هفت کشور
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
برای دیگر کاربردها، هفت کشور (ابهام‌زدایی) را ببینید.
هفت کشور، هفت بومی است که در اوستا از آن‌ها سخن رفته است. نام این بوم‌ها در زبان پهلوی و جای آن‌ها چنین است:
- 1- اَرْزه در خاور
- 2- سَوَه در باختر
- 3- فِرَدَدَفْش در نیمروز (:جنوب)
- 4- ویدَدَفْش در نیمروز (:جنوب)
- 5- وُروبَرِشْن در شمال
- 6- وُروجَرِشن در شمال
- 7- خوَنیرَث در میانه
برترین این کشورها خونیرَث است که در پهناوری، به تنهایی، با آن شش دیگر برابر است و بامیک (:بامی) به معنی درخشان است. بنا بر این "خونیرَث بامی" بهترین سرزمینی است که مزدا آفریده است. هر کدام از این کشورها را سروری است و سرور سرزمین خونیرَث بامی "زردُشت" است.
ایرانیان قدیم بر حسب مملکت‌ها جهان (ربع مسکون) را به هفت کشور قسمت کرده بودند.
ابوریحان بیرونی در التفهیم نموداری از این هفت کشور را اینچنین آورده است:
- کشور یکم: هندوستان
- کشور دوم: عرب و حبشستان
- کشور سوم: مصر و شام
- کشور چهارم: ایران‌شهر
- کشور پنجم: صقلاب و روم
- کشور ششم: ترک و یأجوج
- کشور هفتم: چین و ماچین
منبع[ویرایش]
- ابوریحان بیرونی، التفهیم
- کَزّازی، میرجَلالُ‌الدّین، "نامة باستان"، ویرایش و گزارشِ شاهنامة فردوسی (پوشینة نَخست: از آغاز تا پاتِشاهیِ منوچهر)، انتشاراتِ سازمانِ مطالعه و تدوینِ کُتبِ علومِ انسانیِ دانشگاه‌ها (سَمْت)، تهران، چاپِ ششم، بهار 1386. شابِک: 8-473-459-964. رویه: 250)
