لهجه شمال فارس

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
نقشه پراکندگی گویش ها و لهجه های ایرانی

در شهر آباده، روستاهای اطراف شهرستان آباده و همچنین شهرستانهای اقلید، خرمبید، بوانات در استان فارس و همچنین شهرستان سمیرم در استان اصفهان، به لهجه‌ای خاص از زبان فارسی صحبت می‌کنند. این لهجه از لهجه‌های همسایه مثل لهجه اصفهانی و شهرضایی در شمال، لهجه یزدی در شرق، لهجه شیرازی و لهجه‌های مشابه آن در مرودشت و توابع آن در جنوب و زبان لری در غرب ممتمایز است. اما از تمامی لهجه‌های مناطق اطراف و همچنین از زبان عشایر قشقایی اطراف تاثیر گرفته است.

افعال[ویرایش]

خود فعل[ویرایش]

بعضی افعال بجای آنکه شکل امروزی آن که در تهران رایج است، از شکل قدیمیتر آن استفاده می‌شود.[۱]

گویش معیار لهجه شمال فارس نوشتار فونتیک
گرفتن
بگیرم
اِسِدن
بسونم
/esedæn/
/besunæm/
بلند شدن
بلند می‌شوم
وَخیزیدَن
وَمی خیزم
/væxizidæn/
/væmixizæm/
تکان خوردن
تکان بخورم
لولیدن
بلولم
/lʉlidæn/
/belʉlæm/
گذاشتن
بگذارم
هِشتن
بِلَّم
/ɦeʃtæn/
/bellæm/

صرف فعل[ویرایش]

ماضی ساده رفتن[ویرایش]

[۱]

ضمیر فعل نوشتار فونتیک ضمیر فعل نوشتار فونتیک
مَـ رفتم /mæ ræftæm/ ما رفتیم /mä ræftim/
تو رفتی /to ræfti/ شُموُ رفتیک /ʃɞmɔ ræftɪk/
او رَف /u: ræf/ اونا رفتن /unä ræftæn/

مضارع اخباری اِسِدَن[ویرایش]

[۱]

ضمیر فعل نوشتار فونتیک ضمیر فعل نوشتار فونتیک
مَـ می سونُم /mæ misʉnɔm/ ما می سونیم /mä misʉnim/
تو می سونی /to misʉni:/ شُموُ می سونیک /ʃɞmɔ misʉnɪk/
او می سونه /u: misʉne:/ اونا می سونَن /unä misʉnæn/

اسامی[ویرایش]

علامت‌های اسم معرفه[ویرایش]

با اضافه کردن "وکه" به اسم

  • مداد و که (Medâduke) --> همان مداد
  • مرد و که (Marduke)--> همان مرد

این شاخصه علاوه بر این لهجه، در لهجه های استان یزد و در زبان کردی و لهجه فارسی کرمانشاهی مشاهده می شود.

حروف اضافه[ویرایش]

در حروف اضافه این لهجه نیز تفاوتهایی با سایر لهجه‌ها وجود دارد. به طور مثال «که» به صورت «خُو» (/xo/) و حرف اضافه «با» به صورت «خود» (/xɔd̪/) گفته می‌شود.[۱]

منابع[ویرایش]

  1. ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ شهریاری، ایاز، قدمت آباده، واژه های اصیل آباده، انتشارات اندیشه آور، ۱۳۸۳ (شابک: ۹۶۴۸۶۸۲۰۰۳) .