان
ISO 639-1: هیچ
ISO 639-2:
ISO 639-3: lrc

لری بالاگریوه‌ای یکی از گویش‌های زبان لری در جنوب غرب استان لرستان است.[۳] بیشترین گویش‌وران این گویش در پلدختر و اندیمشک ساکن می‌باشند.[۴][۵]
دانشنامه ایرانیکا زبان لری را به دو دسته لری شمالی و جنوبی تقسیم کرده است و رودخانه دز را به نوعی مرز دو دسته لری شمالی و جنوبی قرار داده است که در این تقسیم بندی گویش بالاگریوه‌ای در کنار لری خرم‌آبادی، گویش نهاوندی و گویش بروجردی جز گویش‌های لری شمالی قرار دارد. لری شمالی به زبان کردی نزدیکتر است اما در هر حال زبان لری و گویش‌های مختلف آن شاخه‌ای از گویش‌های ایرانی جنوب غربی است.[۶]

معنی چند کلمه ی بالاگریوه ای[ویرایش]

  • غروب،عصر : ایوارِه
  • آفتاب : اَفتاوُ
  • قبر : قُور
  • خانه : حونِه
  • شب : شُو
  • شدید : شُوف ، رِفت (بارش باران شدید)
  • آرام آرام : یِواش یِواش ، ریف ریف (بارش باران)
  • نگاه کن : سِیل کِه
  • برو : رُو
  • چرا؟ : سیچِه؟

پانویس[ویرایش]

  1. «Language by Country»(انگلیسی)‎. فهرست لینگوییست، ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۴. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۴. بازبینی‌شده در ۱۰ سپتامبر ۲۰۱۴. 
  2. «Luri, Northern»(انگلیسی)‎. اتنولوگ. بایگانی‌شده از نسخهٔ اصلی در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۴. بازبینی‌شده در ۲۱ سپتامبر ۲۰۱۴. 
  3. «LORI LANGUAGE ii. Sociolinguistic Status of Lori». Iranica. بازبینی‌شده در ۳ فوریه ۲۰۱۳. 
  4. کرد زعفرانلو کامبوزیا عالیه، ملکی مقدم اردشیر، سلیمانی آرزو. ۱۳۹۲. مقایسه فرایندهای واجی همخوان‌های گویش لری بالاگریوه با فارسی معیار جستارهای زبانی (پژوهش‌های زبان و ادبیات تطبیقی)، بهار ۱۳۹۲: (۱۴ ۱۳):۱۵۱-۱۷۹.
  5. شتدار، علی‌محمد. لرها و لرستان از دیدگاه ولادیمیر مینورسکی. علوم انسانی، «ایران شناخت»، ۱۳۷۶. ۱۶۷
  6. «LORI DIALECTS». Iranica. بازبینی‌شده در ۳ فوریه ۲۰۱۳. 

[۱][۲]

  1. صارمی، سهیلا. ساخت فعل در گویش ملایری. زبان و ادبیات، ۱۳۸۶. ۴۵. بازبینی‌شده در ۷ سپتامبر ۲۰۱۴. 
  2. «گویش شناسی». فرهنگستان زبان و ادب فارسی. بازبینی‌شده در ۷ سپتامبر ۲۰۱۴.