سینمای آمریکا
| سینمای آمریکای شمالی |
|---|
|
سینمای آمریکا، یکی از مهم‌ترین صنایع فیلمسازی جهان است. این سینما، نه تنها از نظر قابلیت‌های صنعتی و فنی بلکه از نظر تنوع ژانرها، سبک‌ها و گرایش‌ها، یکی از غنی‌ترین سینماهای ملی جهان به شمار می‌رود.[۱] سینمای آمریکا تائیر به سزایی در سینمای جهان در قرن بیستم داشته‌است. تاریخچه سینمای آمریکا را می‌توان به چهار دوره تقسیم نمود:
- دوره فیلم‌های صامت
- سینمای کلاسیک هالیوود
- هالیوود جدید
- دوره معاصر (بعد از سال ۱۹۸۰)
محتویات
تاریخچه[ویرایش]
پیدایش سینمای آمریکا[ویرایش]
تولد سینما را تا حد زیادی می‌توان به آمریکا نسبت داد. اولین پویانمایی سینمایی توسط ادوارد مایبریج ساخته شد که تصویر یک اسب در حال دویدن بود.
توماس ادیسون هم یکی از نخستین تولیدکنندگان سینما بود که دستگاه «جنبش نما» را اختراع کرد.
اولین نمایش فیلم در آمریکا برای عدهٔ زیادی از تماشاگران در وقت استراحت بین جشنهای رقص و دانس برگزار می‌شد. پایه‌گذاران این فیلم‌ها از مکآن‌های مختلف دنیا به آمریکا می‌آمدند و غارت‌ها و راهزنی‌ها را به صورت فیلم‌های درام نشان می‌دادند. اولین موفقیت آمریکا در سینما، فیلم «سرقت بزرگ قطار» به کارگردانی ادوین اس پورتر بود.
پیدایش هالیوود[ویرایش]
در سال ۱۹۱۰ کارگردان دیوید وارک گریفیث از طرف «شرکت بیوگراف» همراه با گروه بازیگرانش به سواحل فرستاده شدند. آن‌ها آغاز به ساختن فیلمی در محلی نزدیک لس‌آنجلس کردند. این شرکت ترجیح داد تا فیلم‌های دیگری هم در آن مکان و مناطق نزدیک به آن بسازد، آن محل را هالیوود نامیدند.
چندی بعد آنجا پیشرفت کرد و استودیوهای زیادی در آنجا ساخته شد. تا پیش از جنگ جهانی اول فیلم‌های زیادی در شهرهای مختلف آمریکا ساخته می‌شد اما کارگردانان بیشتر به طرف جنوب کالیفرنیا جذب می‌شدند.
عصر طلایی هالیوود[ویرایش]
مقالهٔ اصلی: سینمای کلاسیک هالیوود
فیلم‌های مستقل[ویرایش]
در دهه نود سینمای مستقل آمریکا رشد فراوانی کرد که از جمله فیلمسازان مستقل آمریکایی می‌توان افراد زیر را نام برد:
فیلم‌های موفق[ویرایش]
پیدایش ویدئوهای خانگی[ویرایش]
سینمای مستقل آمریکا بیشتر بعد از دهه ۶۰ حضور پیدا کرد. پیش از آن استودیوهای هالیوودی اجازه نمی‌دادند که کارگردانان فیلم‌های خودشان را بسازند و شدیدا بر فیلم‌ها احاطه داشتند. کسانی مثل جان فورد و آلفرد هیچکاک نمی‌توانستند که فیلم‌های خودشان را تدوین کنند چون تهیه‌کننده بر آن‌ها اعمال نظر می‌کرد. اما بعد از دهه ۶۰ و ظهور مکاتب گوناگون در هنر و همچنین تغییر علاقه مردم و جوانان به فیلم‌هایی که فرهنگ عامه داشتند باعث شد که تهیه‌کنندگان هالیوودی هم به فیلم‌های مستقل تر بیشتر توجه کنند. واینجا بود که کارگردانان جوان و نوجویی مثل اسپیلبرگ، اسکورسیزی، کاپولا ودی پالما هم بتوانند که فیلم‌های موردعلاقه خودشان را بسازند و تهیه‌کنندگان هالیوودی هم به آنان توجه ویژه‌ای بکنند.
البته کارگردانانی مانند اندی وارهول یا کاساویتس زیر بار سیستم استودیویی نرفتند و خودشان همچنان مشغول فیلمسازی شدند. بیشتر دلیل حضور سینمای مستقل در بخش سکس و اروتیک بود. چون دیگر تابوها در هالیوود و آمریکا شکسته شده بود و مردم این مسائل را راحت تر درک می‌کردند و در واقع سکس موتور جلوبرنده سینمای آمریکا شد.
فیلم‌هایی مانند خیابان‌های پایین شهر (مارتین اسکورسیزی)، دوئل (استیون اسپیلبرگ)، دیوار نوشته‌های آمریکایی (لوکاس) از جمله مستقل‌های هالیوود آن زمان بود.
انتقادات[ویرایش]
تارا مک‌کلوی، منتقد سینمایی معتقد است که سینمای هالیوود طی دهه‌های متمادی به روس‌ها به‌عنوان «یک منبع مطمئن برای تولید و خلق شخصیت‌های منفی» تکیه‌کرده است.[۲]
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- ↑ ۱۰۰ فیلم برتر تاریخ سینمای آمریکا؛ نظرخواهی بی‌بی‌سی از منتقدان فیلم، بی‌بی‌سی فارسی
- ↑ دشمن سینمایی؛ بازگشت شخصیت‌های منفی روس، بی‌بی‌سی فارسی
پیوند به بیرون[ویرایش]
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||
