زبان مازندرانی

مازندرانی
مازنی، مازرونی، گلکی تبری، طبری
زبان بومی در:	ایران استان‌های مازندران، سمنان، گلستان، تهران
منطقه	ساحل جنوب شرقی دریای خزر
تعداد گویشوران	۳٫۳ میلیون  (بدون تاریخ)
تبار:	هندواروپایی هندوایرانی ایرانی ایرانی غربی ایرانی شمال غربی گویش‌های کناره دریای خزر مازندرانی
گویش‌ها	مازندرانی شهمیرزادی گرگانی†
سامانه نوشتاری	الفبای فارسی
وضعیت رسمی
تنظیم‌شده توسط	دانشکده زبان‌شناسی دانشگاه مازندران
کدهای زبان
ایزو ۶۳۹-۳	Either: mzn – زبان مازندرانی srz – شهمیرزادی
مناطقی که گویشوران مازندرانی دارد.

زبان مازَندَرانی (مازنی، مازرونی، تبری، طبری، گلکی) نام یکی از زبان‌های ایرانی شمال‌غربی است که در گروه زبان‌های کنارهٔ دریای خزر قرار دارد. این گروه شامل زبان‌های زازاکی، گورانی، تاتی، تالشی، گیلکی، مازندرانی و سمنانی می‌باشد و از لحاظ تاریخی جزء شاخه شمال‌غربی زبان‌های ایرانی بوده و در ارتباط با زبان پهلوی اشکانی می‌باشد. زبان مازندرانی از غرب با گویشوران گیلکی، از جنوب با گویشوران تاتی و از شرق و جنوب شرق با گویشوران ترکمنی و فارسی همجوار است و در درون خود دارای گونه‌هایی است. مردم مازندران زبانشان را «گلکی» نیز می‌نامند، البته برخی این نام را «اشتباه رایج» قلمداد کرده، نام این زبان را عیناً «مازندرانی» یا «تبری» ثبت می‌کنند.

پراکندگی زبانی

زبان مازندرانی تنها در کشور ایران تکلم می‌شود. پراکندگی این زبان در نیمه شمالی این کشور است و به جز استان مازندران که نام این زبان از آن گرفته شده در استان‌های گلستان، تهران و سمنان نیز در میان برخی مردم بومی آن مناطق رواج دارد. پاره‌ای از ایل‌های کوچ‌نشین که در شمال ایران به سر می‌برند نیز مازندرانی‌زبان هستند.

این زبان در

1. استان مازندران تا روستای زوار بخش نشتارود شهرستان تنکابن
2. مناطق غربی استان گلستان مانند بندرگز، کردکوی، گرگان
3. مناطق شرقی و شمالی استان تهران مانند فیروزکوه، دماوند، رودبار قصران
4. مناطق شمالی استان سمنان مانند شهمیرزاد، چاشم، فولاد محله
5. همچنین در بین برخی از ایلات و عشایر همچون الیکاییهای گرمسار رواج دارد.

لهجه‌ها

بررسی کارشناسانه در جلگه‌ها و سپس نواحی کوهستانی موجب شناسایی دوازده لهجه مختلف درمازندران شده است:

1. منطقه کردکوی: شامل هزار جریب شرقی، شاه کوه زیارت، بالاجاده، رادکان، گز شرقی و غربی و روستاهای غیر ترکمن نشین از زنگی محله گرگان و چهاردانگه تا گلوگاه.
2. منطقه بهشهر و نکا: شامل چهاردانگه هزارجریب از سورتی تا کیاسر و روستاهای مناطق جلگه‌ای از گلوگاه، شاه کیله تا انتهای منطقه قره طغان و رودخانه نکارود.
3. منطقه ساری: شامل چهاردانگه از کیاسر تا کوهستانهای دودانگه، جلگه‌های مابین میان دورود و جلگه‌های مناطق غربی تجن رود تا جویبار.
4. منطقه قائمشهر: شامل مناطق کوهستانی فیروز کوه، سوادکوه و روستاهای جلگه‌ای حد فاصل بین کیاکلا، جویبار و روستاهای کوهپایه‌ای بیشه سر.
5. منطقه بابل: از مناطق کوهستانی چلاو آمل تا بندپی، امامزاده حسن در سمت غربی آلاشت و نواحی جلگه‌های حد فاصل فریدونکنار، بابلسر، بهنمیر، کیاکلا تا روستاهای کوهپایه‌ای کهنه خط، گنج افروز و بابل کنار.
6. منطقه آمل: از کوهستانهای بندپی تا چلاو، لاریجانات، نمارستاق و کلارستاق آمل تا حوالی امامزاده هاشم و جلگه‌های دو سمت هراز، دشت‌سر و محمودآباد و کوهپایه‌ها و جلگه‌های جاده چمستان، میان آمل و نور.
7. منطقه نور و نوشهر: شامل بخشی از روستاهای بیرون بشم، کجور، محال ثلاث و جلگه‌های حد فاصل سرخ رود تا رودخانه چالوس.
8. چالوس و تنکابن شرقی: شامل مناطق کلارباستانی، برخی از روستاهای کوهپایه‌ای منطقه بیرون بشم ولنگا و نواحی جلگه‌ای از آب چالوس و عباس‌آباد و رودخانه نشتا به مرکزیت عباس‌آباد.
9. تنکابن مرکزی: شامل لهجه‌های دوهزار و سه هزاری و خرم‌آبادی و گلیجانی و چالکش یعنی جلگه‌های حد فاصل آب نشتا تا آب شیرود.
10. منطقه علی‌آباد کتول: شامل نواحی روستایی کوهستانی شمال شاهوار و مناطقی چون کتول، پیچک محله، محمودآباد، فاضل آباد و جلگه‌های غیرترکمن نشین بلوک استارآباد قدیم.
11. منطقه قصران باستانی: شامل مناطق اوشان، فشم، شمشک، گاجره و روستاهای کوهپایه‌ای توچال تا مناطق غربی رودخانه جاجرود.
12. منطقه دماوند: شامل نواحی کوهستانی شهرستان دماوند، رودهن، بومهن تا فیروزکوه.

قصران باستانی

زبان عمومی مردم قصران لهجه‌ای از زبان باستانی پهلوی رازی است که زبان طبری یا مازندرانی، که از ریشهٔ زبانهای دیرین ایرانی است، و اندکی عربی بدان درآمیخته و از زبان دری نیز در قرون اسلامی تأثیر یافته است، و هر چه از ری به مازندران نزدیک تر شوند بر میزان لهجهٔ مازندرانی به همان نسبت افزوده می‌شود، چنان‌که در لهجهٔ میگون و شهرستانک و لالان و زایگان و روته و گرمابدر و شمشک و دربندسر لهجهٔ مازندرانی غلبه دارد. آن لمبتون در کتاب Three Persian Dialects در سال ۱۹۳۸ به بررسی گویش ولاترو/ولایت‌رود که جزو گویشهای منطقه قصران می‌باشد، پرداخته است.

تاریخ زبان

نویسندگان مسالک و ممالک در نخستین قرنهای اسلامی در ذیل گفتار دیلمان و طبرستان از این گویش یاد می‌کنند. ابوعبدالله مقدسی می‌گوید: «زبان کومش و گرگان به هم نزدیک است. ها بکار می‌برند و می‌گویند هاکن و هاده و آن را حلاوتی‌ست، و زبان مردم طبرستان بدانها نزدیک است مگر در آن شتاب است». از این گونه نوشته‌ها فقط پیداست که گویش طبری را در قرنهای نخستین اسلامی بازشناخته‌اند ولی از آنچه در ادامه می‌آید می‌توان دریافت که به این گویش نوشته‌ها و شعرهایی بوده که امروز پاره‌ای از آنها به ما رسیده‌است. این نامها و نوشته‌های اندک نشان می‌دهد که چون طبرستان پس از برافتادن شاهنشاهی ساسانی مدتها از دایره نفوذ خلافت بیرون بوده و چندین قرن حکومت محلی داشته این گویش دارای سنت ادبی شده و این سنت پس از برافتادن آن حکومتها از میان رفته است.

• آثار از میان رفته

1. مرزبان نامه از اسپهبد مرزبان بن رستم (سدهٔ چارم) که متن طبری آن از دست رفته و دو ترجمه فارسی از آن به جا مانده است.
2. نیکی نامه دیوان شعر همین اسپهبد که ابن اسفندیار در تاریخ طبرستان از آن به عنوان «دستور نظم طبرستان» یاد کرده است.
3. باوند نامه تاریخ طبرستان به شعر بوده که در میانهٔ سده‌های پنجم و ششم گرد آورده بودند.
4. شکره در نوروزنامه خیام از آن نام برده شده است.

• آثار بازمانده

از آثار نظم و نثر طبری قرون چهارم تا نهم هجری، تنها ابیات و عباراتی پراکنده در لابلای سطور قابوس نامه، تاریخ طبرستان ابن اسفندیار، تاریخ رویان اولیاءالله آملی و تاریخ طبرستان و رویان و مازندران ظهیرالدین مرعشی بر جای مانده است. همه این آثار را صادق کیا بررسی کرده و داوود منشی زاده کار او را دنبال کرده است (نیز رجوع کنید: هَمِّر، ۱۹۱۳؛ بهار، ۱۳۱۶؛ ادیب طوسی، ۱۳۳۲؛ عمادی، ۱۳۵۹).

همچنین شش دوبیتی طبری در میان برگه‌های نسخه‌ای خطی از دیوان نظامی گنجوی، محفوظ در کتابخانه ملی پاریس، الحاق شده که محمد قزوینی آنها در «مسائل پاریسیه» ی خود ضبط کرده است (افشار، ۱۳۸۳) و نیز چهار بیت طبری در جامع الالحان عبدالقادر مراغی ثبت است. (صادقی، ۱۳۷۳). افزون بر اینها مفردات و ترکیبات طبری قدیم را در جای جای تاریخ مازندران شیخ علی گیلانی (سدهٔ یازدهم)، تحفة المؤمنین حکیم مؤمن تنکابنی (سدهٔ یازدهم)، فرهنگ انجمن آرای ناصری، فرهنگ آنندراج و ... می‌توان یافت. عموم اینگونه لغات شامل نام گیاهان و جانوران و خوراک و پوشاک و اصطلاحات مدنی و جغرافیایی است (کیا، ۱۳۲۶؛ عمادی، ۱۳۶۲؛ صمدی، ۱۳۷۲؛ قاسمی، ۱۳۸۳).

جدول زیر فهرستی از آثار طبری کهن بازمانده است، شامل اشعار و عبارات و کلمات پراکنده. غالب اشعار منسوب به امرا و بزرگان طبرستان در موضوع رزم و بزم و شکار و طبیعت و مهر و کین و پیمان است.

شماره	اختصار	گوینده؛ موضوع	اندازه	قرن	منبع	مطالعات انجام شده
۱	پیروجه	دربارهٔ علی پیروزه	۱ بیت	۴	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۳۷، ترجمه، ص ۸۷	بهار؛ کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۲	مسته	دیواره‌وز یا مسته‌مرد؛ دو قطعه	۹ بیت	۴	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۳۹، ترجمه، ص ۸۸	کسروی؛ بهار؛ کیا، ۱۳۲۷؛ ادیب طوسی؛ منشی زاده
۳	کاووس	عنصرالمعالی کیکاووس، دوبیتی دربارهٔ از جان گذشتن در میدان رزم	۲ بیت	۵	کیکاووس، بکوشش نفیسی؛ ترجمه، ص ۸۷	کیا، ۱۳۲۷؛ ادیب طوسی، منشی زاده، عمادی، ۱۳۵۹
۴	خورشید	اسپهبد خورشید ممطیر، دوبیتی در سوختن کوشک باذن قاضی	۲ بیت	۶	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۰۸، ترجمه، ص ۶۱؛ اولیاءالله، بکوشش خلیلی، ص ۹۷؛ ظهیرالدین، بکوشش شایان، ص ۴۳	کسروی؛ کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۵	باربد	باربد جریر طبری؛ تک بیت ناظر به دو یابوی شاه	۱ بیت	۶	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۱۳، ترجمه، ص ۶۵؛ اولیاءالله، بکوشش ستوده، ص ۱۳۴؛ ظهیرالدین، بکوشش دارن، ص ۶۵	بهار؛ کیا، ۱۳۲۷؛ ادیب طوسی
۶	گرده	گرده بازو؛ دوبیتی در رنجوری خویش	۲ بیت	۶	ابن اسفندیار، ج ۲، ص ۱۱۵؛ ظهیرالدین، بکوشش شایان، ص ۱۷۷	کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۷	ساری	شاعران ساری؛ بیت در وصف مُجیر	۱ بیت	۶	ابن اسفندیار، ج ۲، ص ۹۷	کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۸	آمله	عباراتی به سبک ادب ساسانی از زبان آمله دختر اشتاد افسانه‌ای	۳ عبارت	؟	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۷۰، ترجمه، ص ۲۴؛ ظهیرالدین، بکوشش دارن، ص ۲۷	کیا، ۱۳۲۷
۹	سام	ابواعمرو؛ بیت در اژدها کشیِ سام	۱ بیت	۶؟	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۸۹، ترجمه، ص ۴۱	بهار، اقبال، کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۱۰	معینی	ابراهیم معینی؛ دوبیتی حاوی یک بیت از نیکی‌نومه	۲ بیت	۶؟	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۳۷، ترجمه، ص ۸۶	کیا، ۱۳۲۷؛ منشی زاده
۱۱	هجیم	قاضی هجیم؛ بخشی از ملمع بلند فارسی درآمیخته به کلمات و عبارات عربی و طبری؛ در حدود ۱۸ مصراع طبری خالص دارد	۳۲ بیت	۶؟	ابن اسفندیار، ج ۱، ص ۱۳۴، ترجمه، ص ۸۳	کیا، ۱۳۲۷؛ مؤید
۱۲	قطب	قطب رویانی؛ ترجیع بندی در سه بند	۱۴ بیت	۷	ابن اسفندیار، ترجمه، ص ۲۶۰؛ اولیاءالله، بکوشش خلیلی، ص ۱۱۱؛ ظهیرالدین، بکوشش دارن، ص ۸۶	کسروی؛ کیا، ۱۳۲۷، منشی زاده
۱۳	امیرعلی	امیر علی؛ مطلع مرثیهٔ ترجیع بند	۱ بیت	۷	اولیاءالله، بکوشش ستوده، ص ۱۶۶	کیا، ۱۳۲۷
۱۴	امیر افراسیاب	کیا افراسیاب چلاوی؛ دو دوبیتی	۴ بیت	۸	نسخه Supple. Pres. ۱۸۱۷ در کتابخانهٔ ملی پاریس، به نقل از قزوینی در «مسائل پاریسیه»، ص ۱۸۳–۱۸۱	قزوینی، برجیان
۱۵	داوود	امیر داوود یک دوبیتی	۲ بیت	۸	نسخه Supple. Pres. ۱۸۱۷ در کتابخانهٔ ملی پاریس، به نقل از قزوینی در «مسائل پاریسیه»، ص ۱۸۳–۱۸۱	قزوینی، برجیان
۱۶	حسن	حسن کیا؛ سه دوبیتی	۶ بیت	۸	نسخه Supple. Pres. ۱۸۱۷ در کتابخانهٔ ملی پاریس، به نقل از قزوینی در «مسائل پاریسیه»، ص ۱۸۳–۱۸۱	قزوینی، برجیان
۱۷	عظیم	میر سید عبدالعظیم؛ دو دوبیتی	۴ بیت	۹	ظهیرالدین، بکوشش شایان، ص ۲۹۳–۲۹۲؛ کنزالاسرار، ج ۲، ص ۷۰	کیا، ۱۳۲۷، منشی زاده
۱۸	ظهیر ۱	عبارات طبری در «تاریخ طبرستان و رویان و مازندران»	۵ جمله	۹	ظهیرالدین، بکوشش دارن، ص ۲۳۵، ۳۷۶، ۴۱۳، ۴۳۹	کیا، ۱۳۲۷
۱۹	جامع	دو دوبیتی	۴ بیت	۹	نسخه‌های خطی «جامع الالحان عبدالقادر مراغی، بنقل از صادقی، ۱۳۷۱	صادقی، ۱۳۷۱
۲۰	شیخ علی	ضربالمثلی در حمله تیمور	۱ جمله	۱۱	ملا شیخ علی، ص ۵۶	عمادی، ۱۳۶۲
۲۱	اسفندیار	کلمات و ترکیبات طبری در «تاریخ طبرستان»		۷	ابن اسفندیار، جاهای مختلف	کیا، ۱۳۲۷
۲۲	اولیاء	کلمات و ترکیبات طبری در «تاریخ رویان»		۸	اولیاءالله، جاهای مختلف
۲۳	ظهیر ۲	کلمات و ترکیبات طبری در «تاریخ طبرستان و رویان و مازندران»		۹	ظهرالدین، جاهای مختلف	کیا، ۱۳۲۷

ترجمه‌هایی از عربی به طبری

آنچه میراث مکتوب طبری را از دیگر زبانها ممتاز می‌سازد وجود چندین ترجمه از قرآن کریم و ترجمه‌ای از مقامات حریری است. روشی که در عموم این آثار اختیار شده ترجمهٔ کلمه به کلمه در زیر هر سطر از متن عربی‌ست و عیبش آن است که استخراج نحور زبان مقصد (طبری) را دشوار می‌سازد.

• نسخه قرآن کتابخانهٔ لژ بزرگ اسکاتلند

خوشبختانه نسخه قرآن اسکاتلند از دسترس زبانشناس برجسته‌ای چون لارنس پائول الول ساتن بیرون نبوده است. وی در سال ۱۹۶۳، در بررسی جامع این ترجمه میان سطری نسخه قرآن محفوظ در کتابخانهٔ لژ بزرگ اسکاتلند، زمان آن را در حدود سده دوازدهم هجری/ هجدهم میلادی و زبانش را از حوزهٔ گویشی دریای خزر برآورد می‌کند گو اینکه برخی ویژگی‌های گویشی آن نه گیلکی‌ست نه مازندرانی. از ۱۷۰۰ لغت مندرج در متن ۶۰۰ فقره محلی و باقی فارسی است. مطالعه الول ساتن تطور تاریخی صامتها، صرف، نحو و واژگان را در بر می‌گیرد.

• ترجمه طبری مقامات حریری

ترجمه مقامات الحریری در نسخه‌ای در کتابخانهٔ ملک تهران نگهداری می‌شود و دارای ۱۸۹ برگ است. صادق کیا(۱۳۲۳) در ارزیابی کوتاهی ترجمه را از اوایل قرن هفتم برآورد کرده اما فضل‌الله پاکزاد(۱۳۸۴) در مطالعه‌ای که از شش مقامهٔ نخست متن به عمل آورده تاریخی قدیمی‌تر از قرن نهم و دهم هجری برای آن قائل نمی‌شود.

• نسخه قرآن خاندان سورتیجی

ترجمهٔ دیگری از قرآن در خاندان سورتیجی در شهر ساری نگهداری می‌شود و داری ۲۵۰ برگ است. متن حاوی نیمه دوم قرآن منهای سوره‌های کوتاه آخر است و حدوداً بیش از یک سوم کتاب آسمانی را در بر می‌گیرد و زبان ترجمه به زبان مقامات الحریری نزدیک است؛ بنابراین قدمت آن ممکن است به سدهٔ هفتم هجری برسد. به عنوان مثال آیه‌ای از قرآن بدین صورت ترجمه شده است:

«یا ایها النّاس اِتّقوا ربّکُم انّ زلزله السّاعه شییٌ عظیم» ای مردمون بترسین شما خیا را کی زمین‌لرز قیومتی جیش وزرک

• دو نسخه قرآن کتابخانهٔ مجلس

نسخه‌های خطی دو ترجمه طبری قرآن در کتابخانهٔ مجلس نگهداری می‌شود: یکی به شماره ۱۲۲۷۸ در ۳۱۸ برگ با عنوان «تفسیر قرآن با ترجمه طبری جلد اول» و دیگری به شماره ۱۷۹۸۲ در ۳۸۸ برگ با عنوان «تفسیر قرآن از سورهٔ مریم تا آخر با ترجمهٔ فارسی و طبری کهن» که در ذیل بررسی می‌شود.

در تصویر، سورهٔ قدر قرآن به همراه ترجمهٔ طبری کهن

در تصویر، سورهٔ کوثر قرآن به همراه ترجمهٔ طبری کهن

ترجمه زیدی قرآن کریم به زبان طبری

از آثار ارزشمند طبری قدیم ترجمه‌ای است از قرآن کریم از سورهٔ مریم تا آخر با ترجمه فارسی و طبری کهن که به شماره ۱۷۹۸۲ در کتابخانه مجلس نگهداری می‌شود. شهاب‌الدین حسینی نجفی مرعشی پشت جلد کتاب می‌نویسد: «آنچه به نظر حقیر آمد پس از ملاحظهٔ بسیار مختصر: در حواشی آیات شریفه تفسیری است ملتقط از کشاف، بیضاوی، تفسیر ناصر کبیر از ائمهٔ زیدیهٔ جدامی سید مرتضی، تفسیر ابواسحاق ثعلبی، تفسیر سُدّی و کسی که تفسیر به امر او نوشته شد اسمش ملاحاجی پسر فقیه مازندرانی دیلمی از اعلام زیدیه می‌باشد. آنچه به نظر حقیر می‌رسد تفسیر تألیف علامه بحّاثه شیخ مجدالدین مازندرانی است از اعلام زیدیه که در حدود سنه ۷۰۰ فوت شد (والعم عندالله). نفاست نسخه از حیث قدم و مشتمل بودن بر لغات مازندرانی ست و علاوه مشتمل است بر کلمات بعضی از علما زیدیه در تفسیر آیات شریفه قرآن»

به عنوان مثال در ترجمه سوره کوثر آمده است:

• «إنّا أعطَیناکَ الکَوثَرَ» اما ترا هادائیم یا محمد (ص) وهشتی خونی چشمه
• «فَصَلِّ لِرَبِّکَ وَانحَر» نماج بکن، تی خیا شکر بجار دنی بره، دیم هاقبله کن، قربان بکن
• «إنَّ شانِئَکَ هوَ الأَبتَرُ» که ترا بزا نوم بوسته اونه

آثار سده نوزدهم میلادی

آثاری که تا کنون یاد شد، گرچه طبری یا خویشاوندی نزدیک است، غالباً ناقص و ناخواناست و سیمای زبان را بدرستی نشان نمی‌دند و برای مازندرانیان معاصر بدرستی مفهوم نیست. نخستین آثاری که زبان طبری را تمام و کمال به ما عرضه می‌دارد مربوط به نیمه اول سدهٔ نوزدهم میلادی است. این آثار حاکی از آن است که در دویست سال اخیر مازندرانی دستخوش دگرگونی مهمی نشده است.

• نصاب طبری

یادگار پر و پیمان این عصر نصابی است که امیر تیمور قاجار ساروی مشهور به امیر مازندرانی، در عهد محمد شاه قاجار سرود. در این اثر ۸۵۳ لفت مازندرانی و برابر فارسی هرکدام در چند بحر عروض به رشته نظم کشیده شده است. این لغات را صادق کیا از روی سه نسخه استخراج کرده و در واژه‌نامهٔ طبری(۱۳۲۷) تنظیم نموده است.

• کوشش‌های خاورشناسان

آثار دیگر مازندرانی از سدهٔ نوزدهم مرهون کوشش‌های خاورشناسان و کنجکاوی جهانگردان است: الکساندر خوجکو(۱۸۴۲)، ایلیا برزین(۱۸۵۳)، گریگوری والریانویچ ملگنوف(۱۸۶۱٬۶۸)، برنهارد دارن(۱۸۶۲٬۷۵)، ژاک دمورگان(۱۹۰۴) در تالیفات خویش مقدار قابل توجهی لغات و اصطلاحات و عبارات و اشعار مازندرانی ثبت کرده‌اند.

در اینجا باید از متون منثور مازندرانی نیز یادکرد که به توصیهٔ اروپائیان نوشته شده یا از فارسی ترجمه شده است:

1. ترجمه بخشی از طوفان البکاء (برزین ۱۸۵۳، ج۲، ص ۷۲–۷۹)
2. ترجمه چندین حکایت فارسی، از جمله حکایات گلستان سعدی (دارن ۱۸۶۰٬۶۶، ج۲، ص ۱–۱۲۲)
3. روایتی از حادثهٔ معروف به شیخ طبرسی در نزدیکی بارفروش (دارن ۱۸۶۵)
4. دو روایت در مورد آمل و بارفروش به تاریخ ۱۳۰۷ هجری قمری (مورگان ۱۹۰۴، ص ۲۴۸–۷۶۰)

• دیوان امیر پازواری

این دیوان مجموعه‌ای از دو بیتی‌های طبری منسوب به شاعری به نام «امیر پازواری» است که «برنهارد دارن» شرق‌شناس روسی به یاری محمد شفیع مازندرانی، در سال ۶–۱۸۶۰ میلادی تحت عنوان کنز الاسرار در سن پطرزبورگ با برگردان پارسی چاپ کرده‌است.

مازندرانی گویش یا زبان

زبان مازندرانی در تمام سطوح ساختاری سه‌گانه: آوایی، واژگانی و نحوی ویژگیهایی دارد که آن را از زبان فارسی معیار امروزی متمایز می‌سازد. در واقع، اگر بدون در نظر گرفتن عوامل غیرزبانی و تنها بر معیارهای زبانی تکیه کنیم، اطلاقِ اصطلاح «گویش» برای گونه مازندرانی مسلماً از لحاظ علمی مشکل آفرین خواهد بود.

• اختلاف آوایی ساختواژی

فارسی معیار	مازندرانی	فارسی معیار	مازندرانی
شب	šō	آب	ō
خواب	xō	تاب	tō
پدر	piyer	مادر	mār
دار/درخت	dār	دختر	detær
خوک	xi	باران	vāreš

• اختلاف واژگانی

فارسی معیار	مازندرانی	فارسی معیار	مازندرانی
قاشق چوبی/کفچه	kæče	بشقاب	duri
مرغ	kerk	خروس	talā
گردو	æğuz	کاسه	tās
گنجشک	mičkā	قدم (گام)	šāb
قابلمه	læve	طویله	kelom
عمیق (ژرف)	jol	عریان، خشک و خالی	tisā

• نحو

ساختمان عبارات در زبان مازندرانی، بر خلاف برخی از زبان‌های ایرانی دیگر مانند فارسی معیار، به صورت «هسته آخر» بوده در صورتی که ساختمان اسمی فارسی معیار به صورت «هسته اول» است.

فارسی معیار	مازندرانی (بهشهری)
اسب سفید	espe æsb
دختر زیبا	qæšenge kijâ
دختر بسیار زیبا	xæle qæšenge kijâ
دختر زیبای من	me qæšenge kijâ

دستور زبان

ضمیر

در مازندرانی ضمیر سه حالت دارد: فاعلی، مفعولی و ملکی.

ضمیر	۱ مفرد	۲ مفرد	۳ مفرد	۱ جمع	۲ جمع	۳ جمع
فاعلی، ساری	men	te	ve	emâ	šemâ	vešun
مفعولی، ساری	mere	tere	vere	emâre	šemâre	vešunre
ملکی، ساری	me	te	vene	ame	šeme	vešune
فاعلی، کلاردشت	men	to	un/on	amâ	šomâ	ušon
مفعولی، کلاردشت	mene	tere	une/vere	amâre	šomâre	ušone
ملکی، کلاردشت	me	te	une/ve	ame	šeme	ušone
فاعلی، شهمیرزاد	mo	to/tu	ü/o	h-ama	šamâ	ošan
مفعولی، شهمیرزاد	mor-o	tar-a/ter	ür-a	hamira	šamira	ošanra
ملکی، شهمیرزاد	me	to/te	e	hami	šami	ošene
ملکی، تنکابنی	mi	ti	vi	ami	šimi	ušane
فاعلی، تنکابنی	mo	to	vi	amâ	šomâ	ušân
مفعولی، تنکابنی	mere	tere	vere	amere	šemere	ušâne

شناسه

در زبان فارسی دو دسته شناسه داریم: گذشته و حال. اما در زبان طبری سه دسته شناسه داریم: گذشته، حال ساده و حال التزامی. (نمونه زیر بر اساس گویش قائمشهری تنظیم شده است)

۱. گذشته:

• بن ماضی ساده: -ba-pet = پخت
• بن ماضی استمراری: -pat = می‌پخت

گذشته	۱ مفرد	۲ مفرد	۳ مفرد	۱ جمع	۲ جمع	۳ جمع
شناسه	eme	i	e	emi	eni	ene

۲. حال ساده:

• بن مضارع اخباری: -paj = می‌پزد

حال ساده	۱ مفرد	۲ مفرد	۳ مفرد	۱ جمع	۲ جمع	۳ جمع
شناسه	embe	eni	ene	embi	enni	enne

۳. حال التزامی:

• بن مضارع التزامی: -ba-pej = بپزد

حال التزامی	۱ مفرد	۲ مفرد	۳ مفرد	۱ جمع	۲ جمع	۳ جمع
شناسه	em	i	e	im	in	en

صرف فعل

در جدول زیر فعل گرفتن(baiten) بر اساس گویش قائمشهری در زمان‌های مختلف صرف می‌شود. برای منفی کردن این فعل در زمانهای: گذشته ساده، گذشته کامل، گذشته التزامی، گذشته کامل التزامی و حال التزامی n جایگزین b در ابتدای فعل می‌شود و در زمانهای گذشته استمراری و حال ساده na جایگزین g در ابتدای فعل می‌گردد بنابراین نفی زمانهای گذشته ساده و گذشته استمراری یک صورت دارد. همچنین دو زمان گذشته و حال در حال انجام حالت منفی ندارند.

زمان/شخص	۱ مفرد	۲ مفرد	۳ مفرد	۱ جمع	۲ جمع	۳ جمع
گذشته ساده	baiteme	baiti	baite	baitemi	baiteni	baitene
گذشته کامل	bait-bime	bait-bi	bait-bie	bait-bimi	bait-bini	bait-bine
گذشته التزامی	bait-buem	bait-bui	bait-bue	bait-buim	bait-buin	bait-buen
گذشته التزامی کامل	bait-bi-bum	bait-bi-bui	bait-bi-bu	bait-bi-buim	bait-bi-buin	bait-bi-buen
گذشته استمرای	giteme	giti	gite	gitemi	giteni	gitene
گذشته در حال انجام	daime-giteme	daii-giti	daie-gite	daimi-gitemi	daini-giteni	daine-gitene
حال ساده/آینده	girembe	girni	girne	girembi	girenni	girenne
حال در حال انجام	darme-girebme	dari-girni	dare-girne	darmi-girembi	darni-girenni	darne-girenne
حال التزامی	bairem	bairi	baire	bairim	bairin	bairen

ماضی نقلی

برخی از محققان بر این باورند که در زبان مازندرانی ساخت ماضی نقلی وجود ندارد و گویشوران از ساخت گذشتهٔ ساده به جای آن استفاده می‌کنند. اما شواهد نشان می‌دهند که ماضی نقلی در این زبان به دو شیوه، با بهره‌گیری از جایگاه تکیهٔ اولیه و قید، ساخته می‌شود. (داده‌های پژوهشی حاضر از منطقه بابلکنار گردآوری گردیده‌است)

• اگر تکیهٔ اولیه بر روی پیشوند فعلی باشد، ساخت گذشته ساده‌است.

او آن کار را کرد	vә unta kar-rә ‘hæ-kәrdә
بچه خوابید	væčә ‘ba-xәtә
ناهار خوردم	čašt ‘bæ-xәrdәmә
من چشمم را بستم	mәn šә čәš-(r)ә ‘dæ-vәssәmә
دخترم برنج را باد داد (خاکش را جدا کرد)	mә kija/dәtәr dunә-rә ‘hә-patә

• چنانچه تکیهٔ اولیه بر روری هجای اول فعل قرار گیرد، ساخت ماضی نقلی خواهد بود.

او آن کار را کرده‌است	ve unta kar-(r)ә ha-‘kәrdә
بچه خوابیده‌است (اکنون در خواب است)	væčә ba-‘xәtә
ناها خورده‌ام	čašt bæ-‘xәrdәmә
من چشمم را بسته‌ام	mәn šә čәš-(r)ә dæ-‘vәssәmә
دخترم برنج را باد داده‌است	mә kija/dәtәr dunә-rә hә-‘patә

نمونه واژگان

شماری از واژه‌های مازندرانی با برابر گیلکی و فارسی و انگلیسی آن در اینجا به الفبای فونتیک بین‌المللی آوانویسی شده‌است:

مازندرانی	گیلکی	فارسی	فارسی آوانویسی شده	انگلیسی
dim	dim	روی/چهره/دیم	ruy/čehreh	face
vače	zäy	کودک/بچه	kudæk/bæčé	Child
piyer	pier	پدر	pedær	Father
ši piyer	mərdə per	پدرشوهر	pedær šohar	Father-in-law
kijâ/deter	kor/kiĵä/kilka/läku	دختر	doxtær	Girl/Daughter
rikâ/peser	rey/rikä/ri	پسر	pesær	Boy/Son
kerk	kerk/murgh	مرغ خانگی	morgh khanegi	Hen
guw	gäb	گاو	gāv	Cow
melije	pitär	مورچه	murčé	Ant
kangeli	siftäl=garzak	زنبور	zanbur	Bee
bâmeši	piča/piche	گربه/پیشی	gorbe/piši	Cat
mičkâ	malĵå, čičini	گنجشک	gonješk	Sparrow
zemun/geder	zəmat	زمان	zaman	Time
esâre	roĵä/kiĵi/setarə	ستاره	setare	Star
nesum/sâyne	nesä/saye	سایه	saye	Shadow
jur	buĵor / jor	بالا	bāla	Up
gat	pilə=pila	بزرگ	bozorg	Big
vene	vastån	اشتها یا میل	ešteha یا meyl	Appetite
bašendiyen	šondån/fotan	ریختن مایعات	rixtan e mayeāt	Bottling

جستارهای وابسته

• مردمان مازندرانی
• طبرستان
• استان مازندران
• استان گلستان
• استان تهران
• استان سمنان
• شهرستان فیروزکوه
• دلکش
• ادبیات مازندرانی
• گاهشماری مازندرانی

پیوند به بیرون

• فرهنگ لغات مازندرانی به فارسی
• تبرستان

زبان‌های هندوایرانی   زبان‌های هندوآریایی   هندوآریایی میانه/باستان باستان سانسکریت سانسکریت ودایی سانسکریت کلاسیک سنگ‌نبشته میتانی میانه اَبَهَتّه اپبرمشه الو گنداری پایشاچی پالی پراکریت   امروزی مرکزی هندی اودهی بگهلی هندی بمبئی برج بوندلی چتیسگری هندی فیجی هریانوی کنوجی سانسی اردو دکنی ریخته دیگر دهانور رای خاوری آسامی و بنگالی آسامی بنگالی دیگر آنگیکا بوجپوری مانیپوری چاکما چیتاگونی هالبی هاجونگ کایورت کاریا تار ماگهی میتهیلی ماجهی مال پاهاریا اوریه رنگپوری روهینگیا سادری سیلهتی شمالی گرهوالی کومائونی نپالی پوتواری شمال باختری پنجابی سرائیکی دیگر آئر دوگری هندکو کانگری کچی سندی جنوبی دیوهی کونکانی مراتی سینهالی باختری بهیل بهیلی گامیت راجستانی گوئاریا جیپوری مارواری دیگر دومری گجراتی خاندیشی پارکری کولی رومانی   ایرانی   باستان / میانه باستان غربی پارسی باستان مادی شرقی اوستایی سکایی میانه غربی پارسی میانه پارتی شرقی باختری خوارزمی آسی یاسی سکایی سغدی   نوین شمالی آذری بلوچی گویش‌های مرکزی ایران زبان بهدینی گویش‌های استان فارس گیلکی کردی کرمانجی سورانی کردی جنوبی گورانی لکی مازندرانی سمنانی تالشی تاتی زازاکی شرقی پامیری اشکاشمی مونجانی روشنی شغنانی سریکالی وخی یزغلامی یدغه دیگر آسی پشتو زبان یغنابی اورمری پراچی غربی جنوبی فارسی فارسی افغانستان فارسی تاجیکی لری زبان تاتی قفقاز لارستانی بشاگردی کمزاری   زبان‌های هندوایرانی دیگر داردی داملی دوماکی گواربتی کالامی کالاش کشمیری کهوار کوهستانی پالوله پشه‌ای شینا شمشتی توروالی اشوجی نورستانی کامکاتاویری کامویری کاتاویری ممویری دیگر اشکونو کالاشا-آلا کامکاتاویری ترگامی واسی-وری زبان‌های مرده به صورت ایتالیک مشخص شده‌اند.