شیکاگو

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
شیکاگو
City of Chicago
شهر
Chicago montage.jpg
پرچم شیکاگو
پرچم
نشان رسمی شیکاگو
نشان
موقعیت در ایلینوی
موقعیت در ایلینوی
شیکاگو در ایالات متحده آمریکا واقع شده‌است
شیکاگو
شیکاگو
موقعیت در ایلینوی
مختصات: ۴۱°۵۲′۵۵″ شمالی ۸۷°۳۷′۴۰″ غربی / ۴۱.۸۸۱۹۴° شمالی ۸۷.۶۲۷۷۸° غربی / 41.88194; -87.62778مختصات: ۴۱°۵۲′۵۵″ شمالی ۸۷°۳۷′۴۰″ غربی / ۴۱.۸۸۱۹۴° شمالی ۸۷.۶۲۷۷۸° غربی / 41.88194; -87.62778
کشور  ایالات متحده آمریکا
ایالت ایلینوی
تاریخ اسکان
تاریخ شهر شدن
دهه ۱۷۷۰ (میلادی)
۴ مارس ۱۸۳۷
حکومت
 • شهردار رام امانوئل (د)
مساحت
 • شهر ۶۰۶٫۱ کیلومتر مربع (۲۳۰ مایل مربع)
 • زمینی ۵۸۸ کیلومتر مربع (۲۳۰ مایل مربع)
 • آبی ۱۸ کیلومتر مربع (۶٫۹ مایل مربع)
 • منطقه کلان‌شهری ۲۸٬۱۶۰ کیلومتر مربع (۱۱٬۰۰۰ مایل مربع)
ارتفاع ۱۸۲ متر (۵۹۷ پا)
جمعیت (۲۰۱۰)
 • شهر ۲٬۶۹۵٬۵۹۸
 • تراکم ۴٬۴۰۰/کیلومتر مربع (۱۲٬۰۰۰/پا)
 • منطقهٔ کلان‌شهری ۹٬۴۶۱٬۱۰۵
نام اهلیت Chicagoan
منطقهٔ زمانی CST (یوتی‌سی ۶-)
 • تابستان (DST) CDT (یوتی‌سی ۵-)
پیش‌شماره(های) تلفن ۳۱۲ , ۷۷۳ , ۸۷۲
وب‌گاه egov.cityofchicago.org

شیکاگو (به انگلیسی: Chicago) بزرگترین شهر ایالت ایلینوی است. در سرشماری سال ۲۰۱۰ میلادی شیکاگو دو میلیون و هفتصد هزار نفر جمعیت داشت. شیکاگو سومین شهر پرجمعیت در ایالات متحده است و پرجمعیتترین شهر منطقه غرب میانه ایالات متحده است. به طور رسمی در سال ۱۸۳۷ میلادی به عنوان یک شهر شناخته شد. شهر شیکاگو یکی از مراکز عمده تجاری، مالی، ترابری، و فرهنگی در ایالات متحده است. شیکاگو تأثیر فراوانی در آموزش، سرگرمی، و سیاست دارد.
این شهر دارای سه خط مترو و دو فرودگاه است. فرودگاه بین‌المللی اوهر دومین فرودگاه شلوغ در جهان می‌باشد. در سال ۲۰۱۲ فرودگاه اوهر بیش از ۶۶ میلیون مسافر داشت.

تاریخچه[ویرایش]

منطقه شیکاگو پیش از آن که مهاجران اروپایی در آن ساکن شوند، در اصل قلمرو و اقامتگاه قبیله پوتاواتومی بود.[۱] اولین ساکن غیر بومی شیکاگو فردی هاییتی تبار به نام ژان باپتیست پون دوسابل بود که در سال ۱۷۸۰ در شهر شیکاگو اقامت گزید. شیکاگو در سال ۱۸۳۳ به عنوان شهرک تأسیس و ۴ سال بعد هنگامی که جمعیتش به حدود ۴۱۷۰ نفر رسید به شهر تبدیل شد.[۲] با گسترش راه‌آهن و رسیدن آن به شیکاگو، شکوفایی این شهر نیز آغاز شد به گونه‌ای که در سال ۱۸۷۰ بالغ بر ۳۰۰ هزار نفر در این شهر زندگی می‌کردند.[۳]

نام شیکاگو[ویرایش]

نام شیکاگو را فرانسوی‌ها از واژهٔ شیکاکوا که از زبان بومیان آمریکا است، گرفته‌اند که به معنی پیاز وحشی یا سیر وحشی است.[۴][۵][۶]

جلال آل‌احمد در خاطرات خود در مورد نام این شهر می‌نویسد:

«دیگر اینکه شیکاگو یک اسم سرخ‌پوستی است و به علت اینکه اول دست فرانسوی‌ها بوده، با ch می‌نویسند شین اش را.»[۷]

مترو[ویرایش]

متروی شیکاگو در سال ۱۸۹۲ تأسیس شده و هم‌اکنون دارای ۸ خط و ۱۴۵ ایستگاه می‌باشد، این مترو از قدیمی‌ترین متروهای جهان محسوب میشود.

مراکز فرهنگی و تحقیقاتی[ویرایش]

از مراکز دانشگاهی این شهر می‌توان انستیتوی تکنولوژی ایلینوی، دانشگاه شیکاگو، دانشگاه راش و دانشگاه نورث وسترن و دانشگاه ایلینوی در شیکاگو را نام برد.

آزمایشگاه ملی آرگون، کتابخانه عمومی شیکاگو و مؤسسه خاورشناسی دانشگاه شیکاگو نیز در این شهر قرار دارند.

ورزش[ویرایش]

تیم فوتبال شیکاگو فایر، تیم فوتبال آمریکایی شیکاگو بیرز و تیم بسکتبال شیکاگو بولز از این شهرند.

جذابیتهای گردشگری[ویرایش]

فرودگاه‌ها[ویرایش]

اقتصاد[ویرایش]

America's Marine Highway long term plan.jpg

شیکاگو در حوزهٔ دریاچه‌های بزرگ و آبراه داخلی ایالات متحده است و از این طرق به بسیاری از شهرهای نیمه شرقی آمریکای شمالی و همچنین آبهای بین‌المللی دسترسی دارد.

نگارخانه[ویرایش]

جستارهای وابسته[ویرایش]

ابر شهر شیکاگو.

منابع[ویرایش]

  1. «شیکاگو، ایلینوی: کلان شهری در منطقه دریاچه‌های بزرگ». اداره طلاعات بین‌المللی وزارت امور خارجه آمریکا، ۳۰ ژوئیه ۲۰۱۳. 
  2. «تاریخ شیکاگو»(انگلیسی)‎. 
  3. مصطفی محمدی ده‌چشمه. «نگرشی بر ناگفته‌های مکتب شیکاگو در مطالعات شهری». نشریه سپهر شماره ۸۴، زمستان ۱۳۹۱. 
  4. Swenson, John F. (Winter 1991). "Chicagoua/Chicago: The origin, meaning, and etymology of a place name". Illinois Historical Journal 84 (4): 235–248. ISSN 0748-8149. OCLC 25174749. 
  5. McCafferty, Michael (December 21, 2001). ""Chicago" Etymology". The LINGUIST List. Retrieved October 22, 2009. 
  6. McCafferty, Michael (Summer 2003). "A Fresh Look at the Place Name Chicago". Journal of the Illinois State Historical Society (Illinois State Historical Society) 96 (2). ISSN 1522-1067. 
  7. سفر آمریکا. جلال آل احمد. ۱۳۸۰. کتاب سیامک. ص۲۷۶