پل برمر
| پل برمر | |
|---|---|
 |
|
| حاکم حکومت ائتلاف موقت عراق | |
| مشغول به کار ۱۲ مه ۲۰۰۳ – ۲۸ ژوئن ۲۰۰۴ |
|
| نخست وزیر | محمد بحرالعلوم ابراهیم جعفری احمد چلبی ایاد علاوی جلال طالبانی عبدالعزیز حکیم عدنان پاچه‌چی محسن عبدالحمید محمد بحرالعلوم مسعود بارزانی عزالدین سلیم غازی مشعل عجیل الیاور |
| قائم مقام | جرمی گرین‌استاک |
| فرد پیشین | جی گارنر (مدیر دفتر بازسازی و کمک‌های انسان‌دوستانه) |
| فرد پسین | غازی مشعل عجیل الیاور (رئیس‌جمهور عراق) |
| دفتر مبارزه با تروریسم آمریکا | |
| مشغول به کار ۱۶ اکتبر ۱۹۸۶ – ۲۵ مه ۱۹۸۹ |
|
| رئیس جمهور | رونالد ریگان |
| فرد پیشین | رابرت اوکلی |
| فرد پسین | موریس بازبی |
| سفیر ایالات متحده در هلند | |
| مشغول به کار ۳۱ اوت ۱۹۸۳ – ۲۵ اوت ۱۹۸۶ |
|
| رئیس جمهور | رونالد ریگان |
| فرد پیشین | ویلیام دی‌یس |
| فرد پسین | جان شد |
| اطلاعات شخصی | |
| تولد | لوئیس پل برمر سوم ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۱ (۷۴ سال) هارتفورد، کنتیکت، ایالات متحده |
| حزب سیاسی | جمهوری‌خواه |
| همسر | فرانسس وینفلد |
| فرزندان | ۲ |
| محل تحصیل | دانشگاه ییل مدرسه کسب و کار هاروارد مؤسسه مطالعات سیاسی پاریس |
لوئیس پل برمر سوم (زاده ۳۰ سپتامبر ۱۹۴۱) دیپلماتی آمریکایی است. او بیش از هر چیز به دلیل ریاست بر حکومت ائتلاف موقت عراق پس از حملهٔ ایالات متحده به این کشور در سال ۲۰۰۳ مشهور است. او از ۲۱ اردیبهشت ۱۳۸۲ تا ۸ تیر ۱۳۸۳ (۱۱ مه ۲۰۰۳ تا ۲۸ ژوئن ۲۰۰۴) به عنوان رئیس کشور عراق خدمت کرد.
جرج بوش، برمر را در روز نهم مه ۲۰۰۳ به عنوان نمایندهٔ ریاست جمهوری در عراق منصوب کرد.[۱] او دو روز بعد جانشین سپهبد جی گارنر شد که مدیر دفتر بازسازی و کمک‌های انسان‌دوستانه بود. در ماه ژوئن این دفتر به حکومت ائتلاف موقت تبدیل شد و برمر رئیس اجرایی این حکومت گردید.[۲][۳]
برمر به عنوان حاکم غیرنظامی ارشد عراق چند دستور حکومتی صادر کرد. از میان مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دستور شمارهٔ یک اشاره کرد که طبق آن مشارکت اعضای حزب بعث عراق در حکومت ممنوع اعلام شد.[۴] وی در دستور دوم ارتش عراق را منحل اعلام کرد.[۵]
برمر در ۲۲ تیر ۱۳۸۲ مجوز تشکیل شورای حکومتی عراق را صادر کرد تا «از نمایندگی تمام مردم عراق اطمینان یابد.» او اعضای این شورا را از میان گروه‌ها و افرادی انتخاب کرد که از حملهٔ آمریکا به عراق حمایت کرده بودند. با این حال برمر حق وتو را در مورد تصمیمات این شورا برای خود حفظ کرد.
در روز ۸ تیر ۱۳۸۳ ساعت ۱۰:۲۶ صبح (به وقت محلی) حکومت ائتلاف موقت دو روز پیش از موعد مقرر، به طور رسمی سلطهٔ خود بر سرزمین عراق را به حکومت موقت عراق منتقل کرد. برمر در همان روز عراق را ترک کرد. او در سخنرانی تودیع خود که به طور زنده از تلویزیون عراق پخش می‌شد گفت: «من عراق را با خوشحالی نسبت به دستاوردهایمان ترک می‌کنم و مطمئنم که آینده شما پرامید است. بخشی از قلب من همیشه در این سرزمین زیبا میان دو رود با دره‌های حاصلخیز، کوه‌های پرشکوه و مردمان شگرف باقی خواهد ماند.»
شیوهٔ حکومت وی بر عراق انتقادهای زیادی را علیه وی بر انگیخت. گزارش‌ها حاکی از آن است که مبالغ بسیار هنگفتی تحت حکومت وی گم شد.[۶] تلاش‌های او برای خصوصی‌سازی بخش اعظم زیرساخت و منابع زیرزمینی عراق با انتقادهای شدید همراه بوده است.[۷] بسیاری تصمیم وی مبنی بر انحلال ارتش را دلیل مهم افزایش حملات تروریستی علیه نیروهای آمریکایی در عراق می‌دانند.[۸][۹]
پس از برمر، جان نگروپونت به عنوان عالی‌ترین مقام غیرنظامی در عراق انتخاب شد.
منابع[ویرایش]
- ↑ Memo to Bremer from Office of General Counsel, CPA dated 22 May 2003http://www.dod.mil/pubs/foi/operation_and_plans/CPA_ORHA/Doc_128_CPA_Legal_Instruments.pdf. Retrieved February 28, 2014
- ↑ Larry Kudlow. "Larry Kudlow on Colin Powell and Paul Bremer on NRO Financial". National Review. Retrieved May 2, 2010.
- ↑ "A Year of Crucial Missteps". Time. September 18, 2005. Retrieved May 2, 2010.
- ↑ "Coalition Provisional Authority Order Number 1: De-Ba'athification of Iraqi Society". The Coalition Provisional Authority. May 16, 2003. Retrieved December 13, 2011.
- ↑ "Coalition Provisional Authority Order Number 2: Dissoulution of Entities". The Coalition Provisional Authority. August 23, 2003. Retrieved December 9, 2008.
- ↑ "So, Mr Bremer, where did all the money go?". The Guardian (London). July 7, 2005.
- ↑ http://harpers.org/archive/2004/09/0080197
- ↑ http://www.foreignpolicyjournal.com/2011/02/17/documents-indicate-policy-plan-that-fueled-iraqi-insurgency-was-compartmentalized-in-rumsfelds-pentagon
- ↑ http://www.dailytimes.com.pk/default.asp?page=story_14-12-2004_pg4_1
|
- زادگان ۱۹۴۱ (میلادی)
- دانشآموختگان مدرسه علوم سیاسی پاریس
- سفیران ایالات متحده آمریکا در هلند
- افراد جنگ عراق اهل ایالات متحده آمریکا
- حکومت ائتلاف موقت عراق
- دانشآموختگان دانشکده بازرگانی هاروارد
- بنیاد هریتج
- کارشناسان درباره تروریسم
- دانشآموختگان مدرسه کنت
- افراد زنده
- آلمانیتبارهای اهل ایالات متحده آمریکا
- اهالی هارتفورد
- دانشآموختگان آکادمی فیلیپس
- کارمندان سیاسی در عراق
- دریافتکنندگان مدال رئیسجمهوری آزادی
- دانشآموختگان دانشگاه ییل
- جمهوریخواهان اهل کنتیکت
