گرمایل (کَرمایل)، در شاهنامه نام گران مایه‌ای پارسا می‌باشد که صفت پیش‌بین دارد. او به همراهی ارمایل پاکدین، برای رهانیدن نیمی از جوانانی که قربانی ماران ضحاک می‌شدند، به خوالیگری (آشپزی) شاه تازی پرداختند و با استفاده از مغز گوسفند، هر شب یکی از دو جوان قربانی را نجات داده و او را پنهان می‌نمودند. چون شمار این جوانان به دویست نفر می‌رسید، آنان را همراه چند میش و بره راهی صحرا می‌نمودند.
به گزارش شاهنامه، کردان، از نژاد همان جوانانی هستند که با یاری ارمایل و گرمایل از مهلکهٔ ضحاک گریختند.[۱]. فردوسی در بیتی از شاهنامه اش، از ارمایل و گرمایل چنین یاد می‌کند:
هر پگاه هنگامی‌که نگهبانان دو جوان ایرانی به سلاخ می‌سپردند تا سلاخی شده مغز آنان خورشت اژدها گردد، ارمایل و گرمیل در خفا یکی را کشته و بجای دومی گوسفند جایگزین می‌کردند. بدین ترتیب به نجات نسل ایرانی بر آمده و ایثار می‌نمودند، چون اگر از اسرار و مأموریت‌شاش ضحاک آگاهی می‌یافت جانشان در خطر می‌افتاد. شاهنامه قربانیان هر روز را از نژاد کـُرد بر می‌شمارد و بدین منوال یکی از شناخته شده‌ترین قوم ایران کـُردها هستند.
