ارجاسپ

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
پرش به: ناوبری، جستجو
ارجاسپ
نگاره ارجاسب در شاهنامه تهماسبی
اطلاعات کلی
نام ارجاسپ
منصب شاه خلّخ
آئین بت‌پرست
مقدسات دیو پرستان
پایتخت روئین دژ
سایر اطلاعات
جنگ‌ها ایران و توران
قتل جاماسپ پیر
مقتول اسفندیار

اَرجاسب[۱] (اَرجاسپ) یکی از شاهان خیون‌ها است که تیره‌ای از اقوام باستان بودند. در شاهنامه پادشاه ترکان چین و توران است. تبارنامه‌های گوناگونی برای او آورده‌اند. طبری او را پسر شاوسپ، برادر افراسیاب نوشته است. در مجمل‌التواریخ او را نوهٔ افراسیاب دانسته‌اند؛ ولی بلعمی او را برادر افراسیاب آورده است.[۲]

در شاهنامه[ویرایش]

پادشاهی او هم‌زمان با پادشاهی گشتاسپ و کیش زرتشت در ایران است. زرتشت دین خود را به گشتاسپ عرضه داشت و گشتاسپ او را پذیرفت، اما ارجاسپ به این بهانه که گشتاسپ آیین کهن را رها کرده به ایران می‌تازد.

شنیدم که راهی گرفتی تباه مرا روز روشن بکردی سیاه
بیامد یکی پیر مهتر فریب ترا دل پر از بیم کرد و نهیب
تو او را پذیرفتی و دین‌اش را بیاراستی راه و آئین‌اش را[۳]

در این یورش چندین نفر از خویشان گشتاسپ همچون پسرش زریر [۴] در این جنگ کشته می‌شود، ولی در پایان، اسفندیار پسر بزرگ گشتاسپ در هزیمت سپاه ارجاسپ از ایران کامیاب می‌شود. در نوشته پهلوی یادگار زریران، ارجاسپ دستگیر، قطع عضو شده، و سپس آزاد می‌شود. ولی در شاهنامه او از چنگ ایرانیان می‌گریزد. شکست ارجاسپ را گویند که در کوه مَد-فْرَیاد مابین پَدِشْخْوارگر و کومیش رخ داده است.[۵]

سال‌ها پس از ماجرای فوق، گشتاسپ به اسفندیار بدبین شده و او را در دژ گنبدان زندانی می‌کند و خودش هم از بلخ پایتخت ایران راهی سیستان می‌شود. ارجاسپ با شنیدن دربند بودن اسفندیار و نبودن گشتاسپ در بلخ بار دیگر به ایران می‌تازد و لهراسپ، پدر گشتاسپ را کشته و دختران گشتاسپ که به‌آفرید و همای نام داشتند اسیر و به رویین‌دژ می‌برد. گشتاسپ در پایان به پیشنهاد وزیر خود جاسپ، اسفندیار را از بند رها و اسفندیار با عبور از هفت‌خوان اسفندیار به رویین‌دژ رسیده ارجاسپ را می‌کشد و خواهران خود را از بند او می‌رهاند.[۶]

در اوستا مکرر از جنگ دینی ایرانیان و تورانیان یاد شده‌است. نام او در اوستا «اَرِجِت اَسپَه» آمده که به معنی «دارندهٔ اسب ارجمند» است.[نیازمند منبع]

چو ارجاسپ آمد ز خلّخ به بلخ همه زندگانی شد از رنج تلخ
چو ما را که پوشیده داریم روی برهنه بیاورد ز ایوان به کوی
چو نوش‌آذر رزدهشتی بکشت گرفت آن زمان پادشاهی به مشت[۷]

مرگ اسفندیار ضایعه‌ای جبران ناپذیر برای ایرانیان بود و همه باور داشتند که گشتاسپ خیره‌سر او را بخاطر حفظ تاج و تخت‌اش به کشتن داد. شاهنامه به نکتهٔ بسیار مهم تاریخی در باب آداب و رسوم ایرانیان باستان اشاره می‌نماید و می‌گوید سوگ و عزای اسفندیار هر سال نگاهداشته شد [۸]. پاسداشت عزا و ماتم برای اسطوره‌های دینی همچون اسفندیار در میان اقوام و قبایل ایرانی مرسوم بود [۹]. ابیات زیر این مسئله را در آن زمان حتا پیش از میلاد مسیح روشن می‌سازد؛ تابوت اسفندیار از زابل برگشته همه شهر و خاندان سلطنت بویژه مادر اسفندیار جنازه را مشاهده نموده رخ‌کنان، سر و سینه‌ زنان آماده دفن جسد اسفندیار هستند و مادر اسفندیار مشیت الهی را پذیرفته:

بپذیرفت مادر ز دین‌دار پند به داد خداوند کرد او پسند
از آن پس به سالی به هر برزنی به ایران خروشی بُد و شیونی
ز تیز گز و بند دستان‌زال همی مویه کردند بسیار سال

جستارهای وابسته[ویرایش]

پانویس[ویرایش]

  1. «ARJĀSP». ENCYCLOPÆDIA IRANICA. بازبینی‌شده در ۵ مارس ۲۰۱۶. 
  2. iranica
  3. شاهنامه. جلد ششم. پادشاهی گشتاسپ، ص ۳۶۱
  4. که نوشته پهلوی یادگار زریران از روی او نامگذاری شده
  5. iranica
  6. iranica
  7. شاهنامه. جلد ششم. رستم و اسفندیار، ص ۴۱۵
  8. عقیدهٔ رایج مبنی بر اینکه سوگواری و عزا از فرهنگ عرب نشعت می‌گیرد درست نیست
  9. چنین رسوماتی درباره سیامک و سیاوش هم موضوعیت داشته است

منابع[ویرایش]

پیوند به بیرون[ویرایش]