خانوادههای زبانی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
در زبانشناسی، مفهوم و موضوع خانوادههای زبانی (Language family) از آنجا نشأت میگیرد، که همچون همهٔ اشیاء، پدیدهها، و فرایندهای پیچیده زبانهای طبیعی انسانی هم صفات، تظاهرات، و آثار فراوانی از گونهٔ حیاتداشتن و زندهبودن از خود بروز میدهند. از جمله، زبانها هم مانند جانوران دارای خانواده و خویشاوند هستند.
خانوادههای زبانی[ویرایش]
- زبانهای هندواروپایی
- زبانهای اورال آلتایی
- زبانهای آفروآسیایی
- زبانهای آسترونزیایی
- زبانهای چینی-تبتی
- زبانهای ترکی
- زبانهای پالئوسیبرین
- زبانهای تائی
- زبانهای اورالی
- زبانهای آلتایی
- زبانهای ژاپنی
- زبانهای خویزَن
- زبانهای کرهای
- زبانهای نا-دن
- زبانهای نیل-صحرا (حامی-نیلی)
- زبانهای نیجر-کنگو
- زبانهای قفقازی
- زبانهای دراویدی
- زبانهای اسکیمو-آلئوت
- زبانهای ایندوپاسیفیک
- زبانهای آمِرنید
- زبانهای استرالیایی-آبورجنیال
زبانهای هندواروپایی[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: زبانهای هندواروپایی
به خانوادهای بزرگ از زبانهای انسانی اشاره دارد از حدود ۱۰۰۰ قبل از میلاد در بخش بزرگی از اروپا و قسمتهایی از جنوب غرب و جنوب آسیا رواج داشته است.
منابع[ویرایش]
- Comrie, Bernard (ed), The World's Major Languages, Oxford University Press, 1990. ISBN 0-19-506511-5
این یک مقالهٔ خرد مرتبط با زبانشناسی است. با گسترش آن به ویکیپدیا کمک کنید. |