تاریخانه
تاریخانه | |
---|---|
نام | تاریخانه |
کشور | ایران |
استان | استان سمنان |
شهرستان | دامغان |
اطلاعات اثر | |
کاربری | مسجد |
اطلاعات ثبتی | |
شمارهٔ ثبت | ۸۰ |
تاریخ ثبت ملی | ۱۵ دی ۱۳۱۰ |
مختصات: ۳۶°۹′۵۱″ شمالی ۵۴°۲۱′۱۵″ شرقی / ۳۶.۱۶۴۱۷° شمالی ۵۴.۳۵۴۱۷° شرقی
تاریخانه (به معنای خدایخانه، خانهٔ خدا) از آثار باستانی دامغان است که طبق تحقیقات اداره کل باستانشناسی، پیش از تسلط اعراب بر ایران، آتشکده بوده و بعداً به مسجد تبدیل شده است. ساختمان بنای مجدد آن مربوط به قرن دوم هجری است و اسلوب ساختمان آن نیز به سبک بناهای دوره ساسانیان میباشد. تاریخانه در ترکی به معنای خانهٔ خداست.[۱]
این مسجد نمونهٔ بسیار زیبا و کاملی از مساجد قرون اولیه اسلام به شمار میرود. شیوهٔ معماری مسجد ماخوذ از معماری ساسانی است. ساختمان مسجد شامل یک صحن یا حیاط مرکزی است که اطراف آن را رواقهای سرپوشیده احاطه کرده است. شبستان مسجد بر روی هجده ستون مدور (سه ردیف شش تایی) استوار شده است. این ستونها یک متر و نیم قطر دارند و از نظر ویژگیهای معماری مشابه ستونهای کاخهای ساسانی هستند. طاقهای مسجد از آجر است و به طاقهای دورهٔ قبل از اسلام، یعنی عهد ساسانی شباهت بسیار دارد.[۲]
در طی قرون، تاریخانهٔ دامغان بارها مرمت و بازسازی شده است. منارهای آجری در عهد سلجوقیان به این مجموعه اضافه شده است که اکنون ۲۵ متر ارتفاع دارد و بدنهٔ آن با آجرکاری تزیین شده است.[۳]
مسجد تاریخانه مربوط به قرن ۲ و ۳ و ۵ ه.ق است و در دامغان، خیابان ایستگاه راه آهن واقع شده است. این اثر در تاریخ ۱۵ دی ۱۳۱۰ با شمارهٔ ثبت ۸۰ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[۴]
توصیف بنا[ویرایش]
در این مسجد ستونهایی مدور قرار دارد که با آجرهایی به طول ۳۵ و به عرض ۳۴ و ۷ سانتیمتر ساخته شده و به نام «چهل ستون» معروف است. تعداد ستونها ۲۶ عدد میباشد که ۱۸ ستون آن در یک طرف و ۵ ستون در سمت دیگر و ۳ ستون در مقابل قرار گرفته است. محیط هر ستون در حدود ۵ متر و ارتفاعش از سطح زمین تا محلی که طاقها برآن متکی است ۸۴/۲ متر و تا پشت بام ۶ متر میباشد. طاقهای این ساختمان به مرور زمان فرو ریخته بوده که از محل وجوه جمعآوری شده از مردم شهر با خشت خام بر طاقهای مزبور سقف زدهاند.[۵]
در سمت مغرب مسجد بین ۶ دهانه و طاق، یک دهانه و طاق بزرگتری به طول ۱۲/۱۴ متر و عرض ۰۳/۵ متر وجود دارد، که آثار محراب و منبر مسجد در این دهانه دیده میشود عرض هر یک از شش دهانه یا ایوان که در طرفین دهانه وسطی واقع شدهاند ۳۶/۶ متر است. صحن مسجد تقریباً مربع شکل و به طول ۲۷ و عرض ۲۶ متر میباشد.[۶]
در جنب مسجد تاریخانه سمت شمال مناری وجود دارد که با آجر ساخته شده. ارتفاع این منار ۲۶ متر است و ۸۶ پله از داخل دارد، محیط آن در پایین در حدود ۱۳ متر میباشد و به نسبت ارتفاع منار از سطح زمین از محیط آن کاسته میشود به طوریکه دور منار در بالا ۸/۶ متر است، این منار سکو ندارد و از روی زمین مدور ساخته شده. نقوشی از آجر در روی منار هست که به منزلهٔ نما و تزیین آن محسوب میشود، در ارتفاع ۵/۱۰ متری کتیبهای از آجر به خط کوفی است به عرض ۳۰/۱ متر که فقط «الامیر السید الاجل» از آن خوانده میشود. آجرهایی که در ساختمان داخلی به کار رفته به قطر ۴ تا ۵/۴ سانتیمتر و به طول و عرض ۲۲ سانتیمتر و آجرهایی که در تزیینات خارجی مصرف شده به طول ۵/۱۷ و به عرض ۱۷ و به قطر ۵/۳ سانتیمتر میباشد.[۷]
در طی قرون، تاریخانهٔ دامغان بارها مرمت و بازسازی شده است. منارهای آجری در عهد سلجوقیان به این مجموعه اضافه شده است. منارهٔ کنونی ۲۵ متر ارتفاع دارد و بدنهٔ آن با آجرکاری تزیین شده است. طبق کتیبهٔ کوفی مسجد، مناره به همت بختیاربن محمد، در قرن پنجم هجری احداث و به مجموعهٔ تاریخانه الحاق شده است.[۸]
ارتفاع این منار در قدیم بیشتر بوده و گویا در اثر زلزله قسمتی از بالا و کلاهک آن فروریخته است، بانی این منار بختیار بن محمد حاکم ایالت قومس و ممدوح منوچهری دامغانی است که منار مسجد جامع سمنان نیز از بناهای وی به شمار میرود.[۹]
منابع[ویرایش]
- ↑ رضاییان، فرزین. هفت رخ فرخ ایران. چاپ ابیانه. انتشارات دایره سبز، ۱۳۸۶. ۱۲۶.
- ↑ کیانی، محمد یوسف. تاریخ هنر معماری ایران در دورهٔ اسلامی. سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، ۱۳۷۷. شابک ISBN ۹۶۴-۴۵۹-۱۲۲-۴.
- ↑ کیانی، محمد یوسف. تاریخ هنر معماری ایران در دورهٔ اسلامی. سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، ۱۳۷۷. شابک ISBN ۹۶۴-۴۵۹-۱۲۲-۴.
- ↑ «سازمان میراث فرهنگی و صنایعدستی و گردشگری». سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ایران. بازبینیشده در ۱۹/۵/۲۰۱۱.
- ↑ حقیقت(رفیع)، عبدالرّفیع. تاریخ قومس. چاپ سوّم. تهران: کومش، ۱۳۷۰.
- ↑ حقیقت(رفیع)، عبدالرّفیع. تاریخ قومس. چاپ سوّم. تهران: کومش، ۱۳۷۰.
- ↑ حقیقت(رفیع)، عبدالرّفیع. تاریخ قومس. چاپ سوّم. تهران: کومش، ۱۳۷۰.
- ↑ کیانی، محمد یوسف. تاریخ هنر معماری ایران در دورهٔ اسلامی. سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت)، ۱۳۷۷. شابک ISBN ۹۶۴-۴۵۹-۱۲۲-۴.
- ↑ حقیقت(رفیع)، عبدالرّفیع. تاریخ قومس. چاپ سوّم. تهران: کومش، ۱۳۷۰.
این نوشتار نیازمند تصویر است. با توجه به رعایت حق تکثیر با بارگذاری و افزودن تصویر. |