گویش کُمزاری یا گویش کومزاری یا گویش لارَکی یکی از گویش‌های زبان لری است.[۲][۳] گستردگی این گویش در دو سوی تنگهٔ هرمز است.[۳] ویژگی‌ها و واژگان مشترکی نیز میان این گویش و زبان فارسی وجود دارد.[۳]
به‌طورکلی، جغرافیای گویشوران کُمزاری (کومزاری) در دو سوی تنگه هرمز است.[۳] بخشی از گویش‌وارن کُمزاری در جنوب ایران و بخشی در شمال کشور عمان ساکن هستند.[۳] کُمزاری همچنین در روستای کُمزار، شهر خصب و دبا در شبه‌جزیرهٔ مسندم در عمان و امارات متحدهٔ عربی نیز صحبت می‌شود.[۱] در لارَک این زبان هنوز شکل اصلی خود را حفظ کرده، ولی در کُمزار، خصب و دبا به‌دلیل گستردگی استفاده از زبان عربی در اداره‌ها، مدرسه‌ها و رادیو و تلویزیون، در کُمزاری تعداد زیادی واژهٔ عربی وارد شده‌است.
دانشنامهٔ ایرانیکا و اِتنولوگ، گویش کُمزاری را گویشی از زبان لری معرفی می‌کنند.[۲][۳]مالچانوا، زبان‌شناس روس، عقیده دارد که کُمزاری یکی از لهجه‌های اَچُمی است.[۴] با این حال، کُمزاری شباهت‌های زیادی نیز با گویش مینابی دارد. از دیگر ویژگی‌های کُمزاری این است که برای گویشوران لری قابل فهم می‌باشد.[۳]
در گسترهٔ پراکندگی کُمزاری در عمان، عربی زبان رسمی است. ارتباط مستمر لرهای کُمزاری با عرب‌ها در عمان، پیدایش مجموعه‌ای (بیش از ۳۰٪) از واژه‌های عربی در واژگان کُمزاری و نیز پدیدهٔ تداخل آوایی (بیشکار از واژهٔ کهن‌ترِ «پیشکار»، «حین» از واژهٔ کهن‌ترِ «آهن»، و غیره) در آواهای آن را سبب شد. در نحوِ کُمزاری، همانندی‌هایی با زبان عربی دیده می‌شود که احتمالاً به‌سبب رشد همگراییِ این زبان‌هاست؛ مانند ساختارهایی با معنی «داشتن» با حرف اضافهٔ حالتِ بایی: وای مه («با من»، «من دارم»)، مقایسه کنید با: عربیِ مَعَهُ (با او)، و نیز در ترکیب صفت و موصوف که در زبان عربی، صفت ازلحاظ شمار و معرفه یا نکره بودن با اسم مطابقت می‌کند.[۱]
