لری لیراوی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| لُری لیراوی | |
|---|---|
| لوری لیرو وویی[۱] | |
| زبان بومی در: |  ایران |
| منطقه | غرب آسیا |
| قومیت | مردم لر |
| الفبای عربی | |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۶۳۹-۳ | – |
مناطقی در جنوب ایران که به زبان لری جنوبی تکلم می‌کنند (زرد پررنگ)
|
|
"لری لیراوی" (به زبان لری: لیرو وویی) یکی از گویش‌های رایج در بنادر ماهشهر، دیلم، گناوه و بوشهر می‌باشد[۲] که بیشتر به طوایف لر لیراوی و حیات داوودی و گشتیل و.. تعلق دارند.[۳][۴] این گویش آمیخته‌ای از زبان لری و گویش بندری و... است اما قرابت بیشتری با لری دارد ممکن است عده‌ای منسوب بودن این گویش به لری را قابل تردید بدانند اما کتاب‌های فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش[۵] به صراحت وجود زبان لری در این بنادر را تأیید کرده است.[۶][۷]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ http://www.amazon.com/Phonology-Southern-Luri-Eric-Anonby/dp/3895867233
- ↑ صفی نژاد، جواد. لر های ایران: لر بزرگ، لر کوچک. تهران: ۱۳۸۰.( ص ۷۰).
- ↑ صفی‌نژاد، جواد. لرهای ایران: لربزرگ، لرکوچک. آتیه، تهران: ۱۳۸۱.
- ↑ اقوام ایرانی جلد هشتم صفحه دهم
- ↑ -فرهنگ جغرافیائی آبادیهای کشور جمهوری اسلامی ایران (جلد101 گناوه 1365) و (جلد 110بوشهر 1365) و (جلد 91 بهبهان 1370 در خصوص بندر دیلم) و (جلد 90 آبادان 1365 در خصوص بندر ماهشهر)
- ↑ فرهنگ جغرافیایی آبادیهای کشور، چاپ ادارهٔ جغرافیایی ارتش12
- ↑ لیراو در لغتنامه دهخدا
|
||||||||||||||||||
