منظور از ادبیات پارسی میانه یا پهلوی مجموعهٔ اثرهای برجایمانده از آن زبان است. کهنترین اثر بازمانده از فارسی میانه سکههای معروف به سکههای پارسی هستند که در واقع سکههای فرمانروایان ایالت پارس در سدهٔ نخست میلادی بودهاند. از زمانی که انتظار داریم به زبان فارسی میانه گفتگو میشده باشد، یعنی از سدهٔ سوم پیش از میلاد تا سدهٔ سوم میلادی این سکههای پارسی تنها اثرهایی هستند که به دست آمدهاند. پس از این دورهٔ ششصدسالهٔ خاموشی، کهنترین سندهای فارسی میانه کتیبههای شاهان نخست ساسانی و نوشتههای مانویان در سدهٔ سوم میلادی هستند. از این تاریخ به بعد تا سدهٔ نهم میلادی (یعنی تا سدهٔ سوم هجری) از سنت نگارش فارسی میانه سندهای بسیاری در دست داریم.[۱]
کتابها: زَند، پازند، کتابهای نوشتهشده بر پایهٔ اوستا و زَند، کتابهای کلامی و فلسفی، پیشگویی و الهام، اندرزنامهها، رسالهٔ یوشْتِ فْرَیان و اَخْتْ (Yōšt ī Frayān ud Axt)، درختِ آسوریک، کارنامهٔ اردشیر بابکان، شهرستانهای ایران، یادگارِ زَریران، رسالههای فقهی و حقوقی، رسالههای کوچک آموزشی، فرهنگها، زَبورِ پَهْلَوی، اثرهای مانوی؛
جملهها و واژههای پراکنده در کتابهای عربی و فارسی.
فهرست تفصیلی اثرهای بازمانده از فارسی میانه[۳][ویرایش]
جعفری دهقی، محمود. بازشناسی منابع و مآخذ تاریخ ایران باستان. تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، ۱۳۹۱. شابک ۹۷۸-۹۶۴-۴۵۹-۷۸۰-۰.
رضائی باغبیدی، حسن. «پَهْلَوی، زَبانْ وَ اَدَبیّات». در دائرةالمعارف بزرگ اسلامی. ج. ۱۴. تهران، ۱۳۸۷. ۷۹-۹۱.