جغرافیای طبیعی
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
«چهرنگاری» و «فیزیوگرافی» به اینجا تغییر مسیر دارند. برای زمین‌شناسی چهرنگاشتی یا فیزیوگرافیکی، زمینریختشناسی را ببینید.
جغرافیای طبیعی (همچنین چهرنگاری[۱] و ژئوسیستم) عبارت است از مطالعهٔ جغرافیایی از چهره‌های طبیعی سیارهٔ زمین. این رشته از جغرافیا به تجزیه و تحلیل و سنجش پراکندگی اشکال زمین، آب و هوا، خاک‌ها، گیاهان، حیوانات و سایر پدیده‌های طبیعی می‌پردازد.[۲] جغرافیای طبیعی روی جغرافیا از نگاه علوم زمین تمرکز دارد و هدفش درک فیزیکی سنگ‌کره، آب‌کره، هواکره، خاک‌کره و الگوهای جهانی گیاگان و زیاگان (زیست‌کره) است. شاخه‌های اصلی جغرافیای طبیعی عبارت‌اند از:
- ژئومورفولوژی (زمین ریخت‌شناسی)
- اقلیم‌شناسی (آب و هوا شناسی)
- جغرافیای خاک
- جغرافیای ساحلی
- اقیانوس‌شناسی
- بوم‌شناسی
جغرافیای طبیعی می‌تواند به دسته‌بندی کلی زیر تقسیم گردد:
-
ژئومورفولوژی (زمینریختشناسی) جغرافیای کرانه (ساحل) آب‌وهواشناسی (اقلیم‌شناسی) و دیرین‌آب‌وهواشناسی (دیرین‌اقلیم‌شناسی) جغرافیای زیستی 
زمین‌سنجی جغرافیای زیست‌محیطی و مدیریت زیست‌محیطی یخبندان‌شناسی آب‌شناسی و آب‌نگاری 
بوم‌شناسی منظر اقیانوس‌نگاری خاک‌شناسی دیرین‌جغرافیا یا دیرین‌گیتاشناسی 
دانش دوران چهارم (کواترنر)
پانویس[ویرایش]
- ↑ «زمین‌شناسی چهرنگاشتی» [زمین‌شناسی] هم‌ارزِ «زمین‌شناسی فیزیوگرافیکی» (physiographic geology) مترادفِ: «زمینریختشناسی ۲» هم‌ارزِ «ژئومورفولوژی» (2 geomorphology)؛ منبع: گروه واژه‌گزینی و زیر نظر غلامعلی حدادعادل، «فارسی»، در دفتر هفتم، فرهنگ واژه‌های مصوب فرهنگستان، تهران: انتشارات فرهنگستان زبان و ادب فارسی، شابک ۹۷۸-۹۶۴-۷۵۳۱-۹۴-۸ (ذیل سرواژهٔ زمین‌شناسی چهرنگاشتی)
- ↑ کتاب علم جغرافیا قسمت مقدمه پاراگراف دوم
|
||||||||||
|
||||||||
|
||||||||||
