لیبیدو
رایجترین کاربرد واژهٔ لیبیدو، شهوت، یا (زیست مایه)در معنی شور و هوس جنسی است.
لیبیدو (زیست مایه) از نظر زیگموند فروید عاملی غریزی است و پر از انرژی در درون نهاد که تمایل به بقا و فاعلیت دارد. به نظر او لیبیدو انرژی روانی-جنسی است. منبع آن اروس یعنی مجموع غرایز زندگی است. لیبیدو با مرگ می‌جنگد و می‌کوشد انسان را در هر زمینه به پیروزی برساند. این نیرو را شهوت نیز می‌نامند. لیبیدو بیش از هر چیز معنای جنسی دارد.
یونگ لیبیدو را به عنوان غریزهٔ عمومی حیات یا انرژی روانی تعریف می‌کند که (برخلاف نظر فروید)قابل تقلیل به غریزهٔ جنسی نیست بلکه دربرگیرندهٔ همهٔ کنش‌های انسانی -برای نمونه گرسنگی و میل به تقلید- می‌باشد. به طور کلی لیبیدو به دست طبیعت بین نظام‌های مختلف کنش سرشکن می‌شود و نمی‌توان آن را به طور کامل از این کنش‌ها منصرف ساخت.
کم شدن یا از دست دادن لیبیدو ممکن است ناشی از عوامل عضوی مانند پیری یا بیماری مزمن باشد. تعارض‌های هیجانی هم ممکن است باعث کاهش لیبیدو شوند. در روانکاوی بیش از همه به این نوع دوم لیبیدو توجه می‌شود.
جستارهای وابسته[ویرایش]
منابع[ویرایش]
- والتر اودانیک، ولودیمیر. یونگ و سیاست. ترجمهٔ علیرضا طیب. نشر نی ۱۳۷۹ ISBN ۹۶۴-۳۱۲-۴۷-۵
- برونر، فرانکو. فرهنگ توصیفی اصطلاحات روانشناسی. ترجمه مهشید یاسائی و فرزانه طاهری. طرح نو ۱۳۷۰
|
