جامعه ملل

جامعه ملل
پرچم نیمه رسمی از ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۱
بنیان‌گذاری	پیمان ورسای: ۱۰ ژانویه ۱۹۲۰ نشست اول: ۱۶ ژانویه ۱۹۲۰
انحلال	۲۰ آوریل ۱۹۴۶ جایگزین با سازمان ملل متحد
گونه	سازمان دولتی بین‌المللی
جایگاه	ژنو، سوییس
شمار عضوها	۶۳ عضو (به صورت دائم یا مقطعی)
زبان‌های رسمی	انگلیسی، فرانسوی و اسپانیولی
رئیس	شان لستر (آخرین دبیر کل)

جلسه جامعه اتفاق ملل در دومین سال تشکیل

جامعه ملل یا مجمع اتفاق ملل، یک سازمان بین‌المللی میان‌دولتی بود که در نتیجه امضای عهدنامه ورسای، در طی سال‌های ۱۲۹۸ تا ۱۲۹۹ خورشیدی تأسیس شد. این سازمان جهانی تا سال ۱۳۲۴ خورشیدی، رسمیت اجرایی داشت، که در طی این مدت، به تناوب ۵۸ عضو داشت، که ۴۲ عضو از این ۵۸ عضو، از جمله ایران به عنوان عضو اصلی و مؤسس به فعالیت می‌پرداختند.

اهداف این سازمان، خلع سلاح، جلوگیری از جنگ به واسطه تأمین امنیت همگانی، رفع اختلاف و مشاجره بین کشورها از راه مذاکره و دیپلماسی، و همچنین بهبود سطح زندگی جهانی بود.

ابتکار تشکیل چنین سازمانی از وودرو ویلسون رئیس جمهور آمریکا بود، اگرچه آمریکا هرگز عضو آن نشد.

علی‌رغم پیشنهاد پرنس ارفع، رئیس هیئت نمایندگی ایران در جامعهٔ ملل، مبنی بر بهره‌گیری از زبان بی‌طرف و بین‌المللی اسپرانتو، زبان‌های رسمی این سازمان، انگلیسی، فرانسوی و اسپانیایی بود.

کنفرانس صلح پاریس
جامعه ملل Covenant of the League of Nations اعضا Organisation Minority Treaties Little Treaty of Versailles قیمومت
پیمان ورسای War guilt Reparations ابرتورم در جمهوری وایمار Dawes Plan Young Plan کنفرانس لوزان پیمان لوکارنو Possible cause of the Second World War International Opium Convention
Treaty of Saint-Germain-en-Laye Treaty of Saint-Germain-en-Laye
نوی-سور-سن Treaty of Neuilly-sur-Seine
پیمان تریانون پیمان تریانون
معاهده سور Partitioning of the Ottoman Empire کنفرانس لندن کنفرانس سانرمو Turkish National Movement جنگ استقلال ترکیه پیمان لوزان

این سازمان، چهار ارگان اساسی به نام‌های دبیرخانه، هیئت قانون‌گذاری، شورا و دادگاه دائمی بین‌المللی عدالت داشت. ارگان‌های فرعی این سازمان عبارت بودند از: سازمان بهداشت، سازمان بین‌المللی کار، هیئت مرکزی دائمی افیون، کمیسیون برده‌داری، کمیسیون مهاجرت و کمیته‌ای برای مطالعهٔ شأن و مقام قانونی زنان.

بیشترین اعضای این سازمان، طی سال‌های ۱۳۱۳ تا ۱۳۱۴ خورشیدی، به عضویت این سازمان درآمدند. آخرین عضو این سازمان، کشور مصر بود.

مقر رسمی این سازمان، در عمارت ملل، واقع در شهر ژنو کشور سوئیس بود.

جامعه ملل موفقیت‌ها و شکست‌هایی داشت. در زمانی که این سازمان، نتوانست به تمام اهداف اصلی خود دست یابد و سیاست‌های این سازمان برای خلع سلاح محورهای قدرت و جلوگیری از هرگونه درگیری و جنگ در آینده، شکست خورد و جنگ جهانی دوم به راه افتاد، ملت‌های جهان، پس از پایان جنگ و در سال ۱۳۲۵ خورشیدی، تصمیم به انحلال این سازمان و جایگزینی سازمان ملل متحد به جای این سازمان گرفتند و در نتیجه، سازمان جدید برخی از نهادهای آن را نیز به ارث برد.

جستارهای وابسته

• سازمان ملل متحد

منابع

دربارهٔ نقش مهم ایران در رابطه با زبان اسپرانتو در جامعهٔ ملل، که شکل اولیهٔ سازمان ملل متحد بود، می‌توانید به پیوست شمارهٔ ۷ کتاب پدیدهٔ اسپرانتو: راه‌حل مشکل زبان بین‌المللی (ویلیلم الد، نشر آویج، ۱۳۸۴)، تحت عنوان «ایران نخستین کشور پیشنهادکنندهٔ اسپرانتو در جامعهٔ ملل» و یا منابع زیر مراجعه فرمایید:

• PRIVAT, Edmond. Aventuroj de Pioniro, La Laguna: J. Régulo, 1962, 143p. , p. 85-88.
• LAPENNA, Ivo (ĉefred.), Esperanto en Perspektivo, London/Rotterdam: CED, 1974, 844p. , p. 748-760.
• ZAFT, Sylvan. Esperanto: A Language for the Global Village, Calagari: Esperanto Antaŭen Pulishing, 2002, 157p. , Chapter Two: Esperanto: Then and Now.

متن کامل کتاب اخیر (اسپرانتو: زبانی برای دهکدهٔ جهانی) در اینترنت نیز به‌رایگان قابل دست‌رسی است.