گویش بهدینان

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
بهدینی (دری زرتشتی یا گبری یا گَورونی)
گویشگاه‌ها:  ایران
 هند
 پاکستان
شمار گویشوران: ۸ تا ۱۵ هزار نفر در ایران، ۱۰۰ هزار نفر در هندوستان و ۵ هزار نفر در پاکستان[۱]
خانواده:
زبان هند و ایرانی
زبان ایرانی
   زبان ایرانی غربی
    شمال غربی
     بهدینی (دری زرتشتی یا گبری یا گَورونی)
کد زبان
ISO 639-1: هیچ
ISO 639-2:
ISO 639-3: gbz

گویش بهدینان[۲][۳] که به زبان دری زرتشتی یا گبری نیز مشهور است (خود زرتشتیان به آن دری و در دنیای خارج به آن گبری می‌گویند)[۳] گویش ویژهٔ زرتشتیان ایران و پارسیان هند است که در ایران در استان‌های یزد و کرمان و در هندوستان پارسیان ایالت ماهاراشترا به آن سخن می‌گویند. زبان دری یک زبان هندوایرانی و از شاخه زبان‌های ایرانی شمال‌غربی به شمار می‌رود. این زبان با زبان‌های مرکزی ایرانی و سورانی نزدیکی دارد.[۴] گویش بهدینان با آنکه «دری زرتشتی» خوانده می‌شود، با فارسی دری که گونه ی کهن تر زبان فارسی ایران است و زبان رسمی افغانستان متفاوت است.

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. Eliade, Couliano & Wiesner 1991, p. 254.
  2. بهدینان، دائره المعارف بزرگ اسلامی (در بایگانی اینرنت)
  3. ۳٫۰ ۳٫۱ «BEHDĪNĀN DIALECT». دانشنامه ایرانیکا. 
  4. «"DARI: a language of Iran"»(انگلیسی)‎. اتنولوگ. بازبینی‌شده در ۲۳ اکتبر ۲۰۱۱.