شخصیت اقتدارطلب
شخصیت اقتدارطلب عنوان نوعی الگوی روان‌شناختی و توضیح گونه‌ای از ویژگی‌های شخصیّتی در انسان است.
شخصیّت قدرت‌نگر شخصیّتی است خاص که در برابر هر عمل یا سخن، ضابطه و منطق درستی یا نادرستی را بر مبنای روابط قدرت قرار می‌دهد. بدین‌سان چنین فردی زمانی که در برابر کلام یا پندی قرار می‌گیرد تنها با توجّه به میزان قدرت گوینده، کلام را ارج می‌نهد یا طرد می‌کند.[۱]
چنین فردی در موقعیّت‌های سازمانی در برابر قدرت مافوق تسلیم محض است و از زیردستان نیز چنین تسلیمی را طلب می‌کند. این نوع شخصیّتی معمولاً به جای توجه به محتوا به قالب می‌نگرد و ملاک ارزیابی در نظر چنین شخصیّت‌هایی به جای "محتوای سخن"، "کیستی گوینده" و به جای "سخن بهتر"، "سخن قوی‌تر" است . غلبه و قدرت گرفتن چنین شخصیّت اجتماعی یکی از آفت‌های جوامع محسوب می‌گردد. [۲]
پژوهش پیرامون این پدیده از نخستین تحقیقات جامعه‌شناختی پیرامون "روان‌شناسی فاشیزم" بوده و توسّط گروهی از پژوهشگران علوم اجتماعی دانشگاه برکلی و به سرپرستی تئودور آدورنو جامعه شناس آلمانی در خلال سالهای دهه ۴۰ میلادی صورت پذیرفته و نتایج آن در ۱۹۵۰ تحت عنوان شخصیت قدرت نگر [۳] توسّط انتشارات هرپر[۴] در نیویورک منتشر شده‌است.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ «تمرکز گرایی و پیامد‍های آن». وب‌سایت تخصّصی علوم اجتماعی.
- ↑ «مبانی جامعه‌شناسی در قرآن». فصل‌نامه علوم سیاسی.
- ↑ The Authoritarian Personality
- ↑ Harper
 |
این یک مقالهٔ خرد پیرامون جامعه‌شناسی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
 |
این یک مقالهٔ خرد روان‌شناسی است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |
