زبان میانجی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو

زبان میانجی زبانی‌ست که بین دو گروه که زبان مادری مشترک ندارند، به کار می‌رود، به خصوص اگر یک زبان سوم به کار رود که با زبان هر دو گروه متفاوت باشد.

زبان مشترک یا میانجی زبانی است که به عنوان زبان میانجی برای برقراری ارتباط سخن گویان زبان‌ها و گویش‌های گوناگون، در مقیاس کشوری، به کار می‌رود. زبان رسمی و زبان مشترک در ایران فارسی است، اما همیشه این دو با زبان معیار منطبق نیستند، مثلاً یک کرمانشاهی و یک اصفهانی با آنکه هر دو از زبان رسمی و مشترک برای ارتباط برقرار کردن با هم استفاده می‌کنند ولی مشخصاً زبان معیار را به کار نمی‌برند.[۱]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. رنجبر چقاکبودی، وحید. زبان و زبان‌گونه‌ها. کرمانشاه: باغ‌نی، ۱۳۹۱. شابک ‎۹۷۸-۹۶۴-۲۶۹۹-۹۹-۵‮.